31 Μαρ 2008

ακόμη δεν το καλοπιστεύω...

ε... τι να πώ, πιθανόν, εκτός από την παρακάτω φωτό να τους δείχνω και φωτό από συμμετοχή σε παγκόσμιο κύπελλο με τα εθνικά χρώματα (για την Ελλάδα ρε γαμώτο...) αλλά ας γίνει πρώτα... ακόμη δεν το καλοπιστεύω...
Μετά την απονομή του αγώνα της Κυριακής (αποτελέσματα εδώ) μου είπαν οι ομοσπονδιακοί προπονητές να ετοιμάσω τα πραγματάκια μου για το 2ο σκέλοςνα του παγκόσμιου κυπέλλου για φέτος, στο Porec της Κροατίας. Έφυγα απ' το γήπεδο, χωρίς να πολυδώσω σημασία, δεν κατάλαβα οτι με αφορούσε, δεν είχα κάνει προσθέσεις δικές μου και των φίλων "αντιπάλων", δεν το θυμόμουν καν ότι από το σύνολο των 2 αγώνων θα έβγαινε η αποστολή στην Κροατία. Ε και τα 2 καλούτσικα, που δεν τα πολυεκτίμησα είναι η αλήθεια (4ος & 6ος), πλασαρίσματα με φέραν 3ο στο σύνολο και εθνικάριο σε αποστολή στις εσχατιές της Αδριατικής.
Καλό κι αυτό... θα στο ξαναπώ, ούτε καν είχε περάσει απ'το μυαλό μου, και τώρα δεν το πολυπιστεύω ακόμη... μαζί με τον Πρόδρομο και τον Αλέξανδρο που μνημόνευσα σε προηγούμενο post, θα ρίξω και θα μετρηθώ με αυτούς που τόσα χρόνια έβλεπα στα video, ε θα το ξαναπώ δεν το πιστεύω...
Καλός ήταν και αυτός ο αγώνας, υπέροχος ανοιξιάτικος ήλιος, με λίγο αεράκι. Χάρηκα να δώ τον Ζήση απ'την Ορεστιάδα μετά από 4 χρόνια, χάρηκα ιδιαίτερα που ο Ηλίας ξεπέρασε το προβλημά του και τέλειωσε τον αγώνα του και επίσης που ήρθε η μέρα να δώ τον κουμπάρο 11ο, πάνω από όλους τους "μικρούς" της ομάδας του και δίπλα, μόλις 11 πόντους απ'τον προπονητή του. Η Ψάρρα πάλι με ένα 320 μας έστειλε για διάβασμα και άντε να δω τι θα κάνω με τις σκουριές και τα καζανάκια του ξενοδοχείου...
Porec... για να δούμε, υπόσχομαι αν με το καλό βρεθώ εκεί, καθημερινή ανταπόκριση απ'αυτήν την συχνότητα.

22 Μαρ 2008

κόντρες στο ΤατόΙ!







να, εδώ ο παππούς σας, θα λέω στα εγγόνια μου, ρίχνει (28/5/2006) στην κόντρα το τελευταίο του βέλος (105) ενώ ο Κος Δημητρίου πανηγυρίζει την προκρισή του (106) αφού πρώτα ίδρωσε για τα καλά...

εθισμός, (ο) η απόκτηση συνήθειας.

αμαρτία ομολογημένη, λένε, δεν είναι αμαρτία. Οπότε παίρνω φόρα και ομολογώ: "είμαι εθισμένος στην τοξοβολία"!!!
Μέρα χωρίς τόξο, κακά τα ψέματα, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Και ειδικότερα όταν τρίβω σκουριές, καλή ώρα, και μάλιστα μιά βδομάδα πριν τον αγώνα, αντί να είμαι στο γήπεδο, εύκολα καταλαβαίνεις ότι το στερητικό σύνδρομο, είναι πολύ έντονο. Προσπαθώ να τοξεύω νοητά, όταν είμαι στο έδαφος και κάνω κάτι μονότονο. Πάνω στη σκάλα δεν συμφέρει. (σκέψου να τελειώσουν τα βέλη και να κινήσω να τα μαζέψω... :-) )
Αλλά πάλι, όπως όταν τοξεύω είμαι εκεί 100% έτσι και όταν φτιάχνω φραπέδες ας πούμε, πάλι 100% είμαι παρόν, οπότε δεν μου πολυβγαίνει το νοερό, αντιθέτως ο φραπέ βγαίνει πολύ καλός, κατά γενική ομολογία. Ε και αυτή η περιβόητη οθόνη που προβάλεις το αντικείμενο του διαλογισμού, εκεί στο τρίτο μάτι, δεν μου είναι και πολύ σαφής. Οταν μιά φορά αξιώθηκα και πήγα στην Σαλονίκη, στον ΣΚΟΑΑΠΘ, και καθώς εκεί υπάρχει πρόβλημα χώρου, έβαλε ο Νασιούλας την Ελπίδα να ρίχνει νοερά για να κάνει χώρο για μένα. Αυτοί το κάνουν συστηματικά.
Στα δασιά - πυκνά διαλείμματα, ε έχω και μιά ηλικία πιά, την πληρώνει ο κουμπάρος. Και δώστου αναλύσεις επί αναλύσεων, για τη ευθυγράμμιση, την γεωμετρία, την επαφή, την πλάτη, τον ρυθμό, τον δισταγμό και την ένταση του αγωνιστικού βέλους σε σχέση με την άνεση της προπόνησης, που πρέπει να ξεπεραστεί κλπ. Η Ελένη κουνάει το κεφάλι, ε ρε που έμπλεξα... Αντε και μιά βόλτα στα forum του internet μήπως και παίξει τίποτα καινούργιο και δεν το πάρω χαμπάρι. Αντε να δώ και τα σχόλια στο βλόγ, καινούργιο φρούτο αυτό. Με κάτι τέτοια υποκατάστατα προσπαθώ να καλμάρω την στέρηση...Αλλά τι τα θές. Έχω τύψεις. Και δοθείσης ευκαιρίας παίρνω το αίμα μου πίσω. Χθές είχα πάρτυ. 2 ώρες στο χωριό το πρωϊ και 2 το απόγευμα στο Βόλο.
Και σήμερα καθώς δεν τοξεύσα, έγραψα αυτό το κομματάκι.

17 Μαρ 2008

16/3/2008 Δεκέλεια 70μ.α/γ/ε/ν/

έμαθα απ'τον ΑΣΤΑ για τα οργανωτικά προβλήματα και είδα από κοντά την εκ των ενόντων γραμματεία όπως επίσης και την απονομή στο πεζοδρόμιο δίπλα στην πύλη (έπρεπε κατά την γνώμη μου να πάμε στην ψησταριά " Ο Σμηνίτης") αλλά αυτά δεν με χαλάνε καθόλου. Είδα και αγκάλιασα τους φίλους και συναγωνιστές, έμαθα τα νέα τους, ο καιρός ήταν ότι έπρεπε και με λίγο πονηρό αεράκι, έγιναν πλάκες και καλαμπούρια, και τέλος-τέλος, λίγο βιαστικά λόγω περασμένης ώρας και στρατιωτικού ωραρίου, έγινε και ο πρώτος αγώνας 70μ.της χρονιάς.
Ναι, ήταν ωραία, πολύ ωραία.
Έχω ένα παράπονο, που το είπα και στον Αλέκο τον Νασιούλα, τον ομοσπονδιακό. Οι της εθνικής με τα σκόρ τους πρέπει να φεύγουν μακρυά απ'τα πόδια του απλού λαού. Αν έκαναν την δουλιά τους όπως η Ψάρρα, που πήρε το όπλο της και με 316+324=640, ετοιμάζεται να μας βγάλει ασπροπρόσωπους- ευχαριστούμε Ευαγγελία, δεν θα μας έβαζαν στην πρίζα σε κάθε αγώνα και έχουμε και δουλειές... :-). Θέλω να πω Αλέξανδρε, δεν πρέπει να να με περνάς 1 πόντο, Πρόδρομε δεν έπρεπε να ισοβαθμούμε, εγώ πως θα περάσω τώρα 15 μέρες μέχρι τον άλλο αγώνα;... και έχω και ένα βουνό σκουριές και υδραυλικά να παλέψω...ρίξε μου 30-50 πόντους στο κεφάλι και καμμιά δουλειά να κάνω και τα παϊδάκια μετά τοξοτικής φιλοσοφίας να απολαύσω χωρίς πίσω σκέψεις, για ταξιδάκια ανά την υφήλιο με έξοδα του φορολογούμενου, δηλ. δικά μας...
για τα αποτελέσματα εδώ

8 Μαρ 2008

όλο ξεγλιστράει...

αφελώς, προσπαθώ να το στριμώξω, να το χειραγωγήσω. αλλά δεν...

όλο ξεγλιστράει.

Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Λίγο παλιότερα, αυτό το κέντρο του στόχου, ήταν η τροφή και η άμυνα της φυλής. Δεν έκαναν χόμπι οι πρόγονοι. Έπρεπε να πετυχαίνουν το θήραμα η τον εχθρό. Ο μεγάλος αγώνας της επιβίωσης, αυτό ήταν το κύπελλο. Και το κατακτούσαν κάθε μέρα.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε τα στατιστικά του αγώνα τους, πόσα 10ρια , πόσα 9ρια... Μόνο ιστορίες ανθρώπων που έκαναν εξωφρενικά πράγματα με τα τόξα τους.

Τώρα, με το στόχο ακίνητο, στα 70μ. μόλις, σε απόλυτα οριζόντιο γήπεδο, με βέλη ομαδοποιημένα με ακρίβεια δεκάτου του γραμμαρίου, με τόξο ευθυγραμμισμένο με lazer, ακόμη, μετά από 6 χρόνια άσκησης, ακόμη ψάχνω και δεν βρίσκω την τέλεια βολή, αυτήν που δίνει πάντα κέντρο.

Γιατί;

Τη μιά τη μέρα όλα ωραία και καλά την άλλη μέτρια και την παραάλλη κώλος μετά συγχωρήσεως. Ο ίδιος άνθρωπος τα ίδια υλικά... (λέμε τώρα :-)). Κάθε μέρα το παλεύω, κάθε μέρα το πολεμάω, η σκουριά κοντεύει να φάει τα κάγκελα του ξενοδοχείου, αλλά τίποτα.

Ολο ξεγλιστράει...

Να, σήμερα πάλι, μετά την πρώτη , καλή ποιοτικά ώρα (δεν μετράω βέλη, μετράω ώρες) άρχισαν οι παραλλαγές και το group άνοιξε. 'Οτι και να έκανα, όσο και να προσπάθησα, πενιχρά τα αποτελέσματα, πάντα θα ερχόταν ένα δυό 7ρια, ένα 6ρι για να μου σπάσουν τα νεύρα και ο κόπος πολύς. Μετά την τρίτη ώρα, ρετάλι από κούραση κυρίως ψυχολογική (τσατίλα το λεγόμενον) και αφού το πήρα απόφαση οτι τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται και σήμερα, βγήκαν κάποιες καλές βολές, όπως και στην αρχή. Για να συνονοούμαστε, 10 κίτρινα και 2 κόκκινα, ρίχνω 12άδες. Όσο το κυνηγούσα τόσο έφευγε, όταν σταμάτησα σταμάτησε και αυτό.

Εύκολα λές, μην το κυνηγάς, αλλά να σε δώ να ρίχνεις 6ρια και 7ρια και να μην ιδρώνει τ'αυτί σου και θα αγοράσω καπέλο για να στο βγάζω...

Λέω, μήπως το ζαλίζω πολύ, μήπως να τάφηνα λιγάκι. 6 χρόνια τώρα το μεγαλύτερο κενό ήταν 10 μέρες και αυτό γιατί δεν πάει άλλο εκεί μετά τις 8-10 Αυγούστου. Αλλά δεν το παίρνω απόφαση, δεν μου πάει. Κι αυτό

Ολο ξεγλιστράει

Αύριο τα σπουδαία