15 Ιουλ 2009

τρέξε Ακρίδα, τρέξε...





ήταν στην ΕΙΡΤ η στην ΥΕΝΕΔ, δεν θυμάμαι, αλλά ήταν σίγουρα ο David Karadine, θεός σχωρέστον, στο σήριαλ Kung Fu!
εκεί στο μοναστήρι, μικρούλης ακόμη, με το παρατσούκλι Ακρίδας, είχε σ'ένα επεισόδιο συνεδρία, με τον Δάσκαλο Πω. αυτός λοιπόν ο τυφλός δάσκαλος που με το μπαστούνι του έκανε καλά ένα τσούρμο μαθητευόμενους, είχε τοποθετήσει μπροστά τους ένα μαδεράκι και ζήτησε απ'τον Ακρίδα να περπατήσει πέρα δώθε πάνω του.
ο μικρός το έκανε με ευκολία, όπως ήταν και αναμενόμενο.
κατόπιν ο Πω ζήτησε απ'τους βοηθούς, και αυτοί πήραν τις ψάθες που ήταν κάτω απ'το μαδεράκι. εμφανίστηκε μια στέρνα, με ύποπτα κοχλάζον και ατμίζον υγρό και με δυό ανθρώπινους σκελετούς στον πάτο!
όπως καταλαβαίνεις ο Πω ζήτησε απ'τον Ακρίδα να ξαναπεράσει την πασαρέλα, αλλά ο μικρός κώλωσε. ο φόβος του θανάτου. του θύμισε ο Δάσκαλος, ότι μέχρι πριν λίγο περνούσε χορεύοντας. να μην τα πολυλογώ, ο μικρός στα μισά έπεσε και ο Δάσκαλος γέλασε με την καρδιά του. το οξυ ήταν νεράκι και οι σκελετοί ζωγραφιές. ο Ακρίδας πήρε ένα ωραίο μάθημα.

πάμε στα δικά μας... τι ωραία και άψογα και τι super group και πόσα χαλασμένα nocks και να κάνω χωρίς χέρια που λέγαμε παλιά με τα ποδήλατα, ρίχνουμε κοντά, στην προθέρμανση και στο γήπεδό μας ανάμεσα σε φίλους η μόνοι (χμχμ...). στις επίσημες δοκιμαστικές περίπου τα ίδια αλλά με μια ανησυχία, ένα σφύξιμο. μόλις σφυρίξει η κόρνα και ξεκινήσει το χρονόμετρο, που πάει όλη αυτή η ομορφιά και η άνεση; ο στόχος είναι τεράστιος 12cm to 10, 24cm to 9! γιατί μίκρυνε απότομα; τα ίδια με τον Ακρίδα...

άσε τον φόβο πίσω σου και περπάτα, τρέξε, όπως πολύ καλά ξέρεις να περπατάς και να τρέχεις!

4 Ιουλ 2009

total archery...



να τρως όταν πεινάς και να κοιμάσαι όταν νυστάζεις...

ρητό της Ζεν κουλτούρας. η καλύτερη συμβουλή που αποθησαύρισα.

τους πάω αυτούς τους γέρους γιαπωνέζους δάσκαλους των τεχνών τους. καλλιγραφία, ανθοδετική, ξιφασκία, παρασκευή και προσφορά τσαγιού, ηθοποιία – θέατρο Νο, ποίηση χαϊκού, τοξοβολία... τους αισθάνομαι τόσο οικείους, σαν να' ταν συγγενείς η σαν να' μουν μαθητής τους, (που τέτοιο τυχερό...) πόσο όμορφα σκαλισμένα πρόσωπα, σώματα, χαρακτήρες και ζωή απ' την ολική εμπλοκή, μέχρι της πιο ακρότατης λεπτομέρειας, στην τέχνης τους. είναι αυτοί οι φοβεροί πολεμιστές που έχουν λυγίσει αντιπάλους μόνο με την παρουσία τους και την ματιά τους. που όταν χτυπά ο αντίπαλος, απλά δεν είναι εκεί. χτυπά τον αέρα. μεταφορικά αυτό το βρίσκεις σαν "πετυχαίνει τον στόχο χωρίς τόξο και βέλος".

απ'όσα μέσα από διαδοχικές μεταφράσεις, σαν σπασμένο τηλέφωνο έφτασαν μέχρις εμένα και όσο τα έχω κατανοήσει, η απαλλαγή απ'τον φόβο του θανάτου και συνεπούμενα οι δεσμευμένες δυνατότητες που πια ελευθερώνονται, είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα, προς αυτήν την στάση απέναντι, η καλύτερα μαζί, στην ζωή. και κατόπιν η ολοκληρωτική αφοσίωση στο τώρα, στην τέχνη η και παραπέρα, (αφού η κάθε τέχνη είναι ένα σχολείο, μια αρχή, ένας πιλότος), στην καθημερινή απλή ασχολία. τακτοποιώ τον χώρο μου, ετοιμάζω το γεύμα, ανάβω την φωτιά...

ήδη, αν και έχουν περάσει μόνο επτά χρόνια, διακρίνω αλλαγές στην ζωή, ανεπαίσθητες, που έχουν για αρχή, την μαθητεία μου στο τόξο. με τον ίδιο τρόπο που μέρα με την μέρα ξεσκαρτάρω υλικά (εύκολο) και τεχνική (πιο δύσκολο), έτσι και επιδιώκω, αναζητώ και δημιουργώ, όλο και καλύτερα, άμεσο, καθαρό, απλό και λιτό περιβάλλον, τροφή, σκέψη, τρόπο, στάση ζωής. αφαιρώ περιττά, αρχίζοντας απ' τα κιλά και συνεχίζοντας μέχρι τα risers :-) και παντού βρίσκω συσσωρευμένη με τα χρόνια και την συνήθεια άχρηστη σαβούρα. έγινε όμως η αρχή, που ως γνωστόν είναι και δύσκολη.

φίλε Περικλή,

που με ρωτάς τι θα κάνουμε στα 70, ελπίζω μέχρι τότε να έχω καθαρίσει όλα τα περιττά και να πετυχαίνω το στόχο χωρίς καν το τόξο...