γιορτές...γκρ...

αυτές τις γιορτές ποτέ δεν τις χώνεψα.

άντε τώρα να χαλάσω το γήπεδο και να κρεμάσω αυτά τα αχώνευτα ανεκδιήγητα φωτάκια μπαλάκια κλπ. με κρύα καρδιά μπορεί να το κάνω σήμερα καθώς την παρασκευή έχω αφίξεις.
καλά πόσο εορταστική δηλ. γίνεται η ατμόσφαιρα με αυτά τα μπιχλιμπίδια; και αφού όλοι κόπτονται για το περιβάλλον γιατί αυτή η σπατάλη C02?

η ερώτηση είναι ρητορική βέβαια...
γιατί όλοι κατά βάθος ξέρουμε οτι γιορτή είναι η προετοιμασία για τον αγώνα και κορύφωση ο ίδιος ο αγώνας και το τσιμπούσι μετά φιλοσοφίας στου Αλαντίν... όλα τα άλλα

πάλι πάτησα το φιδάκι,
πάλι μου πήρε μισό αγώνα για να φτιάξω σκοπευτικό,
(αλήθεια γιατί αλλάζει;) και να στρώσω τη βολή,
άντε να δώ,
αρχίζω να πιστεύω οτι το αυτοδίδακτο έχει και κάποια όρια,
αλλά που να τρέχω στην Σαλονίκη...

ο ταύρος και το κέρατό του το τράγιο...

Στις 16 μέρες που πέρασαν, είχα την ευκαιρία να ξαναδώ ρυθμίσεις και υλικά και επίσης θέματα τεχνικής, φόρμας κατά το αγγλοσαξονικό.
Με μικρά διαλείμματα για μάζεμα ελιάς και λιοτρίβια, κοιμόμουν και ξυπνούσα με την έννοια του βέλους και του στόχου (γιατρέ μου είμαι καλά;) ξανά και ξανά μπας και βάλω τον ταύρο στο μαντρί.
Του καιρού βοηθούντως, έριχνα από την άκρη της αυλής, με τον στόχο στη ρεσεψιόν, μέσα από την πόρτα της εισόδου...ωραία και εύκολα 18m... Το νούμερο... το show (και ο τρελός;) του χωριού, αλλά τι να κάνω! Δεν μπορώ να τρέχω κάθε μέρα στο Βόλο (120Km) Και εδώ έχω ότι χρειάζομαι και καλό καφέ...
Περνούν στη βόλτα παρέες, ζευγάρια και τους δίνω θέμα... κοιτά αγάπη μου κοίτα τι κάνει αυτός!!! καλέ!!!? τι είναι αυτό το πράγμα; καλά δεν κρυώνει...? ρε μεγάλε που ρίχνεις; στην πεθερά σου...κλπ
Την ξέρω την παροιμία με την μεγάλη μπουκιά και την μεγάλη κουβέντα... αλλά νομίζω οτι πάω με τις καλύτερες προϋποθέσεις και συνθήκες. καλοκουρδισμένο τόξο και βέλος, καλή φυσική κατάσταση και καλοδουλεμένη φόρμα στις λεπτομέρειές της, καλύτερα από κάθε άλλη φορά...

Καλή Σύνθεση.

Χθές ακόμη, έβαλα μια τελευταία πινελιά, διορθώνοντας το χέρι του τόξου, καθώς υποχωρούσε κάνοντας γωνία σε σχέση με τον κορμό, "μάκραινε" το βέλος και ζοριζόμουν στο τέλος της πράξης χαλώντας και το αποτέλεσμα. Καθώς πιά μετά τόσα χρόνια, μεμονομένα τα έχω δουλέψει όλα αυτά τα μέρη, είναι σχετικά εύκολο, αφού δώσω τη λύση στο πρόβλημα, να ενσωματώσω το μέρος στην χορογραφία :-)) Πιστεύω πως θα δουλέψει καλά και στις συνθήκες του αγώνα, γιατί η βολή είναι πολύ απλή και ξεκούραστη, χωρίς μυικούς ανταγωνισμούς και τις αχρείαστες εντάσεις τους.

Κυριακή, κοντά γιορτή.

Asta la vista baby!!!

σαλόνι ξενοδοχείου η γήπεδο;

3 μέρες πριν τον αγώνα και η κατάσταση έχει ξεφύγει κάπως...

επαρχιακό κλειστό

Εχουμε μπροστά μας, στις 8/12 τον πρώτο χειμωνιάτικο αγώνα.
Αυτός ήταν και ο πρώτος μου αγώνας, επαρχιακό κλειστό 18m, στην Λαμία. 17/11/2002. σκόρ 421 (600). τυχαία τα προχτές βρήκα και το πρόσωπο, (το χαρτί με τους στόχους δηλαδή) και το κοίταζα μία ώρα. από τότε είχα πρόβλημα με το πάνω κάτω. Πήρα και ένα ασημένιο, στο ομαδικό, με τους δυό Θωμάδες να βάζουν το σκόρ και εγώ την συμμετοχή.
Τότε με την προοπτική των ολυμπιακών, και με Ουκρανό προπονητή, ερχόταν όλοι, δηλ. οι μεγάλοι της εθνικής απ'την Σαλονίκη, η Ψάρρα, η Ρομάντζη, ο Παπαπαναγιώτου, ο Καλογιαννίδης, από κοντά και ο δικός μας ο Θωμάς ο Πατακιούτης, μελλοντικός πρωταθλητής (2003) και εθνικάριος. Επίσης, καθώς δεν είχαν χωρίσει κατηγορίες ήταν μαζί μικροί - μεγάλοι - σχετικοί και άσχετοι, πλήθος μεγάλο. Ο Βόλος, ολόκληρο λεωφοριάκι, περί τα 20 τεμάχια. Και προπονητή παρακαλώ, τον Γιάννη τον Τσόγκα, τώρα είναι γυμναστής στα Σφακιά.
Στο σπίτι εκείνο τον καιρό όλοι τρίβανε τον πολεμιστή :-)) ... η μεγάλη προσπάθεια να συμμαζέψω το χάος μαζί με την ασχετοσύνη είχε μεγάλη επιβάρυνση στούς ώμους κυρίως, (δεν την γνώριζα την υλοποίηση του "τράβα με πλάτη", τότε) σύν ένα κρύωμα.. C των 1000 και echinacea, έμπλαστρα, voltaren και κακό μεγάλο, άυπνος, συλλογισμένος στο δρόμο, που πολλές φορές θα έκανα ακόμη, κλειστός, καθόλου άνετος, σαν αδιάβαστος σε εξετάσεις...
Εκεί που έγινε χαμός ήταν μόλις στηθήκαμε στη γραμμή βολής για δοκιμαστικές... χα χα... φοβερό... με περί τους 160 παλμούς το τόξο να πηγαίνει όπου ήθελε. Λές και με κυνηγούσαν να με σκοτώσουν. Ρε Γιάνη, λέω στον προπονητη, έτσι και έτσι, γελούσε ο Γιάννης... να μην πολυλογώ, πέρασε το πρώτο μέρος, έγινε διάλειμα και στα μισά του δεύτερου πήρα να ηρεμώ και να ρίχνω κάπως ανεκτά. Στα κενά ανάμεσα στις βολές έκανα και video. Τους μεγάλους για μελέτη και τους δικούς μας για αναμνηστικό. Εικοστός κάτι στους 36 σαν να θυμάμαι.
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια... έπεσαν οι παλμοί, ανέβηκαν το σκόρ και η θέση, αλλά πάλι σαν αδιάβαστος πάω, σαν αρχάριος, τα λάθη πάντα πιο πολλα απ'τα σωστά μου φαίνονται.
Πολλοί σύντροφοι έχουν σταθεροποιήσει μιά βολή, καλή κακή αυτή είναι, και πορεύονται, εγώ πάντα σε πόλεμο με τις παραλαγές. Κλείνω μια πόρτα και ανοίγουν δυό άλλες. Και με τα υλικά, αυτόν τον καιρό έχω 4 βέλη και 2 τόξα που ανακατεύω.
Είπαμε εχθρός του καλού το καλύτερο αλλά ε!!! υπάρχει και ένα όριο... η μήπως δεν υπάρχει;

Park Sung Hyun

εδώ βλέπουμε την εκδοχή της Κα Park (χρυσή στην Αθήνα ), καθόλου άσχημα ε;... :-))
το video και η επεξεργασία του είναι του Miika Aulio από την Φιλανδία.

ούτε σε χίλια χρόνια...

λοιπόν είχε ξανασυμβεί το 2003, δεύτερο καλοκαίρι που τόξευα χαράματα,
επειδής η δουλειά.
τότε λοιπόν, νύχτα, αφού ξύπνησα έμεινα να συλλογιέμαι, καλά τι σκατά κάνω τώρα, να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο!!! εδώ ο κόσμος χάνεται, τελευταία τρύπα του ζουρνά, με κυνηγούν χρέη και δαίμονες, έχω δουλέψει 20 ώρες και έχω κοιμηθεί 4, καμμιά απολαβή δεν έχω (ο ψαράς τρώει ας πούμε και κάν'α ψάρι) παιδιά & σκυλία περιμένουν απο μένα και να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο; τι είναι αυτό το τόξο δηλαδή; και γιατί όλο αυτό το σκηνικό;...
με καταλαβαίνεις;
στην αρχή ήταν μια απόφαση για να μην χάσω την επαφή. αν τ'άφηνα το Μαίο, τον Οκτώβρη άντε πάλι απ'την αρχή. και τι πείραζε θα μου πεις; ενα χόμπι είναι... πείραζε όμως διότι το αντιμετώπιζα (-σα) σαν ζήτημα ζωής και θανάτου.
διότι,
αφήνοντας σαν στην άκρη την κανονική ζωή, με τις αποδείξεις και τις εφορίες, τους χωρισμούς και τις αγάπες, τους φίλους και τους ρουφιάνους, το χάος του συν - πλήν και των παραγώγων τους κοντολογής, και έχοντας πέσει με τα μούτρα σ'αυτήν την υπεραπλούστευσή της, το τόξο και τον στόχο, καθώς φαινόταν πιό χειραγωγούμενα, πάλευα να βάλω, πρώτη φορά, μιά σειρά.
λέω...
δεν μπορώ το όλον, μήπως μπορώ το μέρος; τον τρόπο που θα το φέρω βόλτα αυτό το μικρό, θα τον έχω πιλότο στα πιό σύνθετα...σηκώθηκα και πήγα εκείνο το πρωϊ και δεν ξαναρώτησα για άλλα 4 χρόνια,
τώρα...
τώρα, ήρθε η ώρα να καταλάβω καλά, αυτό που διάβασα στο Αξιον Εστί το '77.
“αυτός ο κόσμος ο Μικρός ο Μέγας “
Οτι δηλαδή, αυτό το μικρό μέρος, το τόξο, είναι τόσο μεγάλο όσο και ο κόσμος, και οτι με τον τελείως ερασιτεχνικό τρόπο που πορευόμαι σειρά δεν μπαίνει ούτε σε χίλια χρόνια... συνεχίζω λοιπόν μες την τύφλα μου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο... το λεγόμενον "γαργάρα"...

και ρακή, και δουλειά

ανάμεσα σε 2 καζανιές προλαβαίνω και μερικές φαρέτρες...

φιδάκι...

το θυμάσαι το φιδάκι;
το επιτραπέζιο παιγνίδι που ανεβαίνεις σκάλες και εκει που είσαι ψηλά, πέφτεις στο φιδάκι ( ο διαμαντής;) και πισωγυρίζεις; ε κάπως έτσι πάνε τα πράγματα και με το τόξο. και είσαι ο μόνος υπεύθυνος. Ούτε συμπαίκτες, ούτε διαιτητές.
Εσύ διαλέγεις και αγοράζεις τα υλικά, τα ταιριάζεις, τα ρυθμίζεις, τα ξαναρυθμίζεις (και όλο αρύθμιστα είναι), ρίχνεις χιλιάδες βολές με δεκάδες παραλλαγές, διαλέγεις την καλύτερη (για εκείνη την μέρα, αλλά δεν το ξέρεις), ανεβαίνει η ποιότητα της βολής και το σκόρ, λες εδώ είμαστε, πάμε να γκρεμίσουμε το (χαμηλό) πανελλήνιο που τόσοι και τόσοι kampourogamosavroi πασχίζουν και δεν μπορούν. Ε κάπου εκεί πατάς το φιδάκι και πάλι πίσω. Γιατί η τεχνική μας, παρ'ολα αυτά, είναι τόσο φτωχή και γεμάτη λάθη,που το σκόρ είναι τυχαίο!!! Γι'αυτό βλέπεις τοξότες της εθνικής να ρίχνουν και 110(σπανίως τώρα τελευταία...) αλλά και 89. Πόσο μάλλον οι υπόλοιποι.
Πρώτη, και χαζή αντίδραση, να αλλάξεις υλικά, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς τα υλικά που όλοι (τουλάχιστον οι της α&β κατηγορίας) χρησιμοποιούμε μπορούν να σε πάνε μέχρι παγκόσμιο.
Και τι μας μένει; Τι μου μένει;
Ατέλειωτη δουλειά, που σίγουρα θα μείνει και ατελείωτη. 5 εμπρός και 4.5 πίσω. Φιδάκι...

αντε, καλό χειμώνα...

το Πασοκ μπορεί να έχει, και έχει τα προβλήματά του αλλά και μείς οι τοξότες δεν πάμε πίσω :-)
μαζέυουμε τα συμπράγκαλα και πάμε στα 18μ, όπως επιτάσουν οι χειμωνιάτικοι αγώνες.
και άντε ξανά μανά συζητήσεις για τα χοντρά βέλη και τα πιθανά χαρίσματά τους με τίμημα την απόλυτη συμπεριφορά. η τα λεπτούτσικα των μεγάλων αποστάσεων με την, όπως λένε, συγχωρητική τους διάθεση. μεγάλα φτερά; αληθινά η πλαστικά; τα πλαστικά είναι βαριά, πόσο θα σκληρήνει το βέλος; το άφτερο κάτω αριστερά η κάτω δεξιά; μήπως μαζί με το γκρούπ; λίγες λίμπρες η μήπως περισσότερες για δυνάμωμα; μ'αυτά και με άλλα θα περάσει ο χειμώνας και όταν θα τα φέρουμε όλα σε λογαριασμό θα έρθει ο καιρός να βγούμε στα 70μ.

προς στιγμήν άλλαξα μόνο nocking point και συνεχίζω όπως ήμουν έξω. και καθώς έστρωσε και ώμος, πήρα να συμμαζέψω την ψηλή μου μύτη :-)).
2 ώρες σήμερα και άλλες 2 χθές με βόηθησαν να καταλάβω πως το πάνω κάτω που έχω στο group προέρχεται απο το ... σήκωμα του κεφαλιού - μύτης ειδικά στον πάνω απο τους τρείς στόχους. πιστεύω πως περισσότερους πόντους θα συμμαζέψω αν λύσω αυτό το πρόβλημα, απ'το να πάω σε χοντρά βέλη μπάς και κόψουν καμμιά γραμμή...

καλός ο αγώνας του Σαββατοκύριακου στη Δεκέλεια, ο γνωστός χαβαλές και ψευτο πρωταθλητισμός. Όλοι για πλάκα πάμε και όλοι σοβαρεύουμε απότομα, μόλις χάσουμε μιά κόντρα. Χωρίς να έχω την φόρμα και την ετοιμασία του Απριλίου, πέρασα 2 κόντρες, την μία με μπαράζ, μέχρι που έριξα με έναν της εθνικής ( Καραγεωργίου). Τουλάχιστον έχω άλλοθι...

Ο Φαέθων απ'τα Βριλλήσια http://www.toxovolia.com/ ανέβασε και τα αποτελέσματα. Η Ομοσπονδία δεν ενημερώνει πλέον την σελίδα της, οχι δεν θα το σχολιάσω...
Πρέπει οπωσδήποτε να δω το θέμα του αέρα. Είναι μεγάλο κεφάλαιο και από κακή διαχείρησή του έχασα πολλές βολές και λίγο από το κέφι. Ενα αεράκι που νομίζεις πως με τίποτα δεν επηρεάζει, ξεσέρνει 2 και 3 πόντους στην καλύτερη περίπτωση. Και δεν μιλώ για άνεμο που σε κουνάει την ώρα της εκτέλεσης. Αλλά για ένα αεράκι που ισα που γίνεται αντιληπτώ. Μέχρι τώρα, μέσα στο χαμό των παραμέτρων και των παραλλαγών της βολής, δεν καταλάβαινα αν ήταν αποτέλεσμα του αέρα η δικό μου λάθος. Τώρα πιά όμως είναι πέρα για πέρα φανερό. Και νά μια καινούργια πίστα για το παιγνίδι που δείχνει να είναι ανεξάντλητο
Πρέπει επειγόντως να βρώ γήπεδο μεσ'το πεντανέμ'.
Τα υλικά, τόξο βέλη, είναι ταιριασμένα καλά, παραπάνω από καλά. δεν με εμποδίζουν σε τίποτα.
Για τους χειμωνιάτικους αγώνες θα το σκεφτώ πολύ να αλλάξω βέλος. Εχω έτοιμα 12 redline αλλά σκέφτομαι πως καλύτερα να δώσω τον χρόνο του tuning στην αφομίωση της αρκετά καλής βολής που εκτελώ αυτόν τον καιρό, και επιτέλους ας μείνω και λίγο καιρό χωρίς να τα ανακατεύω ξανά και ξανά.
Σήμερα μετάγγισα το κρασί και μετά τόξευσα κανα 2ωρο, αλλά ο υπερακάνθιος του δεξιού ώμου απροσδόκητα ζορίστηκε και ακολουθεί αναγκαστική ξεκούραση. Χρόνια πριν το ξαναέπαθα, και δεν καταλαβαίνω πως...
αυριο τα σπουδαία...