κάλιο αργά παρά ποτέ!

κάλιο αργά παρά ποτέ! αναφώνησα και έλυσα το τόξο.

βλέπω μήνες τώρα το παράδοξο, όσο πιο πολύ δουλεύω, και το δουλεύω πολύ τώρα καθώς έχω τον Χρόνο, αλλά και για να αναπληρώσω την καλοκαιρινή έλλειψή του, τόσο να χαλά το αποτέλεσμα. και όσο χαλά αυτό, χαλά το κέφι. και πάει λέγοντας. και δεν μπορούσα να δώσω μια εξήγηση. παραλλαγές πάντα είχα αλλά τώρα ήταν το κάτι άλλο.
και όμως ήταν πολύ απλό! χωρίς να το καταλάβω, είχα αλλάξει επίπεδο εμπλοκής. λέω πως βάζοντας για πρώτη φορά στόχο, το 570, πως απ' εκεί ξεκίνησαν όλα.
μέχρι τώρα τα αποτελέσματα απλώς συνέβαιναν. όπως κάθε αρχάριος-ερασιτέχνης, έκανα το κέφι μου, ολοκληρωτικά μάλιστα, δηλ. και με επέκταση στα υλικά, ρυθμίσεις,κλπ.  και οι αγώνες έδιναν ένα αποτέλεσμα που δεν το επεδίωκα. απλά συνέβαινε. και δεν το έβαζα σε κρίση. ήταν μιά ομορφιά, σαν την ζωή στον παράδεισο πριν την έξωση... στο καλύτερό του, μου χάρισε 569 στο κλειστό της Σταυρούπολης, (ναι εκεί που ο Ινδιάνος προχθές έγραψε πανελλήνιο 584, που κρατούσε απ' το 2003), και 1256 Fita στην Λαμία. το εισιτήριο της Κορέας ήρθε χωρίς να το επιδιώξω, καθώς και το Porec.
αλλά κάπου εκεί, αδιόρατα, χωρίς να το καταλάβω, έγινε αυτή η αλλαγή, όπου πια άρχισα να επιδιώκω το αποτέλεσμα. αλλά αυτό όμως, αγαπητέ μου, σε διαβεβαιώνω εκ πείρας πια, είναι κάτι ΠΟΛΥ διαφορετικό!!! αλλάζει ο βαθμός εμπλοκής. είχε έρθει η ώρα, όπου έπρεπε ή να συνεχίσω χαβαλετζίδικα, συν ψάρεμα κλπ, η να αποδεχτώ την αλλαγή επιπέδου και να δουλέψω με την αντίστοιχη ποιότητα. όλα δεν γίνονται, παρά μόνον επιφανειακά. εξόριστος του παραδείσου, τώρα τα πράγματα δεν χαρίζονται. τα κερδίζω με ιδρώτα! το σκορ δεν συμβαίνει, παρά μόνο δημιουργείται, πόντο τον πόντο, πινελιά την πινελιά. το τόξο δεν ρίχνει μόνο του... η σκόπευση δεν συμβαίνει μόνη της και δεν έχει τέλος.
η εποχή της αθωότητας πέρασε ανεπιστρεπτί... ίσως μετά από ένα μεγάααλο κύκλο να βρεθώ ξανά στην αρχή και να ξανατοξεύσω αθώα, αλλά τώρα έχουν άλλα σειρά...
σαν να μην έφτανε αυτό, βάζοντας στόχο το 570, που σημαίνει, μισά μισά 9αρια 10ρια, δηλ. να το πω αλλιώς, αποδεκτά μόνο 30 μικρά λάθη, έχουμε και κάτι άλλο... η τεχνική δεν χωρά πια παραλλαγές. εκτός του 10 τα άλλα νούμερα έχουν πάνω κάτω δεξιά και αριστερά, το 10 που δεν συμβαίνει απλά, αλλά είναι ζητούμενο, σου ζητά το απόλυτο στη τεχνική, στην προετοιμασία, στην εκτέλεση, σε όλα. είναι άλλο να τοξεύω στο κίτρινο και ότι προκύψει, και άλλο η νέα πρόκληση, η  νέα πίστα στο παιγνίδι, να το στείλω στο 10 και μόνον εκεί!
τα μάτια μου άνοιξαν, όταν στην Καβάλα, είδα από κοντά τον Στέφανο και την τελετουργία της βολής του. την εμμονή του μέχρι παρεξηγήσεως στην λεπτομέρεια, απ' το παπούτσι μέχρι τα χιλιοστά της χορδής ( μου είχε ζητήσει να του φτιάξω χορδή 163cm + 3mm!!!) το τόξο και το βέλος του τα ίδια 5 χρόνια τώρα. η τεχνική του, είναι η δική του, αυτό που ταιριάζει στο σώμα και στο χαρακτήρα του, όχι τι κάνει αυτός και τι είπε εκείνος. δίπλα του, φαινόμουν και κυρίως ήμουν χύμα.  να μην αποφασίζω ποιο απ' όλα τα υλικά μου είναι το καταλληλότερο, με περιττές κινήσεις, πότε έτσι πότε αλλιώς, πότε σιγά και πότε γρήγορα... ένα χάος...
το αποτέλεσμα της Πάτρας περιγράφει καλά και μάλλον επιεικώς αυτήν την τσαπατσουλιά.
"κρίση είναι" είπε η Λίτσα, και ναι έτσι είναι και μέσα απ' τις κρίσεις πορευόμαστε, ευτυχώς η δυστυχώς δεν έχει σημασία, αρκεί να μην τα παρατήσουμε, αρκεί να προχωράμε. Keep Walking που λέει και μια κινέζικη παροιμία

επιτέλους 286, στο χώρο μου και αβάδιστα, κερδισμένο με κόπο, αλλά με γεμάτο κατανόηση τρόπο! κάλιο αργά παρά ποτέ! αναφώνησα και έλυσα το τόξο, μόλις με τον δικό μου αργό τρόπο κατάλαβα όλα τα παραπάνω, και αφού πέρασαν 2 μέρες ρίχνοντας 780 βέλη, το ένα χειρότερα απ'τ άλλο. άγιο είχα καθώς αν δεν έδινα μια λύση ακόμη θα έριχνα. και τα κλιματιστικά 2 χρόνια τώρα ζητούν βάψιμο!!!

η συνέχεια στο επόμενο