άντε, καλό χειμώνα...

μέρες χειμερινού ηλιοστασίου, οι μεγαλύτερες νύχτες, η καρδιά του χειμώνα, και επιτέλους ε, ήρθε και ένας βορριάς της προκοπής, λίγο κρύο, επιτέλους. να τι βλέπω απ'το παράθυρο σήμερα το πρωί... οι ήρωες του Παπαδιαμάντη και του Καρκαβίτσα, κάτι τέτοιες μέρες καθόνταν στα καφενεία δίπλα στη σόμπα πίναν ρεκές με μεζέ στραγάλια, παίζαν πρέφα και δηλωτή, φουμάρωντας αρειμανίως. παρομοίως συνεχίζω την παράδοση, να η σόμπα, με λίγη προσπάθεια διακρίνεται και η κριτής Λίζα δίπλα της, πασιέντζα στα windows και adsl σε δράση.
α, να και ένα μετάλλιο...;-))

είναι απ' τον χθεσινό αγώνα του γδ.Θεσσαλίας - Στ.Ελλάδας, στη Λαμία. ο μόνος πρακτικά αντίπαλος, με την καλή έννοια πάντα, Γιώργος Καλομοίρης - Σαρακατσάνος, στα ξαφνικά και ενώ πήγαινε πολύ καλά, έκανε 2 out σε μιά βολή, δεν βρήκε λύση, τον πήρε από κάτω και έμεινε 70 πόντους πίσω. για τους υπόλοιπους δεν λέω τίποτα, μαύρη είν'η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγγάδια.... χάος...
564. τα λάθη που έχω σημειώσει για μάθημα: ένα 7ρι από χέρι τόξου που πήδησε σαν από λόξυγκα την στιγμή της απελευθέρωσης (λές νά'ταν καρδιακός παλμός;)... ένα 8ρι που στο άκαιρο click έδιωξα το βέλος, αντί να κλείσω, ένα ακόμα 8ρι, που αφού έχασα την πλάτη, και πάλι δεν έκλεισα αλλά επέμεινα βλακωδώς να σπρώχνω με ώμους. πάρτα... όπως αναφώνησα.
και το μνημείο, χπχγ (χαζό παιδί χαρά γεμάτο)... στο μισό του 'β μέρους είχα 147 στα 150, 3 9ρια 12 10ρια, και πήγα στη γραμμή βολής σκεφτόμενος προσωπικά ρεκόρ και άλλα τέτοια άσχετα - ψιλοαλαζονικά και γνωστά βλαβερά για την τοξευτική τέχνη. επί τόπου ήρθε η τιμωρία - μάθημα με ένα 26... πάρτα πάλι...και όλα αυτά αβίαστα...

πόσο μακρυά είμαι νυχτωμένος και όσο δρόμο έχω ακόμα, δεν λέγεται...
ευτυχώς...

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΠΑΡΧΙΑΣ, Σταυρούπολη 13/12/08

τόπο στα νιάτα... :-))

καθώς οι νέοι με τις κατά κόσμον υποχρεώσεις, ένας μετά τον άλλον μας χαιρετούν, ( καραγεωργίου, σταματόπουλος, παναγιωτίδης, κλπ) να πεδίον δόξης λαμπρόν για "τα κουρέλια που τραγουδάνε ακόμα".

τουλάχιστον ο τρίτος αυτή τη φορά ήταν έφηβος από τον σοβαρό και πολλά υποσχώμενο σύλλογο της Κέρκυρας (Κερκυραϊκή Λέσχη Τοξοβολίας) κάποιος καλός δάσκαλος δουλεύει εκεί, στα σίγουρα. από κοντά και τα Λεχαινά, που τα αποτελέσματα της σοβαρής δουλειάς του Κώστα Βούρου σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, θα τα δούμε σε πολύ λίγα χρόνια. η Κόνιτσα απουσίασε αδικαιολογήτως.... να μην επαναληφθεί...το ίδιο και περισσότερο για τους αγαπητούς Οδρυσήτες της Ορεστιάδας

επιτέλους, ένας αγώνας αρχή - τέλος, χωρίς τραγικά λάθη, με υγιές άγχος, που έδινε ένα σοβαρό τόνο στα δρώμενα, και με την χαρά να έχω την επιπρόσθετη δυσκολία, της δοκιμασίας - κόντρας με τον Αντώνη μέχρι το τελευταίο βέλος. τον Αγιούς Αλέξανδρο δεν τον είχα πάρει χαμπάρι ακόμη οτι μας έριχνε 1 πόντο στ'αυτιά, στο πρώτο μέρος... μετά, στο χαρτί το είδα και στην απονομή τον οίδα...ο κατά κόσμον Σαρακατσάνος,(φωτό) πήρε το αποτέλεσμα της αναγκαστικής απροπονησιάς, αλλά έχει και μάτια μόνο για τον γιό του τώρα, ανερχόμενη δύναμη στο σύλλογο της Θήβας

2 8ρια και 27 9ρια είναι αυτά που πρέπει να συμμαζέψω, στο δρόμο για την Ιθάκη... σε μιά πρώτη δόση 5-6 πόντοι επιπλέον δεν δείχνουν άπιαστοι, αρκεί να πιστέψω και να εμπιστευτώ βαθιά την βολή και μένα... για την συνέχεια βλέπουμε. κυρίως με μαθήματα χορού... ναι ναι, δεν κάνω πλάκα...

οι σαλονικείς, ωραίοι αλλά κουρασμένοι απο το στήσιμο του, πάρα πολύ καλού γηπέδου και πεσμένοι αγωνιστικά. αλλά με εμπευσμένη κίνηση-έκπληξη, γλυκά-χαιρετίσματα προς τους συλλόγους μας, λόγω εορτών και πνεύματος φιλόξενίας.

νοικοκυραίοι, με όλη τη σημασία της λέξης.

ο όρος , νοικοκύρης, βάλλεται τώρα τελευταία αλλά ο συγκεκριμένος χώρος ίσως είναι ο τελευταίος που ευθύνεται. (το ίσως πάει στο τι απρόσεχτα ψηφίζουν....), άλλοι τάξανε νοικοκυριό και εν τέλει κατάφεραν παπάδες...

τέςπά που λέει και η κόρη μου...στάχτη ας γίνουν και στο καλό...

καλές βολές σύντροφοι

άλλοι στα σαλόνια και άλλοι στα βουνά...

ε, έγινε και αυτό.
είμαι τόσο αόρατος για τον σύλλογό μου, με το να μην τους ζητώ το οτιδήποτε, να μην με βλέπουν εν τέλει, που ξέχασαν να με δηλώσουν στον αγώνα της 6/12, στον Πανελλήνιο!!! ένας έμεινα από τον πάλαι ποτέ ισχυρό Βόλο, κατά καιρούς τους φέρνω και κάνα βαθμό, και στο τέλος με ξέχασαν κιόλας...
Πήρα και εγώ την μηχανούλα και βγήκα να συναντήσω το φθινόπωρο που, πότε κιόλας;  φεύγει... το βουνό έχει γκριζάρει πιά αλλά χαμηλά στους ελαιώνες, σε  κάποιες ρεματιές τα φυλλοβόλα πλατάνια δίνουν εικόνες σαν και αυτές...


όσον αφορά την τέχνη του τοξεύειν, με αφοσίωση, δουλεύω τις χιλιάδες επαναλήψεις που χρειάζονται, χτίζω τεχνική και ρυθμό, βελτιώνω την κατανόησή του και ελπίζω, κάποια μέρα, να μπορέσω να τοξεύσω, χωρίς σκέψεις και λογικές η μή αναλύσεις, χωρίς παρεμβολές απ'τον νού δηλαδή...
ελπίζω και στην κατανόηση της οικογένειας, των φίλων, των συνεργατών, όσων τέλος πάντων αισθάνονται οτι δεν απολαμβάνουν της ίδιας αφοσίωσης και προσοχής. είναι κάτι που και εγώ, αυτήν την ώρα τουλάχιστον,
δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί συμβαίνει...

τροφοσυλλέκτες - κυνηγοί

θυμάμαι, μέρες που πήρα την τροφή μου απ' την φύση.
με νοσταλγία.
απ' την θάλασσα, απ' τον γιαλό, απ'το δάσος.

οι βάρκες να ακουμπάνε μια με την άλλη, "για να τα κρατήσουμε", να χτυπούν τα πλευρά τους, μεσ' την ομίχλη και σ'ένα φως διάχυτο, χωρίς σκιές, πρύμνα πλώρα οι πετονιές και ένας στη μέση να ξεψαρίζει εναλλάξ το τσαπαρί με τα 18 αγκίστρια με χάντρες, πατέντα ντόπια, το σπαρτάρισμα των ψαριών, τα πειράγματα και τα κουτσομπολιά, η μυρωδιά του σέρτικου καπνού και της βενζίνας, οι ήχοι της στεριάς, κουβέντες, ένας κόκορας, ένας γαϊδαρος, μια καμπάνα, να ακούγονται σαν νa 'ναι δίπλα, και ο αέρας π' αργά τ' απόγεμα κατεβάζουν οι ρεματιές, γλυκός απ'το ρείκι, το χορτάρι και μια υποψία σάπιου φύλλου. και μετά μεσ' το σούρουπο, όλοι μαζί να τραβήξουν και να ασφαλίσουν τις βάρκες, η κάθε μια κάτω απ'το σπίτι του αφεντικού. να γίνει η μοιρασιά, το μερίδιο της βάρκας χώρια. όταν το σαυρίδι ήταν πολύ, γινόταν και σούπα, με το ψάρι μέσα σε τούλι και από κι στις κότες... "να φάν' κι κότες!" από κι βγήκε...

τροφοσυλλέκτες κυνηγοί. και η αλληλέγγυα κοινωνία τους.
τους θυμάμαι μες την μαύρη νύχτα να τραβάμε τις βάρκες πιο ψηλά, σε ξαφνικές αλλαγές του καιρού, "κρέμασε...", μεσ' στο κύμα που έφτανε φρέσκο, συντονισμένοι στο χαμό σαν ένας άνθρωπος.



στο θέμα δάσος όμως και στις λεπτές αποχρώσεις του σηκώνω τα χέρια.

στο δάσος για μανιτάρια!
και κάστανα απ' του γείτονα!!!

είναι πιο γλυκά τα κάστανα του γείτονα.
όλοι το ξέρουν.
μια εικόνα θα σου περιγράψω, που είναι και η τελευταία πριν την έκπτωση απ'τον παράδεισο.


το σούρουπο με βρήκε στις παρυφές του δάσος της οξιάς, εκεί που συναντά τις ήμερες καστανιές. κάτω, τα δυό αντιμέτωπα στο Μέγα Ρέμα χωριά, Ανήλιο και Μακρυράχη, ίσα που ξάκριζαν μες το σύννεφο, παρακάτω το πέλαγο δεν φαινόταν αλλά το άκουγες, εκεί ήταν. έκατσα, καθάριζα κάστανα και τα 'τρωγα ωμά. άρχισε να πέφτει μια ψιλή βροχή και τα κίτρινα πεσμένα φύλλα πήραν ζωή, χόρευαν και τραγουδούσαν. έγειρα πίσω, δίπλα στο σακίδιο με τα μανιτάρια. νερανζούλες, καλοεράκια, βασίλες, αυτάκι, γουργουλιάνες.

εκεί και έμεινα...πίστεψέ με...

κάμποσα χρόνια μετά, αμέσως μόλις έπεσε η ιδέα "να πάρουμε ένα τόξο για το Πήλιο" απ'τον Ακη - κουμπάρο, ξεφύτρωσε η τοξοβολία απ'τα αρχέγονα κύτταρα και μνήμες. για να με συνδέει με τις μέρες που ήμουν Άνθρωπος, κυνηγός- τροφοσυλλέκτης, και όχι πελάτης της Eurobank-υπέρβαρος καταναλωτής. γιατί έφτασε ο "πολιτισμός" και στο χωριό. δεν τραβάμε τις βάρκες στο γιαλό. είναι οι ομπρέλες και τα beachboys πια εκεί, και όλοι έχουν από ένα τζίπ-τρειλερ. δεν ήμαστε πια αλληλέγγυοι, αλλά ανταγωνιστές στην τουριστική πίτα. έχουμε λιμάνι με 50 ευρώ τον μήνα. το λιμεναρχείο, ναι έχουμε και απ'αυτό, ζητά την μάνα του και τον πατέρα του για να βγάλεις 2 ψάρια. γιατί τέλος, όταν το δάσος δίνει μανιτάρια, εγώ πουλάω δωμάτια με θέα, aircoditioner και Internet.


όχι, ευχαριστώ... δεν είμαι έμπορος, δεν συσσωρεύω πλούτο, είμαι κυνηγός. πιάνω το τόξο και αναριγώ μαζί με τους κυνηγούς προγόνους που ζουν μεσ' το αίμα μου. αυτοί με οδηγούν να θέλω με επιμονή την τέλεια βολή, γιατί ο κυνηγός  μια βολή έχει, όχι 72. κάθε φορά που κάνω το λάθος, το βάρος της φυλής που θα μείνει χωρίς τροφή είναι αυτό που με πιέζει και με βλέπεις μαύρο και σκοτεινό. χαρά και αλεγρία σε κάθε επιτυχία. δεν είναι για μένα, δεν είναι για μένα. αμέτρητοι πρόγονοι χαίρονται μαζί μου στο τσιμπούσι κάτω απ'το φεγγάρι, δίπλα στην φωτιά.

καλές βολές σύντροφοι...

Border Archery, Scotland

κάτι οικοδομικά μερεμέτια και κατασκευές, κάτι χόρτα και ελιές και κοντεύει το τόξο να γίνει ανάμνηση, λέμε τώρα. αλλά ήρθε το πλήρωμα και νά πάλι ο στόχος στο σαλόνι, και να οι 300σαριές. πως περνάει ο καιρός...μιά μέρα ακόμη με τις ελιές και μετά "Total Archery" με το συμπάθιο.
και επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, έφερα στο χωριό και τις σκωτσέζικες λίβρες Border, έτσι για να μήν ησυχάζει το πνεύμα και το σώμα... ο κουμπάρος βγάζει φιλιππικούς για την αίσθηση που πάει στράφι κλπ, ίσως και με το δίκιο του αλλά αν δεν τις δοκίμαζα δεν θα ησύχαζα.. (ούτε τώρα ησύχασα αλλά από άλλη όψη...) άκουγα για το πόσο παράξενα ζώα είναι, αλλά είναι ακόμη περισσότερο. να, δές  το προφίλ έτσι για αρχή...
  αρ. Bordedr, δεξ. Samick.
πάρα πολύ ιδιαίτερες και δύσκολη άσκηση, δεν είναι για αγωνιστική περίοδο, αλλά πήρα μια ιδέα και είδα φοβερό group. μακρύτερη χορδή, χαμηλό έως πολύ χαμηλό ύψος χορδής(8"- 8.25"), πολύ προσεκτικά εγκατεστημένο tiller χιλιοστό το χιλιοστό, αλλιώς βροντάνε, ταχύτατες και μαλακές, αλλά μεγάλη η αναστάτωση και σταμάτησα...ε σε 16 μέρες έχουμε και τον πρώτο χειμερινό αγώνα, να μην πάω ψάχνοντας.
πάντως όλη αυτή η παραξενιά αν δεν συνοδεύεται και με αποτέλεσμα, τότε το προϊον είναι υπερεκτιμημένο, γιατί δηλ. τέτοιο τράβηγμα, τι στιγμή που καρφώνεις ένα κορεάτη και αμέσως αρχίζεις και δουλεύεις...
Aerotec & Ok Archery λοιπόν, ωραία στιβαρή - γεμάτη αίσθηση, super ευθυγράμμιση, καλός ρυθμός - μετρονόμος και άντε να δώ τι ψάρια θα πιάσω.

καλές βολές σύντροφοι, και σιδεροκέφαλος ο νέος πρόεδρος!!!

τα όνειρα του ανθρώπου....

το ξέραν απ'τα παλιά τα χρόνια. πρέπει να προσέχεις πολύ τι εύχεσαι, τι προσδοκίες αφήνεις να σχηματιστούν στα βάθη του εγκεφάλου. σιγά σιγά, με τον καιρό η ιδέα σμιλεύει την ύλη και γίνεται πραγματικότητα. καλή η κακή. δηλ. βολική για την περίπτωση η άβολη - προβληματική.

31/12/2022 σημαντικό update: Η ΣΚΕΨΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΥΛΗ - ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ

μια φυλή του Αμαζονίου πρότεινε σε ένα αμερικάνο ερευνητή- τουρίστα, να αλλάξει ο δυτικός άνθρωπος το όνειρό του για πλούσια και άνετη ζωή, αφού του έφερε τόσα πολλά προβλήματα. "αλλάξτε το όνειρο" του είπαν. μην ξεχνάμε και τον δικό μας, τον βασιλιά Μίδα... ζήτησε χρυσό και στο τέλος δεν μπορούσε ούτε να φάει... ο χρυσός, ως γνωστόν, δεν τρώγεται...

ε κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του φετινού κυπέλλου. το είχα όλο το καλοκαίρι στο νου μου. σε κάθε ευκαιρία το ανέφερα, μελετούσα, δούλευα για αυτό. έφτασα να τρέξω ως και 12χλμ , πράγμα που έκανα για πρώτη φορά. μια μέρα μέτρησα 400 βέλη, και ούτε κατάλαβα πως τα έριξα. μέχρι τις 20/9 είχα πολύ δουλειά αλλά από 27/9 ο αγώνας πήρε αναβολή άλλες 20 μέρες και ήταν ότι χρειαζόμουν, ετοιμάστηκα καλύτερα. ήρθε και ο αγώνας με τους Κύπριους σαν πρόβα. όλα βολικά και οδηγούσαν προς τον εορτασμό.

δεν πίστευα ότι με τόσα λάθη θα έβγαινε κάτι καλό, αλλά ο Κώστας (2ος) και ο Παύλος (3ος) μάλλον έκαναν λίγο περισσότερα. και οι τρείς κολυμπούσαμε στο άγχος. εκ του αποτελέσματος, το χειρίστηκα λίγο καλύτερα.

και να 'μαι περιχαρής...

ευχαριστώ...

τέλος εποχής

βάρκες στη στεριά... Πότε κιόλας... ακόμη ένα καλοκαίρι χωρίς καυτή άμμο στα πέλματα. Εικόνα φθινοπώρου... στα ξαφνικά, έτσι μου φάνηκε, άδειο το ξενοδοχείο, ησυχία, τέλος τα τηλέφωνα, βιαστικά pick-up φορτωμένα μήλα και ξύλα, βροχή και μανιτάρια.
Αρκετά χιλιόμετρα στα πόδια, λίγα βέλη και παραδόξως μεγάλη βελτίωση στην κατανόηση του τόξου και της τεχνικής του. Με φουριόζικη επιστροφή και έμπνευση, άλλαξα τόξο και έλασματα, αλάφρυνα το βέλος, κατέβασα 1 λίβρα στένεψα κι'άλλο το τρίγωνο της γεωμετρίας μου, και τα προχτές τ'απόγεμα να ένα 642. έκανα δήλωση μετά το διασυλλογικό fita, στο Σαρακατσάνο οτι "θα σας πάρω και τα σώβρακα", :-)) για το κύπελλο εννοούσα... κοίτα που μπορεί να βγεί και αληθινό...και όλο αυτό σαν από μόνο του, αβίαστο, άκοπο.

Καλή η βροχή αλλά χθές δεν έριξα, αν δεν κόψει και σήμερα θα βγώ στην βροχή... ε δεν πάει δυό μέρες σερί χωρίς τόξο.

ο γιατρός είπε...

πολύ φωτό έπεσε.
και έχει σχέση βέβαια με την πολύ δουλειά. μια φωτό είναι κάτι απλό. και αξίζει όσο χίλιες λέξεις, λένε.

για τα κατεβατά, λαμπερής τοξοτικής σοφίας, περιμένετε κατά χειμώνα μεριά...

αλλά να , ο γιατρός μου έστειλε αυτό το ανέκδοτο και επειδή νομίζω οτι μας ταιριάζει σας το μεταφέρω

'' Όλα έρχονται, φτάνει να ξέρεις να περιμένεις''

Ζαν Μπατίστ Γκιγιόμ Ζοζέφ,
κόμης ντε Βιλέλ
(1773-1854)

πλήθος....

μέγα πλήθος συρρέει στα γήπεδα της τοξοβολίας...
σχεδόν σπρώχνονται...

σημεία και τέρατα

η Εύη πολεμά το τέρας με τα δυό κεφάλια...
δεν το βλέπετε για να μην τρομάξετε...

το'χει;

ο καλός μαθητής Βασίλης και η τοξευτική του αύρα..

το πρωινό του ηλιοστασίου

7 σε παίρνει αριστερά... μην το ζορίζεις....

μάτσο χωράνε σε μια κούφια ν'απαλάμη..

θερινά ανάκτορα

το θερινό ανάκτορο του κουμπάρου...

κριτές

η κριτής Λίζα!

το πέλαγο είναι βαθύ....

εδώ το out ισοδυναμεί με απώλεια.... βαθύ το πέλαγος...κι απέναντι τ'ΑγιονΌρος

Τερψιχόρης το ανάγνωσμα

όταν δεν φτάνει η ώρα στο γήπεδο υπάρχει και το σαλόνι, αλλά κακιά η ώρα και την πληρώνει η Τερψιχόρη, τα πλακάκια στο WC των γυναικών, ο τηλ.θάλαμος κλπ.

Φθινοπωρινή αστραπή, Η εκπαίδευση ενός Αμερικανού Σαμουράι, Ντειβ Λόουρι. εκδ. Αλκίμαχον. Συστήνεται θερμά.

...Η πλατιά πόρτα ήταν σηκωμένη και, παρά το στουχτερό κρύο του χειμώνα, το φως του ήλιου χυνόταν μέσα στο γκαράζ ζεσταίνοντας εμάς και το χιόνι που είχε μαζευτεί στην τσίγκινη στέγη πάνω από τα κεφάλια μας. Ο Σενσέι στάθηκε στο κατώφλι, κοτάζοντας τις συνεχόμενες σταγόνες του χιονιού που έλιωνε. Μου έκανε νόημα να φύγω από την μέση και στάθηκε σε τάτσι-ιάι. Tο ξίφος του άστραψε σαν ασήμι μέσα στο φώς του ήλιου και έκανε έναν ρουρηχτό ήχο καθώς τινάχτηκε από την θήκη του, έκοψε τον αέρα και σταμάτησε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι είχε κόψει τη σταγόνα' το έκανε ξανά και ξανά χωρίς να αστοχήσει ούτε μιά φορά.
''Τώρα εσύ προσπαθείς", είπε- και προσπάθησα. Προσπάθησα να τραβήξω την κατάνα γρήγορα, προσπάθησα να την τραβήξω αργά, προσπάθησα με κάθε τρόπο να πετύχω τον συγχρονισμό. Χρησιμοποίησα τον γοφό μου για να προσθέσω ορμή στην κίνηση, δοκίμασα ήρεμος και με προσοχή, δοκίμασα εκνευρισμένος και χωρίς να σκέφτομαι και αν τελικά έθεσα σε κίνδυνο έστω και μία σταγόνα νερού, είμαι απολύτως βέβαιος ότι το έκανα κατά λάθος. Χρειάστηκε να λιώσει το τελευταίο, κρυσταλλιασμένο χιόνι του χειμώνα και να αρχίσουν να γουργουρίζουν και να στάζουν οι παχιές σταγόνες του καλοκαιριού για να καταφέρω να τις χτυπάω σχετικά συστηματικά.
Από το παγωμένο χιονόνερο του χειμώνα ως τις στάλες της ανοιξιάτικής βροχής που έπεφταν απαλά, ο ρυθμός ακολουθούσε τη δική του πορεία, μια πορεία φυσική που δεν μπορούσες να βιάσεις αλλά μόνο να ακολουθήσεις. Η δική μου επιτάχυνση ή επιβράδυνση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Η κατάκτηση της βαθιάς γνώσης οποιουδήποτε πράγματος έρχεται με τον δικό της ρυθμό.

αχ βαχ....

όσοι βλέπουν την υπογραφή τους ας αφήσουν σχόλιο... ας αφήσουν και όσοι δεν βλέπουν :-))

τίκ - τάκ - click - τουκ η 1 - 2 - 3 - τουκ ;-))

λοιπόν μου αρέσουν αυτές οι μικρές και χαριτωμένες πρωινές προπονήσεις. Μετά από τόσα χρόνια τις έχω ανάγει σε επιστήμη, με προετοιμασία από βραδύς κλπ.
Καμμία σχέση με τις χειμερινές εκατόμβες.
Οταν προηγείται τρέξιμο η κολύμπι είναι πραγματικά μικρή, 07:00 - 07:30, η μεγάλη είναι καλούτσικη, 06:00-07:30. Απ'τα 30μ για να φτουράει αφού ο χρόνος είναι λίγος, και για τεχνική δουλειά.

Έγραψα με μεγάλα κεφαλαία γράμματα...

ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ!!!

και το ακολουθώ...

Αφού μετά από χρόνια προσπάθειας, πιστεύω, τακτοποίησα την στάση, την επαφή, ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΣ, ναι, όσο και να σου φαίνεται παράξενο, το μήκος του βέλους και συνεπούμενα και του τραβήγματός μου, άρα και η δύναμη του τόξου, άρα και το νούμερο του βέλους, με ταλαιπώρησε αρκετά χρόνια, και αφού άφησα το άνοιγμα με την καρδιά των 50# κάτι για επόμενο μάθημα, και κατέβηκα στις 48# κατά Easton ζυγαριά η 46# στο παλιό καλό ελατήριο, έμενε ο ρυθμός για να δέσει το συνολάκι. Και έδεσε.
Με μιά, όπως μου φαίνεται, απλή και εύκολη κίνηση, έρχονται όλα στην θέση τους, αγκώνες, ώμοι, επαφή, είδωλο, χέρι τόξου αεροδρόμιο κάτω απ΄το μάτι, δεν κουνιέται τρίχα, και στο 3 του μετρονόμου με μιά μικρή πίεση στη λαβή όμορφα και φυσικά φεύγει το βέλος με συνήθη κατάληξη το κέντρο. Κρίμα λέω που δεν μπορώ να κατέβω στους 2 επόμενους αγώνες για να το δώ στην πράξη. Εν πάση περιπτώσει, μ'αυτά και με τ'άλλα θα περάσει το καλοκαίρι και στο κύπελλο στα τέλη Σεπτέμβρη θα δώ αν όντως πάει καλά το μάθημα η όχι.

Ο δείκτης διασκέδασης στα ύψη!!!

ελπίζω να είναι και μεταδοτικός.
Καλές Βολές σύντροφοι!!!

Πανευρωπαϊκό - Vittel- Γαλλία

http://www.arc-vittel2008.com/

ο υπερσύνδεσμος του Πανευρωπαϊκού, σήμερα κατάταξη, αύριο οι πρώτες κόντρες.

Στις γυναίκες Ολυμπιακό τόξο, (RW)
Ευαγγελία Ψάρρα 19η με 313+320, Ελπίδα Ρομάντζη 30η με 300+318 και Αννίτα Άτλα 32η με 301+316.
Στην πρώτη κόντρα, Ψάρρα με Wegh (NL) 46η με287+314. Ρομάντζη με Marusava (BLR) 35η με 299+313 και Άτλα με Muliuk (BLR) 33η με 305+309.

Στούς Ανδρες Σύνθετο (CM)
Δημήτρης Πέππας 41ος με 341+337, Ο γεροΠάνος Γραμματικόπουλος 44ος με 339+337 και ο Καλαδάμης 58ος με 333+334.

Μετά τις 3:οο ξεκινούν οι Πρόδρομος, Αλέξης και Κωνσταντίνος (RM)... Αγγελική, Πολύμνια & Μαρία (CW).

συμπλ.
Λίγες μέρες μετά η Ψάρρα έκανε το θαύμα της και πήρε το 3ο εισητήριο για το Πεκίνο!!!
επίσης η Ανίτα με ένα καταπληκτικό 112 πέταξε έξω την πρώτη στην κατάταξη γερμανίδα, έχασε μετά και τερμάτισε 8η, πολύ καλά έως σπουδαία. Στο ομαδικό επίσης οι γυναίκες του ολυμπιακού έχασαν απ'τις ρωσίδες που είχαν κερδίσει στο Porec και τερμάτισαν 4ες.

Μπράβο και σ'ανώτερα.
Καλές βολές σύντροφοι!!!

με την γλώσσα στο μάγουλο...

έμεινα με την γλώσσα στο μάγουλο, όταν με ρώτησε ο Ακης ο
Μιχαλόπουλος ( γνωστός και ώς κουμπάρος στην κοινότητα ;-)) τι πρόγραμμα έχω μπροστά μου τώρα που τέλειωσαν οι αγωνιστικές μου μέρες και τέλος Σεπτέμβρη, κατά το μάλλον η ήττον θα πατήσω το γκαζόν της Δεκέλειας. Ο παμπόνηρος, με μιά κίνηση, μου κατέδειξε την ανυπαρξία προγράμματος και βέβαια την ανάγκη για κάποιο πλάνο εργασίας.
Αφού πέρασε το πρώτο σοκ, άρχισα να ψελλίζω κάτι σαν συντήρηση, ενσωμάτωση των φρέσκων κατακτήσεων της φόρμας κλπ. Βλέπεις είναι και λίγη η διαθέσιμη ώρα, 6 έως 7,15 πρωινή. Παρ'όλα αυτά, τώρα που το κοιτώ καλύτερα, βλέπω πως συνεχίζω την αναζήτηση κανονικά, και σε καμμιά περίπτωση δεν κάνω συντήρηση κεκτημένων.
Σ'αυτή την μία ώρα τα χαράματα, ξανακοίταξα την ρύθμισή μου εξ αρχής με σπίρτο στο button και κεντραρισμένο βέλος. Κατεβάζοντας λίβρες το άφτερο στο group. Κραδασμοί στο τόξο κάτι υποδήλωναν. Το software διατείνονταν για stiff arrow, και επαληθεύτηκε όταν στα 50μ. χωρίς σπίρτο μέτριο ελατήριο και 1/2 στροφή έξω απ'το κέντρο, τα φτερωμένα χαρακτηριστικά αριστερά. Το είχα ξαναδεί το έργο, αλλά η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως...Πήγα λοιπόν στις λιβρες που μου υποδείκνύουν τα προγράμματα και η πραγματικότητα και άφησα το άφτερο για το ύψος του nocking point και την βασική ρύθμιση. Με τις παραπάνω λίβρες ήρθε το βέλος στο κέντρο κρατώντας και το pin πάνω από το βέλος που είναι αληθινά μόλις αριστερά της κεντραρισμένης χορδής. Εχω group και καλή πτήση με το άφτερο στο δεξί 5 στα 30μ. Ναί. Στα 50μ. χάλασα 2 nock σε λίγη ώρα. Ε, λέγεται συντήρηση αυτή η δουλειά; η ερώτηση ρητορική βέβαια. Τις 2 παραπάνω λίβρες τις άκουσα είναι αλήθεια αλλά θυμάμαι και τον λόγο του Νασούλα, πως το τόξο το ανοίγεις με την καρδιά και όχι με τα χέρια, οπερ έδει δείξαι...
Μ'αυτά και με άλλα θα περάσω το καλοκαίρι, παρέα με τα πρωινά αϊδόνια και τους όχι και τόσο πρωινούς σκίουρους. Ξεθαλαμώνουν μισή ώρα μετά την ανατολή.
Πάντως, για να ξαναγυρίσω στην αρχή, είναι ένα θέμα, το ότι δεν ξέρω έστω περίπου, που πάω... αλλά απ'την άλλη έτσι ο δρόμος είναι όλο εκπλήξεις και με την χαρά των ανακαλύψεων έστω και της αμερικής.

αμερικανιές

Χρόνια τώρα ακούω - διαβάζω μια κοινότοπη αμερικανιά, την εξής, Τοξοβολία= ρίξε ενα 10ρι και μετά επανέλαβέ το...Επίσης οι τίτλοι των αμερικάνικων βιβλίων" The simple art of winning", "Understanding winning archery", παράξενοι και ψιλοάτοποι ακόμη και σε μάς τους επαρχιώτες της ευρώπης, δηλ εκτός από winning δεν υπάρχει τίποτε άλλο;... Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα, η πρότασή τους να γίνεις μηχανή με βρίσκει τουλάχιστον αμήχανο κατ'αρχήν και αντίθετο εν τέλει.
Άλλο η μηχανή και άλλο το ζώον, οπότε προς τι όλη αυτή η φιλολογία;
Καί είναι δυνατόν να γίνεις, ας πούμε ρομπότ και να είσαι και ευχαριστημένος; Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική, αφού και στα ρομπότ προσπαθούν να δώσουν έστω μιά νότα "τεχνητής νοημοσύνης". Καί πόσο ευχάριστο είναι δηλαδή να ρίχνεις μιά μονότονη επαναλαμβανόμενη βολή, έστω και αν δίνει καλά σκορ; Και για πόσο καιρό; Δεν θα βαρεθείς; Με τι όρεξη θα πάς να τοξεύσεις διεκπεραιωτικά; Η χαρά του καινούργιου, της ανακάλυψης; Δεν είναι ζητούμενο;
Γιά κάποιο χρονικό διάστημα αντιμετώπιζα τις αυτοφυείς παραλαγές της βολής κάπως σαν κατάρα και συμφορά αφού χαλούσαν το group που με χίλια βάσανα προσπαθούσα να μικρύνω. Αυτό ήταν το πρόβλημα, προσπαθούσα πολύ νωρίς να γράψω σκορ.
Αλλά όχι πιά... Τώρα λέω πως αποτελούν δώρο και θησαυρό. Μέρα με την μέρα η βολή αλλάζει-βελτιώνεται, ελπίζω, αλλά το δείχνει και ο στόχος, ο κριτής...μαζί με την βολή αλλάζει και το κούρδισμα (tuning) αλλά πολύ minor αλλαγές, 2 κλικ εδώ μισό mm εκεί κλπ. και τα δώρα είναι 5 βέλη σε μιά τρύπα στα 50μ ας πούμε, το πιό πρόσφατο και το άφτερο λίγο δεξιά, ίσως κόψω λίγο βέλος.
Δεν έχω λοιπόν κανένα λόγο να βιάζομαι να αυτοματοποιήσω την βολή, αφού ακόμη μαθητεύω και θα ήταν σαν να σταματούσα τη όποια εξέλιξη. Ασφαλώς και έχει παγιωθεί ένα μεγάλο μέρος της βολής, αλλά μιλώ για τις λεπτομέρειες που αναγνωρίζονται σαν αποτέλεσμα της συσσώρευσης πείρας. Εκεί ήταν πάντα αλλά τα μάτια του αρχάριου δεν τις έβλεπαν, όπως προφανώς και τώρα πληθώρα άλλων είναι αόρατες και προκαλούν τα "μα γιατί πήγε εκεί το βέλος τώρα".
Έτσι λέω φίλε μου να διανθίζω τον χρόνο που μου απέμεινε, και το τόξο θα είναι το όπλο μου ενάντιά του.
Θα φάει η μύγα σίδερο και carbon.... :-)) άντε και λίγο βολφράμιο (tungsten)

ανάλυσέ το....

χωρίς καμμιά αμφιβολία, στο Porec, συνάντησα τοξότες α) καλύτερους από μένα, β) πολύ καλύτερους από μένα και γ) καλύτερους απ' το πιο καλύτερο σημείο που μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Τα πρωϊνά έβρεχε (RW & CM) αλλά το απόγευμα (RM & CW) έφτιαχνε. Ούτε ο καιρός λοιπόν ήταν πρόβλημα. Η απόσταση ήταν η ίδια με του Αη Γιάννη και ο στόχος είχε την ίδια διάσταση και δεν κουνιόταν, περίμενε υπομονετικά. Κανένα πρόβλημα και από εκεί. Τόξο και βέλος ιδανικά ρυθμισμένα, εντάξει και από αυτό το τμήμα. Οι super και λιγότερο surer συναθλητές μου είχαν την δουλειά τους, δεν με ενόχλησαν στο παραμικρό. Ταχυπαλμίες και ιδρωμένες παλάμες δεν είχα ούτε κατά διάνοια.

Αυτό που κατά την γνώμη μου επέδρασε, ώστε να μην κάνω αυτό που θεωρητικά έστω μπορούσα, (υπό κλίμακα το ίδιο βασανίζει και εσένα Ηλία και Αλέξη,) ήταν οι προσδοκίες. Προσδοκία για μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Προσδοκία για το χαλάλι, όσων έμειναν πίσω περνώντας τους 1 πόντο. Για την επιβράβευση των προπονητών. Για τους φίλους που όλο με ρωτούν αν θα πάω Πεκίνο... Για τις ώρες τηλεφωνικής υποστήριξης του Κουμπάρου. Για τον φίλο μου τον Πρόδρομο και τον Αλέξη, την Λίτσα και την Ανίτα, τον Πάνο και την Αγγελική, την Ελπίδα και την Μαρούσα. Για τα παιδιά μου και τους φίλους ανά τον κόσμο, που on line παρακολουθούσαν. Γιατί όχι και για την Ελλάδα ρε γαμώτο... και μύριες όσες άλλες.

Όλο αυτό το πράγμα, είναι πολύ για ένα χομπίστα, φέρνει έναν δισταγμό, 1-2sec παραπάνω στον clicker, και πιστεύω, εδώ ήμαστε να το συζητήσουμε, αυτό είναι που κάνει την διαφορά. Ολική αλλαγή του ρυθμού, ανταγωνισμός των μυών, κακό σκορ, βάσανο αντί για χαρά, και ξανά από την αρχή. Ανατροφοδότηση, ανάδραση, όπως θέλεις πες το.

Φίλε μου τελείωσα με 44, πράγμα που είχα πάρα πολύ καιρό να δω. Πάλι καλά δεν έκανα και out, αλλά είναι σχεδόν σαν να έκανα.

αυτά για σήμερα,
αύριο πάλι...

και οι υπόλοιποι...

Οι συνήθεις ύποπτοι...

Concentration!!!

Porec

στο λιμάνι του Porec, στο χώρο των τελικών. Στην γιγαντοοθόνη η Ψάρρα από τους ολυμπιάκους της Αθήνας.

πως είπατε; Νο 2

το αριστερό group με το 6ράκι είναι της Σουηδέζας, τα υπόλοιπα παραγωγής Taipei

Giruille

ο νικητής Giruille Romain, 4 9ρια & 8 10ρια.... 116... πως είπατε;

λάσπη...

στο χωριό γρήγορα για γαλότσες...

πανηγύρι στο βοηθητικό...

επαρχιώτης στην Ομόνoια...

Σας είχα υποσχεθεί καθημερινή ανταπόκριση, αλλά καθώς το τόξο + τα ρούχα έπρεπε να είναι έως 20 κιλά, όχι υπολογιστή δεν πήρα αλλά ούτε πένσα... τεςπα..
επαρχιώτης στην Ομόνοια...
σ'αυτή την γνωστή απ'τον Σαββόπουλο φράση, μπορώ να μεταφράσω το πως ένιωσα καθώς τριγύριζα στα γήπεδα του Porec, ανάμεσα σε αθλητές πολύ γνωστούς απ'τα video και τις φωτογραφίες, μετρίως γνωστούς, παλιές δόξες, άγνωστους πιτσιρίκους, που είχαν τα 10ρια ψωμοτύρι και τους προπονητές τους. Η όποια τεχνική και ικανότητα εξανεμίστηκε, έριξα όπως-όπως μην πολυκαταλαβαίνοντας και τι γίνεται, ανάμεσα σε Tsirempilov και van Alten. Μού έλειψε είναι αλήθεια το tab μου που μαζί με τα ρούχα το κιάλι και την φαρέτρα, χάθηκε στην Ρώμη, αλλά πέρα απ'αυτό μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ και να κάνω αυτό που ήξερα. 

... αλλά ακόμη και αν το έκανα....

παίδες, ο τελευταίος που μπήκε στις κόντρες ( ο 64ος δηλ.) μάζεψε 636 πόντους ...

σκεφτείτε πότε είδατε αυτό το σκορ στην Δεκέλεια. Και άντε τώρα τι να λέω σε φίλους και γνωστούς που και εγώ δεν ξέρω τι νόμιζαν οτι ήταν δυνατόν να κάνω...

τι έγινε; τι έκανες; πως τα πήγες; θα πας Πεκίνο;


τι να κάνω ρε παιδιά, ίσα που πέρασα 3 απ' αυτούς που γέμιζαν τη λίστα... όμως, είδα και οίδα πρόσωπα και καταστάσεις, είχα την χαρά μετά τόσα χρόνια μοναξιάς να προπονηθώ με την επίβλεψη του εξαίρετου προπονητή και ανθρώπου Αλέξανδρου Νασούλα. Τόξευσα μαζί με τους καλύτερους στον κόσμο και πιστεύω, κάτι να μεταφέρω στην επαρχία μου και στην Hellas Archery Community (ε; ε; :-))

Σιγά-σιγά καθώς θα αφομοιώνω το τι συνέβει, θα σας τα μεταφέρω εκτενέστερα, ερωτήσεις ελεύθερα...

για να μπαίνουμε στο κλίμα...

στο Santo Domingo ξεκίνησε από χθές ο πρώτος γύρος του παγκόσμιου κυπέλλου και εδώ βλέπετε τις κόντρες (άνδρες - γυναίκες recurve) που θα γίνουν 16:30 για τις γυναίκες και 22:30 για τους άνδρες, ώρα Ελλάδας. Η λίστα κατάταξης ακόμη δεν φαίνεται, αλλά μπορείτε να δείτε στα μπράτσα από τις κόντρες τα αποτελέσματα και τις θέσεις. Από την σίτα της FITA.
Άντε και στα δικά μας.... :-))

ακόμη δεν το καλοπιστεύω...

ε... τι να πώ, πιθανόν, εκτός από την παρακάτω φωτό να τους δείχνω και φωτό από συμμετοχή σε παγκόσμιο κύπελλο με τα εθνικά χρώματα (για την Ελλάδα ρε γαμώτο...) αλλά ας γίνει πρώτα... ακόμη δεν το καλοπιστεύω...
Μετά την απονομή του αγώνα της Κυριακής (αποτελέσματα εδώ) μου είπαν οι ομοσπονδιακοί προπονητές να ετοιμάσω τα πραγματάκια μου για το 2ο σκέλοςνα του παγκόσμιου κυπέλλου για φέτος, στο Porec της Κροατίας. Έφυγα απ' το γήπεδο, χωρίς να πολυδώσω σημασία, δεν κατάλαβα οτι με αφορούσε, δεν είχα κάνει προσθέσεις δικές μου και των φίλων "αντιπάλων", δεν το θυμόμουν καν ότι από το σύνολο των 2 αγώνων θα έβγαινε η αποστολή στην Κροατία. Ε και τα 2 καλούτσικα, που δεν τα πολυεκτίμησα είναι η αλήθεια (4ος & 6ος), πλασαρίσματα με φέραν 3ο στο σύνολο και εθνικάριο σε αποστολή στις εσχατιές της Αδριατικής.
Καλό κι αυτό... θα στο ξαναπώ, ούτε καν είχε περάσει απ'το μυαλό μου, και τώρα δεν το πολυπιστεύω ακόμη... μαζί με τον Πρόδρομο και τον Αλέξανδρο που μνημόνευσα σε προηγούμενο post, θα ρίξω και θα μετρηθώ με αυτούς που τόσα χρόνια έβλεπα στα video, ε θα το ξαναπώ δεν το πιστεύω...
Καλός ήταν και αυτός ο αγώνας, υπέροχος ανοιξιάτικος ήλιος, με λίγο αεράκι. Χάρηκα να δώ τον Ζήση απ'την Ορεστιάδα μετά από 4 χρόνια, χάρηκα ιδιαίτερα που ο Ηλίας ξεπέρασε το προβλημά του και τέλειωσε τον αγώνα του και επίσης που ήρθε η μέρα να δώ τον κουμπάρο 11ο, πάνω από όλους τους "μικρούς" της ομάδας του και δίπλα, μόλις 11 πόντους απ'τον προπονητή του. Η Ψάρρα πάλι με ένα 320 μας έστειλε για διάβασμα και άντε να δω τι θα κάνω με τις σκουριές και τα καζανάκια του ξενοδοχείου...
Porec... για να δούμε, υπόσχομαι αν με το καλό βρεθώ εκεί, καθημερινή ανταπόκριση απ'αυτήν την συχνότητα.

κόντρες στο ΤατόΙ!

να, εδώ ο παππούς σας, θα λέω στα εγγόνια μου, ρίχνει (28/5/2006) στην κόντρα το τελευταίο του βέλος (105) ενώ ο Κος Δημητρίου πανηγυρίζει την προκρισή του (106) αφού πρώτα ίδρωσε για τα καλά...

εθισμός, (ο) η απόκτηση συνήθειας.

αμαρτία ομολογημένη, λένε, δεν είναι αμαρτία. Οπότε παίρνω φόρα και ομολογώ: "είμαι εθισμένος στην τοξοβολία"!!!
Μέρα χωρίς τόξο, κακά τα ψέματα, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Και ειδικότερα όταν τρίβω σκουριές, καλή ώρα, και μάλιστα μιά βδομάδα πριν τον αγώνα, αντί να είμαι στο γήπεδο, εύκολα καταλαβαίνεις ότι το στερητικό σύνδρομο, είναι πολύ έντονο. Προσπαθώ να τοξεύω νοητά, όταν είμαι στο έδαφος και κάνω κάτι μονότονο. Πάνω στη σκάλα δεν συμφέρει. (σκέψου να τελειώσουν τα βέλη και να κινήσω να τα μαζέψω... :-) )
Αλλά πάλι, όπως όταν τοξεύω είμαι εκεί 100% έτσι και όταν φτιάχνω φραπέδες ας πούμε, πάλι 100% είμαι παρόν, οπότε δεν μου πολυβγαίνει το νοερό, αντιθέτως ο φραπέ βγαίνει πολύ καλός, κατά γενική ομολογία. Ε και αυτή η περιβόητη οθόνη που προβάλεις το αντικείμενο του διαλογισμού, εκεί στο τρίτο μάτι, δεν μου είναι και πολύ σαφής. Οταν μιά φορά αξιώθηκα και πήγα στην Σαλονίκη, στον ΣΚΟΑΑΠΘ, και καθώς εκεί υπάρχει πρόβλημα χώρου, έβαλε ο Νασιούλας την Ελπίδα να ρίχνει νοερά για να κάνει χώρο για μένα. Αυτοί το κάνουν συστηματικά.
Στα δασιά - πυκνά διαλείμματα, ε έχω και μιά ηλικία πιά, την πληρώνει ο κουμπάρος. Και δώστου αναλύσεις επί αναλύσεων, για τη ευθυγράμμιση, την γεωμετρία, την επαφή, την πλάτη, τον ρυθμό, τον δισταγμό και την ένταση του αγωνιστικού βέλους σε σχέση με την άνεση της προπόνησης, που πρέπει να ξεπεραστεί κλπ. Η Ελένη κουνάει το κεφάλι, ε ρε που έμπλεξα... Αντε και μιά βόλτα στα forum του internet μήπως και παίξει τίποτα καινούργιο και δεν το πάρω χαμπάρι. Αντε να δώ και τα σχόλια στο βλόγ, καινούργιο φρούτο αυτό. Με κάτι τέτοια υποκατάστατα προσπαθώ να καλμάρω την στέρηση...Αλλά τι τα θές. Έχω τύψεις. Και δοθείσης ευκαιρίας παίρνω το αίμα μου πίσω. Χθές είχα πάρτυ. 2 ώρες στο χωριό το πρωϊ και 2 το απόγευμα στο Βόλο.
Και σήμερα καθώς δεν τοξεύσα, έγραψα αυτό το κομματάκι.

16/3/2008 Δεκέλεια 70μ.α/γ/ε/ν/

έμαθα απ'τον ΑΣΤΑ για τα οργανωτικά προβλήματα και είδα από κοντά την εκ των ενόντων γραμματεία όπως επίσης και την απονομή στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πύλη (έπρεπε κατά την γνώμη μου να πάμε στην ψησταριά " Ο Σμηνίτης") αλλά αυτά δεν με χαλάνε καθόλου. Είδα και αγκάλιασα τους φίλους και συναγωνιστές, έμαθα τα νέα τους, ο καιρός ήταν ότι έπρεπε και με λίγο πονηρό αεράκι, έγιναν πλάκες και καλαμπούρια, και τέλος-τέλος, λίγο βιαστικά λόγω περασμένης ώρας και στρατιωτικού ωραρίου, έγινε και ο πρώτος αγώνας 70μ.της χρονιάς.
Ναι, ήταν ωραία, πολύ ωραία.
Έχω ένα παράπονο, που το είπα και στον Αλέκο τον Νασιούλα, τον ομοσπονδιακό. Οι της εθνικής με τα σκόρ τους πρέπει να φεύγουν μακρυά απ'τα πόδια του απλού λαού. Αν έκαναν την δουλιά τους όπως η Ψάρρα, που πήρε το όπλο της και με 316+324=640, ετοιμάζεται να μας βγάλει ασπροπρόσωπους- ευχαριστούμε Ευαγγελία, δεν θα μας έβαζαν στην πρίζα σε κάθε αγώνα και έχουμε και δουλειές... :-). Θέλω να πω Αλέξανδρε, δεν πρέπει να να με περνάς 1 πόντο, Πρόδρομε δεν έπρεπε να ισοβαθμούμε, εγώ πως θα περάσω τώρα 15 μέρες μέχρι τον άλλο αγώνα;... και έχω και ένα βουνό σκουριές και υδραυλικά να παλέψω...ρίξε μου 30-50 πόντους στο κεφάλι και καμμιά δουλειά να κάνω και τα παϊδάκια μετά τοξοτικής φιλοσοφίας να απολαύσω χωρίς πίσω σκέψεις, για ταξιδάκια ανά την υφήλιο με έξοδα του φορολογούμενου, δηλ. δικά μας...
για τα αποτελέσματα εδώ

αυτά είναι γήπεδα...

όλο ξεγλιστράει...

αφελώς, προσπαθώ να το στριμώξω, να το χειραγωγήσω. αλλά δεν...

όλο ξεγλιστράει.

Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Λίγο παλιότερα, αυτό το κέντρο του στόχου, ήταν η τροφή και η άμυνα της φυλής. Δεν έκαναν χόμπι οι πρόγονοι. Έπρεπε να πετυχαίνουν το θήραμα η τον εχθρό. Ο μεγάλος αγώνας της επιβίωσης, αυτό ήταν το κύπελλο. Και το κατακτούσαν κάθε μέρα.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε τα στατιστικά του αγώνα τους, πόσα 10ρια , πόσα 9ρια... Μόνο ιστορίες ανθρώπων που έκαναν εξωφρενικά πράγματα με τα τόξα τους.

Τώρα, με το στόχο ακίνητο, στα 70μ. μόλις, σε απόλυτα οριζόντιο γήπεδο, με βέλη ομαδοποιημένα με ακρίβεια δεκάτου του γραμμαρίου, με τόξο ευθυγραμμισμένο με lazer, ακόμη, μετά από 6 χρόνια άσκησης, ακόμη ψάχνω και δεν βρίσκω την τέλεια βολή, αυτήν που δίνει πάντα κέντρο.

Γιατί;

Τη μιά τη μέρα όλα ωραία και καλά την άλλη μέτρια και την παραάλλη κώλος μετά συγχωρήσεως. Ο ίδιος άνθρωπος τα ίδια υλικά... (λέμε τώρα :-)). Κάθε μέρα το παλεύω, κάθε μέρα το πολεμάω, η σκουριά κοντεύει να φάει τα κάγκελα του ξενοδοχείου, αλλά τίποτα.

Ολο ξεγλιστράει...

Να, σήμερα πάλι, μετά την πρώτη , καλή ποιοτικά ώρα (δεν μετράω βέλη, μετράω ώρες) άρχισαν οι παραλλαγές και το group άνοιξε. 'Οτι και να έκανα, όσο και να προσπάθησα, πενιχρά τα αποτελέσματα, πάντα θα ερχόταν ένα δυό 7ρια, ένα 6ρι για να μου σπάσουν τα νεύρα και ο κόπος πολύς. Μετά την τρίτη ώρα, ρετάλι από κούραση κυρίως ψυχολογική (τσατίλα το λεγόμενον) και αφού το πήρα απόφαση οτι τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται και σήμερα, βγήκαν κάποιες καλές βολές, όπως και στην αρχή. Για να συνονοούμαστε, 10 κίτρινα και 2 κόκκινα, ρίχνω 12άδες. Όσο το κυνηγούσα τόσο έφευγε, όταν σταμάτησα σταμάτησε και αυτό.

Εύκολα λές, μην το κυνηγάς, αλλά να σε δώ να ρίχνεις 6ρια και 7ρια και να μην ιδρώνει τ'αυτί σου και θα αγοράσω καπέλο για να στο βγάζω...

Λέω, μήπως το ζαλίζω πολύ, μήπως να τάφηνα λιγάκι. 6 χρόνια τώρα το μεγαλύτερο κενό ήταν 10 μέρες και αυτό γιατί δεν πάει άλλο εκεί μετά τις 8-10 Αυγούστου. Αλλά δεν το παίρνω απόφαση, δεν μου πάει. Κι αυτό

Ολο ξεγλιστράει

Αύριο τα σπουδαία

η γίδα και το γάλα...

υπάρχουν γίδες, κατσίκες, αίγες, όπως το λέτε στο χωριό σας τέλος πάντων, που έχουν ένα μεγάλο κουσούρι. ενώ κατεβάζουν αρκετό η και πολύ γάλα εκεί πρός το τέλος του αρμέγματος τις πιάνει μια ανησυχία, αρχίζουν να βηματίζουν, θέλουν να φύγουν. τότε συνήθως αναποδογυρίζουν και το αγγειό που μαζεύεται το γάλα και φεύγουν τρέχοντας και βελάζοντας μέσα σε γαμοσταυρίδια και απειλές σφαγής, που πότε-πότε γίνονται και πράξη.

κάτι τέτοιο έγινε και το Σάββατο στο Οακα στο Κύπελλο Ελλάδας. έριξα όπως ποτέ. χαλαρά και γρήγορα και καθαρά σαν έτοιμος από καιρό σαν γενναίος ( ε, ε κόψε κάτι :-) ),  290 δεν έριξε κανείς άλλος άνδρας η γυναίκα. 

αλλά στην 4η βολή και ενώ εχουν προηγηθεί το γνωστό 26 της αρχής 28, 28 ( χοχο σήμερα θα τους πάρω και τα σώβρακα...), έρχεται ένα 23 (8-8-7) και φυσικά μια ανησυχία. τι είναι τώρα αυτό, μα τι έκανα!!! τίποτα δεν είχα κάνει αλλά δεν είχα δει και τα χειρότερα.

στην επόμενη βολή πρώτο βέλος out, ψυχρολουσία, δεύτερο βέλος out, ζεμάτισμα, μέσ'την παραζάλη ξανασηκώνω και ένα 8 κλείνει το δράμα.

το γάλα στο πάτωμα...

ούτε στον εχθρό σου... και το χειρότερο δεν μπορούσα να δώσω μιάν εξήγηση. σε παρόμιες περιπτώσεις, συγχωριανοί πατριώτες έχουν εγκαταλήψει... και δεν έχουν άδικο, αν δεν μπορείς να το συμμαζέψεις και να ρίξεις αυτό που μπορείς..., τι να κάνεις δηλ.
ξανασηκώνομαι και πάω στην γραμμή βολής σε κατάσταση ζαλισμένου πυγμάχου, βάζω βέλος στην χορδή, το ακουμπώ στο arrow rest και βλέπω το μπράτσο του rest να περισσεύει, εκεί που δεν έπρεπε να δώ τίποτα. φέρνει βόλτα το ακατοίκητο και βλέπω απ'την άλλη μεριά το button ξεβίδωτο!!!

αποκάλυψη και ανακούφιση. 

ναι μεν έχασα τον αγώνα αλλά δεν ακυρώθηκε δουλειά 6 χρόνων... μια βλακεία ήταν, μια κεκρόπορτα που ασφαλώς έπρεπε να ελέγξω πρίν ξεκινήσω.

κάνω  πίσω να πάω για εργαλεία, αλλά προτιμώ να το βιδώσω με το χέρι όσο έπαιρνε, σηκώνω και 27, καλύτερο βίδωμα με εργαλείο και 28, 29,29, 28, 254 με 2 out και το 23!!!
διάλειμμα 15 λεπτών και ανακουφισμένος απ'το παρ'ολίγον πατατράκ και ελευθερωμένος, χωρίς να κυνηγάω τίποτα, ξεκινά το πανηγύρι του δεύτερου γύρου.
27,28,30,30,30,29,30,29,28,29, 290. 21 10ρια 8 9ρια και 1 8αρι.

Νιρβάνα...
δηλ. ούτε γέλιο αφού άλλοι με μικρά σκορ, με φτωχή δηλ. εκτέλεση πήραν το κύπελλο, ούτε κλάμα καθώς το υπόλοιπο κομμάτι ήταν βάλσαμο και παρηγοριά.

στενάχωρο πολύ να δω την Ελπίδα Ρωμάντζη, με εισητήριο Πεκίνου να ρίχνει 272+271. ο φίλος Ηλίας εγκατέλειψε, μέσα σε τρελή κρίση target panic, και γενικά χαμηλά σκορ, καθώς οι ''καλοί'' (και εγώ μαζί) είχαν στο μυαλό τους το Torino, πράγμα που εκ του αποτελέσματος κρίνεται άτοπο και παραπλανητικό. ο Παύλος ο Μαρίνος, πχ. που φτιάχει βαλίτσες παρουσίασε ένα αποκαρδιωτικό 273+269. ο κουμπάρος με πιασμένη πλάτη δεν βλεπόταν και ο Καλομοίρης προβληματίστηκε πολύ με το 252+260.

καταλήγοντας στο παραδοσιακό τσιμπούσι στου Αλλαντίν, είδα για πρώτη φορά πολλούς νέους συνδαιτυμόνες. Σε συντροφική ατμόσφαιρα ο κάθε ένας είπε το πόνο του και τη χαρά του.

ηθικόν δίδαγμα;  μην εγκαταλείπετε με τίποτα.

φιλάκια
Μελτάδς

μιά μπίρα

θυμήθηκα μια κουβέντα φίλου που δούλεψε κάποτε στην Τανζανία, δίπλα στην λίμνη Βικτώρια, σε ψυγείο-συσκευαστήριο για ψάρι πέρκα, ιδιοκτησία έλληνα παρακαλώ. Οι ντόπιοι που δούλευαν μαζί του του έλεγαν λοιπόν πως "όποιος έχει χρήματα για να αγοράσει μιά μπίρα, είναι πλούσιος "
τώρα αν παραδεχτούμε πως μιά μπίρα ισούται με ένα nock (0,65euro) και κοιτάξω γύρω γύρω στα τοξοτικά πράγματα και πραγματάκια μου εύκολα διαπιστώνω οτι είμαι ζάπλουτος...(οι προμηθευτές μου σίγουρα, εγώ έχω χάσει πολλές μπίρες) σιγά σιγά μέσα σε 6 χρόνια έχω συγκεντρώσει ολόκληρο μαγαζί στον Αη Γιάννη. Μιά πρόχειρη απογραφή παρουσιάζει 3 riser (έχω πουλήσει και 2...), πολλές και διάφορες λαβές, 6 ζευγάρια ελάσματα από 36 έως 44# (έχω πουλήσει 2 και άλλο 1 ξεκόλησε), 4 σκοπευτικά, 4 button, αμέτρητα arrow rest, 1 radar, 1 laser ευθυγράμμισης, 3 πλήρη σετ stabilizers με τα βαριδάκια και τα λαστιχάκια τους, χορδοφτιάχτης και χορδονήματα πολλά και διάφορα. Βέλη...: 2 νούμερα Cartel Triple, 4 νούμερα Ace, 3 νούμερα Carbon Express, 1 Carbon Tech, 1 Red Line, τα χιλιάδες φτεράκια, μύτες, nock και pin-nock για το κάθε βέλος, κόλες, όλα τα tabs της αγοράς, 4 προγράμματα Η/Υ για επιλογή βέλους ( το καλύτερο εδώ )κπλ, Palm και πρόγραμμα Target plot για καταγραφή του σκορ και του γεωμετρικού κέντρου της βολής, 2 ζυγαριές ακριβείας, κόφτης βελών, στόχος Domino και 7 διαλυμένα κέντρα, 2 μεγάλους ψάθινους και 1 μικρό κατάλληλοι για πατάκια πλέον, κιάλια και τηλεσκόπια, ότι κυκλοφορεί από βιβλίο και video. Προσθέστε και αμέτρητες ώρες στα foroum του internet. Όπως καταλαβαίνετε έχει εκτροχιαστεί κάπως το πράγμα.
Εν πάση περιπτώσει μετά από ολα αυτά κάπως έχω καταλήξει με ποιά πράγματα θα δουλέυω στο εγγύς τουλάχιστον μέλλον, Best Zenith+ Samick Extreme 48# στα δάχτυλα+ Ace470 77cm με 120αρα μύτη, Arc sx 10 σκοπευτικό με 12ρι Beiter ανοιχτό pin, Are rest και Beiter button. Κάποια από αυτά τα ανταλακτικά τα έφερα για πρώτη φορά στην Ελλάδα όπως τα Nano XR κλπ.
Τώρα, αν αυτό είναι υγιής ανησυχία και άμετρο ενδιαφέρον η κατινίστικο shopping therapy ας αφήσει σχόλιο ο γιατρός, το πιθανότερο να είναι κάτι ενδιάμεσο...
Σε αντιπαράθεση, ο φίλος μου ο Γιώργος ο Καλομοίρης, με ένα τόξο και ένα βέλος χωρίς να έχει ρίξει άφτερο ποτέ και χωρίς να ανησυχεί για τη ρύθμισή του, έχει και αυτός εγκατασταθεί στα ψηλά της α' κατηγορίας. Του το έχω πεί πολλές φορές, τον ζηλεύω αφόρητα!!! Τώρα τελευταία όμως τον βλέπω ανήσυχο για τόξο... νομίζει οτι φταίει το φτηνό του rizer, που βροντοκοπάει σαν παλιοκαραβάνα, αλλά εγώ λέω οτι φταίει η αρυθμισιά.
Επίσης ο κουμπάρος.... αν και κάπως τον παίρνει το ρεύμα μου και έχει αλλάξει 3 είδη βελών και ελασμάτων, σταθερά δουλέυει και βελτιώνεται χωρίς και να τα πολυανακατεύει... και είναι και τζάμι ρυθμισμένος... βέβαια έχουμε πουληθεί στον ΟΤΕ αλλά χαλάλι.
αυτά για τα υλικά, για την περιπέτεια της τεχνικής, άλλη μέρα...

26,26,24

26, 26, 24 έτσι ξεκίνησα στο Οακα στις 26/1/08, 9:30 πρωινή.

Μούρη μέχρι το πάτωμα, #@Χγαμ...δια και άντε πάλι σιγά σιγά να το σουλουπώσω. Ένα περίεργο πράγμα, όταν το πάρω απόφαση οτι και πάλι δεν θα κάνω πανελλήνιο (:-)), μετά λοιπόν από αυτό, κερδίζω σε αυτοπεποίθηση και ισορροπία και να τα 28, 29 & 30.
267 το πρώτο μέρος 281 το δεύτερο. Εγώ και ένας νεαρός σαλονικιός είμαστε τόσο ανισόρροποι. Και το αποκορύφωμα, 3 βολές πριν το τέλος ζήτησα από τον Θωμά να με δεί και να μου πεί τι βλέπει... ε στο σετ εκείνο έριξα 25... για όνομα... τι λένε όλα αυτά; οτι υπάρχει μια ποιότητα πιά αποδεκτή αλλά είναι ευάλωτη, στην αρχή μέχρι να ζεσταθώ και να ηρεμήσω γίνεται ζημιά, και στην πορεία κάπου χάνεται η όποια συγκέντωση, η οποία πρέπει να μεγιστοποιηθεί εν όψει και του κυπέλλου στις 23/2. Το αυτοδίδακτο έχει και τα όριά του... έφερα τόξο και βέλος σε ένα τέλειο κούρδισμα που δεν παίρνει άλλο. Αλλά αυτό είναι το εύκολο μέρος. Ρωτώντας, διαβάζοντας, δοκιμάζοντας και ξοδεύοντας βρίσκεις μιαν άκρη.
Το παιγνίδι του νού όμως είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ βρίσκω μπροστά μου τον χαρακτήρα μου και με αυτόν πρέπει να αντιπαρατεθώ - συμμαχίσω κλπ κλπ... δηλ. λέω οτι δεν μπορεί να είσαι ακατάστατος τσαπατσούλης στην ζωή και ξαφνικά ένα κρύο πρωινό να μεταμορφωθείς σε σοβαρό και συγκεντρωμένο τοξότη!!! Παλίος γαϊδαρος καινούργια περπατησιά, είναι λίγο δύσκολο, αλλά όχι και αδύνατο...

Γιατρέ μου, σου'ρχομαι... μετριότητες τρέμετε... θα γίνω ο βασιλιάς σας....

τοπίο

μην ξεχνάτε και τα 70μ. φέτος ξεκινάμε νωρίς... 8 Μαρτίου...ωχ ωχ νομίζω είναι καθαρή Δευτέρα;;; γαμ...τα προγράμματά σας....
όταν τρέχω και σκεφτώ κάτι τέτοια όμορφα τοπία ανεβάζω τουλάχιστον 20 παλμούς, μετρημένους στο εργαλείο. Μέχρι να καταλάβω από που προερχόταν αυτή η αναταραχή είδα και έπαθα...

ΣΤ' δημοτικού

λοιπόν λέω πως είναι μεγάλο λάθος για ένα αρχάριο να κοιτά το σκόρ αντί την τύφλα του. και το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να βγεί και κάποιο σκοράκι το οποίο στην ελλάδα μπορεί να σημαίνει και μετάλλιο... ότι χειρότερο... το έχω δεί το έργο... νομίζει οτι έφτασε ενώ δεν έχει ξεκινήσει καν...μετά καθώς αρχίζει να δουλεύει το κάτι παραπάνω για την εθνική και τα ταξιδάκια το σκόρ χαλάει, το παλεύει λίγο ακόμη, το σκόρ πέφτει κι άλλο και καθώς έχει και μιά υπόληψη στην τοξοτική κοινωνία, σταματά τους αγώνες μέχρι '' να το ξαναβρεί''...μετά από λίγο σταματά εντελώς.
διάβασα χθές μιά γιαπωνέζικη παροιμία,
να ξεκινάς είναι εύκολο, να συνεχίζεις είναι δύσκολο.
στα 6 χρόνια (πότε πέρασαν...) που τοξεύω ασφαλώς και το πέρασα αλλά ευτυχώς δεν στάθηκα. Και μάλλον σώθηκα γιατί δεν έχω κανένα από τους ημιμαθείς προπονητές που κυκλοφορούν στην ελλάδα σε ακτίνα 300Km. Αναγκάστηκα λοιπόν να μάθω πράγματα έστω και ανακαλύπτωντας την αμερική, και έχοντας για πρότυπο μελέτης τα video των κορεατών δεν στάθηκα στο μικρόκοσμο της ελλάδας.
Τώρα. που οδηγεί αυτό... ενώ στην πιάτσα οι μισοί έχουν σακατέψει τους ώμους τους και χαμηλώνουν τις λίβρες τους, με αμφίβολα αποτελέσματα, τοξεύω όλη μέρα, κάθε μέρα με 48-49 λίβρες ξεκούραστα και λέω πάλι, άντε τέλειωσα την αλφαβήτα άντε να αρχίσει και η τοξοβολία....αλλά σαν να υπάρχουν ακόμη λίγα γράμματα, άντε λοιπόν ακόμη ένα χρόνο στο δημοτικό και βλέπουμε... αν δεν είναι λίγο το λάδι στο καντίλι μπορεί και να φτάσω κάποτε...

σας ανεβάζω και ένα βίντεο που το έχω για ευαγγέλιο... είναι ο ημίθεος OH KYO-MOON, ο καλύτερος τοξότης κατά τον δάσκαλο Kisik Lee, απολαύστε έλεγχο, άνεση, ροή, ρυθμό, πνεύμα