15 Ιουλ 2009

τρέξε Ακρίδα, τρέξε...





ήταν στην ΕΙΡΤ η στην ΥΕΝΕΔ, δεν θυμάμαι, αλλά ήταν σίγουρα ο David Karadine, θεός σχωρέστον, στο σήριαλ Kung Fu!
εκεί στο μοναστήρι, μικρούλης ακόμη, με το παρατσούκλι Ακρίδας, είχε σ'ένα επεισόδιο συνεδρία, με τον Δάσκαλο Πω. αυτός λοιπόν ο τυφλός δάσκαλος που με το μπαστούνι του έκανε καλά ένα τσούρμο μαθητευόμενους, είχε τοποθετήσει μπροστά τους ένα μαδεράκι και ζήτησε απ'τον Ακρίδα να περπατήσει πέρα δώθε πάνω του.
ο μικρός το έκανε με ευκολία, όπως ήταν και αναμενόμενο.
κατόπιν ο Πω ζήτησε απ'τους βοηθούς, και αυτοί πήραν τις ψάθες που ήταν κάτω απ'το μαδεράκι. εμφανίστηκε μια στέρνα, με ύποπτα κοχλάζον και ατμίζον υγρό και με δυό ανθρώπινους σκελετούς στον πάτο!
όπως καταλαβαίνεις ο Πω ζήτησε απ'τον Ακρίδα να ξαναπεράσει την πασαρέλα, αλλά ο μικρός κώλωσε. ο φόβος του θανάτου. του θύμισε ο Δάσκαλος, ότι μέχρι πριν λίγο περνούσε χορεύοντας. να μην τα πολυλογώ, ο μικρός στα μισά έπεσε και ο Δάσκαλος γέλασε με την καρδιά του. το οξυ ήταν νεράκι και οι σκελετοί ζωγραφιές. ο Ακρίδας πήρε ένα ωραίο μάθημα.

πάμε στα δικά μας... τι ωραία και άψογα και τι super group και πόσα χαλασμένα nocks και να κάνω χωρίς χέρια που λέγαμε παλιά με τα ποδήλατα, ρίχνουμε κοντά, στην προθέρμανση και στο γήπεδό μας ανάμεσα σε φίλους η μόνοι (χμχμ...). στις επίσημες δοκιμαστικές περίπου τα ίδια αλλά με μια ανησυχία, ένα σφύξιμο. μόλις σφυρίξει η κόρνα και ξεκινήσει το χρονόμετρο, που πάει όλη αυτή η ομορφιά και η άνεση; ο στόχος είναι τεράστιος 12cm to 10, 24cm to 9! γιατί μίκρυνε απότομα; τα ίδια με τον Ακρίδα...

άσε τον φόβο πίσω σου και περπάτα, τρέξε, όπως πολύ καλά ξέρεις να περπατάς και να τρέχεις!

3 σχόλια:

Οποιοσδηποτε είπε...

Χεχεχε, καλα μια κουβεντα ειναι, στην πραξη ομως, ο φοβος ειναι απο τους χειροτερους εχθρους-δυναστες του ανθρωπου οχι γιατι ειναι δυνατος αλλα γιατι δτον ανθρωπο φανταζει ανικητος.

Ανώνυμος είπε...

Αρχηγέ Mίλτο , εάν δεν μπορούμε να σηκωθούμε από τον καναπέ για να περπατήσουμε , όλη η υπόλοιπη αμπελοφιλοσοφία πάει στραφεί.
Αν δεν μπορούμε να κόψουμε το τσιγάρο με την μια πάλι πάει στραφεί.
Μικρά βήματα στην πορεία για να κυριαρχήσουμε στον εαυτό μας .
Στην τοξοβολία είναι πολύ μικρός ο φόβος όσο ανεβαίνει η εμπειρία όχι του αγώνα αλλα η εμπειρία του τι κάνω και με ποιον τρόπο το πετυχαίνω , όχι το στόχο με τους κύκλους αλλα τον στόχο που έχω βάλει στο μυαλό μου , (πχ θέλω να είμαι στο 50-54)
Η τοξοβόλα εκτος από την πρόσκαιρη "χαρά" του "χτυπάω τον στόχο στο 10" είναι και το πρώτο βήμα ώστε πρακτικά να περπατήσουμε τον δρόμο τις φιλοσοφίας στο πραγματικό κόσμο .
Μέσα από την τοξοβολία μαθαίνουμε πως να καταστρέφουμε και πως να ξαναδημιουργούμε την βολή - ζωή μας .
Αυτός που μπορεί να κατανόηση ότι μέσα από την καταστροφή έρχεται η δημιουργία , και ότι μέσα από την δημιουργία έρχεται η καταστροφή δεν φοβάται τίποτα , ειναι ελεύθερος από τον θάνατο ., αυτό σύμβαινε γιατί ο κόσμος μας είναι υλικός στην βάση του όχι πνευματικός για να κυριαρχήσει το πνευματικό πρέπει να καταστραφεί το υλικό και όχι να αγαπηθεί . Όπως επίσης σε κάθε λάθος πρέπει να καταστρέφουμε το πνευματικό κομμάτι να πέφτουμε στο υλικό για να αντιληφθούμε το λάθος που μας οδήγησε στην πνευματική ατέλεια . και αυτό δεν έχει τέλος ΑΦΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ότι θάνατος δεν υπάρχει .
Χώνω την συζήτηση πιο βαθιά αφού το πρώτο βήμα έγινε - δεν βλέπω πια τον στόχο του αντιπαλου στις κόντρες- μονο το τελικό σκορ τον 12 βελών .
Όταν θα σταματήσω την τοξοβολία δεν θα βλέπω ούτε τον δικό μου στόχο , ξέρω και ποτε θα γίνει αυτό - σε καμια 30-45 χρονια από σήμερα :) υπο φυσιολογικές συνθήκες .
Το καλυτερο απο όλα το εμαθα απο ξαδερφο χρηματιστή στο Λονδινο "ο πιο επιτυχημενος χρηματιστής ειναι αυτος που ενω τα έχασε όλα παραμενει αταραχος και σε 1 εβδομαδα εχει βγάλει τα διπλα " .Αυτα που λεμε δεν εχουν εφαρμογη μονο για την Τοξοβολία αλλα για την υλικη ζωη στο σύνολο της.
Υπερβόρειος

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

δώσε Μακη, δώσε και σώσε...