άντε, καλό χειμώνα...

μέρες χειμερινού ηλιοστασίου, οι μεγαλύτερες νύχτες, η καρδιά του χειμώνα, και επιτέλους ε, ήρθε και ένας βορριάς της προκοπής, λίγο κρύο, επιτέλους. να τι βλέπω απ'το παράθυρο σήμερα το πρωί... οι ήρωες του Παπαδιαμάντη και του Καρκαβίτσα, κάτι τέτοιες μέρες καθόνταν στα καφενεία δίπλα στη σόμπα πίναν ρεκές με μεζέ στραγάλια, παίζαν πρέφα και δηλωτή, φουμάρωντας αρειμανίως. παρομοίως συνεχίζω την παράδοση, να η σόμπα, με λίγη προσπάθεια διακρίνεται και η κριτής Λίζα δίπλα της, πασιέντζα στα windows και adsl σε δράση.
α, να και ένα μετάλλιο...;-))

είναι απ' τον χθεσινό αγώνα του γδ.Θεσσαλίας - Στ.Ελλάδας, στη Λαμία. ο μόνος πρακτικά αντίπαλος, με την καλή έννοια πάντα, Γιώργος Καλομοίρης - Σαρακατσάνος, στα ξαφνικά και ενώ πήγαινε πολύ καλά, έκανε 2 out σε μιά βολή, δεν βρήκε λύση, τον πήρε από κάτω και έμεινε 70 πόντους πίσω. για τους υπόλοιπους δεν λέω τίποτα, μαύρη είν'η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγγάδια.... χάος...
564. τα λάθη που έχω σημειώσει για μάθημα: ένα 7ρι από χέρι τόξου που πήδησε σαν από λόξυγκα την στιγμή της απελευθέρωσης (λές νά'ταν καρδιακός παλμός;)... ένα 8ρι που στο άκαιρο click έδιωξα το βέλος, αντί να κλείσω, ένα ακόμα 8ρι, που αφού έχασα την πλάτη, και πάλι δεν έκλεισα αλλά επέμεινα βλακωδώς να σπρώχνω με ώμους. πάρτα... όπως αναφώνησα.
και το μνημείο, χπχγ (χαζό παιδί χαρά γεμάτο)... στο μισό του 'β μέρους είχα 147 στα 150, 3 9ρια 12 10ρια, και πήγα στη γραμμή βολής σκεφτόμενος προσωπικά ρεκόρ και άλλα τέτοια άσχετα - ψιλοαλαζονικά και γνωστά βλαβερά για την τοξευτική τέχνη. επί τόπου ήρθε η τιμωρία - μάθημα με ένα 26... πάρτα πάλι...και όλα αυτά αβίαστα...

πόσο μακρυά είμαι νυχτωμένος και όσο δρόμο έχω ακόμα, δεν λέγεται...
ευτυχώς...

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΠΑΡΧΙΑΣ, Σταυρούπολη 13/12/08

τόπο στα νιάτα... :-))

καθώς οι νέοι με τις κατά κόσμον υποχρεώσεις, ένας μετά τον άλλον μας χαιρετούν, ( καραγεωργίου, σταματόπουλος, παναγιωτίδης, κλπ) να πεδίον δόξης λαμπρόν για "τα κουρέλια που τραγουδάνε ακόμα".

τουλάχιστον ο τρίτος αυτή τη φορά ήταν έφηβος από τον σοβαρό και πολλά υποσχώμενο σύλλογο της Κέρκυρας (Κερκυραϊκή Λέσχη Τοξοβολίας) κάποιος καλός δάσκαλος δουλεύει εκεί, στα σίγουρα. από κοντά και τα Λεχαινά, που τα αποτελέσματα της σοβαρής δουλειάς του Κώστα Βούρου σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, θα τα δούμε σε πολύ λίγα χρόνια. η Κόνιτσα απουσίασε αδικαιολογήτως.... να μην επαναληφθεί...το ίδιο και περισσότερο για τους αγαπητούς Οδρυσήτες της Ορεστιάδας

επιτέλους, ένας αγώνας αρχή - τέλος, χωρίς τραγικά λάθη, με υγιές άγχος, που έδινε ένα σοβαρό τόνο στα δρώμενα, και με την χαρά να έχω την επιπρόσθετη δυσκολία, της δοκιμασίας - κόντρας με τον Αντώνη μέχρι το τελευταίο βέλος. τον Αγιούς Αλέξανδρο δεν τον είχα πάρει χαμπάρι ακόμη οτι μας έριχνε 1 πόντο στ'αυτιά, στο πρώτο μέρος... μετά, στο χαρτί το είδα και στην απονομή τον οίδα...ο κατά κόσμον Σαρακατσάνος,(φωτό) πήρε το αποτέλεσμα της αναγκαστικής απροπονησιάς, αλλά έχει και μάτια μόνο για τον γιό του τώρα, ανερχόμενη δύναμη στο σύλλογο της Θήβας

2 8ρια και 27 9ρια είναι αυτά που πρέπει να συμμαζέψω, στο δρόμο για την Ιθάκη... σε μιά πρώτη δόση 5-6 πόντοι επιπλέον δεν δείχνουν άπιαστοι, αρκεί να πιστέψω και να εμπιστευτώ βαθιά την βολή και μένα... για την συνέχεια βλέπουμε. κυρίως με μαθήματα χορού... ναι ναι, δεν κάνω πλάκα...

οι σαλονικείς, ωραίοι αλλά κουρασμένοι απο το στήσιμο του, πάρα πολύ καλού γηπέδου και πεσμένοι αγωνιστικά. αλλά με εμπευσμένη κίνηση-έκπληξη, γλυκά-χαιρετίσματα προς τους συλλόγους μας, λόγω εορτών και πνεύματος φιλόξενίας.

νοικοκυραίοι, με όλη τη σημασία της λέξης.

ο όρος , νοικοκύρης, βάλλεται τώρα τελευταία αλλά ο συγκεκριμένος χώρος ίσως είναι ο τελευταίος που ευθύνεται. (το ίσως πάει στο τι απρόσεχτα ψηφίζουν....), άλλοι τάξανε νοικοκυριό και εν τέλει κατάφεραν παπάδες...

τέςπά που λέει και η κόρη μου...στάχτη ας γίνουν και στο καλό...

καλές βολές σύντροφοι

άλλοι στα σαλόνια και άλλοι στα βουνά...

ε, έγινε και αυτό.
είμαι τόσο αόρατος για τον σύλλογό μου, με το να μην τους ζητώ το οτιδήποτε, να μην με βλέπουν εν τέλει, που ξέχασαν να με δηλώσουν στον αγώνα της 6/12, στον Πανελλήνιο!!! ένας έμεινα από τον πάλαι ποτέ ισχυρό Βόλο, κατά καιρούς τους φέρνω και κάνα βαθμό, και στο τέλος με ξέχασαν κιόλας...
Πήρα και εγώ την μηχανούλα και βγήκα να συναντήσω το φθινόπωρο που, πότε κιόλας;  φεύγει... το βουνό έχει γκριζάρει πιά αλλά χαμηλά στους ελαιώνες, σε  κάποιες ρεματιές τα φυλλοβόλα πλατάνια δίνουν εικόνες σαν και αυτές...


όσον αφορά την τέχνη του τοξεύειν, με αφοσίωση, δουλεύω τις χιλιάδες επαναλήψεις που χρειάζονται, χτίζω τεχνική και ρυθμό, βελτιώνω την κατανόησή του και ελπίζω, κάποια μέρα, να μπορέσω να τοξεύσω, χωρίς σκέψεις και λογικές η μή αναλύσεις, χωρίς παρεμβολές απ'τον νού δηλαδή...
ελπίζω και στην κατανόηση της οικογένειας, των φίλων, των συνεργατών, όσων τέλος πάντων αισθάνονται οτι δεν απολαμβάνουν της ίδιας αφοσίωσης και προσοχής. είναι κάτι που και εγώ, αυτήν την ώρα τουλάχιστον,
δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί συμβαίνει...