17 Φεβ 2009

το 3ο κονσέρτο για βιολί, σε E major, του Niccolò Paganini, ο Λεωνίδας Καββάκος και η Συμφωνική Ορχήστρα του Βόλου...

  αρκετά. ως εδώ, είπε ο Λεωνίδας. είπαμε να βοηθήσουμε την επαρχία, αλλά τούτοι δω δεν παίρνουν τα χέρια τους...

  το κομμάτι δεν έτρεχε. βαλτωμένο και θαμπό, αργοσερνώτανε στην ανηφόρα που η ιδιοφυία του Paganini σχεδίασε το 1826, και το αστέρι του Καββάκου, ματαίως, προσπαθούσε να ζωντανέψει το 1992 στο δημοτικό θέατρο του Βόλου. στην πλατεία, ως συνήθως, λίγοι το καταλάβαιναν, και αυτοί έκαναν υπομονή. έδειχναν κατανόηση. πολύ καλύτερο απ' το τίποτα. εξ άλλου δικοί μας άνθρωποι, δεν θα τους κράξουμε κιόλας! οτι μπορούν κάνουν. οι υπόλοιποι, όπως πάντα, δεν είχαν χαμπάρι. είχαν βγει κοσμική βόλτα και χειροκροτούσαν στην παραμικρή παύση. ο εφιάλτης της ορχήστρας. στην δεύτερη άκαιρη διακοπή o Συμεών τους έβαλε χέρι. καταραμένοι χωριάτες, ανάθεμα την ανάγκη μου. λούφαξαν.

  η ορχήστρα του Βόλου, δεν είχε αστέρια, δεν ήταν και για πέταμα. αποτελούνταν από νέα παιδιά, στο πτυχίο τους από το ωδείο του Δήμου και από οικονομικούς μετανάστες, από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. πρώτο βιολί και βιολοντσέλο κυρίες κοντά στα 50, όμορφες στην δύση τους, που σίγουρα είχαν λιώσει πολλά δοξάρια και χορδές, σε αμέτρητες ώρες μελέτης, σε αίθουσες γκρίζες και πάντα κρύες, κάτω απ' το αγριωπό, αφ' υψηλού βλέμα, του Στάλιν και του Λένιν. διευθυντής, ο Συμεών Γκόγκαν. πρώην σοβιετικός και αυτός. Βλαδιβοστόκ, Νοβοσιμπίρσκ, Ιρκούτσκ, Νόβγκοροντ, Μπατούμι, Βόλος. πάντα στην άκρη. μάστορας όμως. κουρασμένος όμως. απ' τις εξορίες. να πείς λοιπόν, πως δεν ήταν κάτοχοι της τέχνης τους, βαρύ θα ήταν και άστοχαστο. και όμως σαν αρχάριοι, σαν δημόσιοι υπάλληλοι που ερμηνεύουν εγκυκλίους, με το μάτι κολλημένο στην παρτιτούρα, μην και χάσουν καμμιά νότα η παύση, εμπόδιζαν το κομμάτι να λάμψει, ν' απογειωθεί.


  αρκετά, ως εδώ, δεν πάει άλλο, είπε ο Λέων ασφυκτιώντας.

  δεν μπορούσε να δεχθεί την μετριότητα. και παρακάμπτοντας την ιεραρχία και τους τύπους γύρισε την πλάτη στην σάλα και στον Συμεών. κοιτάζοντας στα μάτια την Πρώτο βιολί και υπερβάλλοντας στις κινήσεις του, της πέρασε μέρος απ' το πληθωρικό του ταλέντο και ορμή, απ' την απαστράπτουσα τεχνική και κατανόησή του. την πήρε απ' το χέρι και την παρέσυρε. ξεγέλασε τους φόβους της, την αποπλάνησε.

  όπως καταλαβαίνεις έγινε ένας πανικός, κάποια μέτρα της παρτιτούρας πήγαν χαμένα, η Πρώτο βιολί αναψοκοκκίνησε, αλλά ας έκανε κι αλλιώς! πιασμένη απ' την χείρα βοηθείας, και αναστατωμένη απ' τα μαύρα μάτια του Λεωνίδα, που την διαπερνούσαν, την τεμάχιζαν σε ρυθμό 3/4 και ξεσήκωναν ανέμους παλιούς, θυμήθηκε τα νιάτα της, τότε που με το θράσος και την αφοβιά της εφηβείας, τιθάσευε με την ίδια ευκολία, δύσκολα κομμάτια του προκλασσικού ρεπερτορίου και νεαρούς κομσομόλους, αυτούς με το στάχυ στα δόντια και το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό. η κυρία πρώτο τσέλο ακολούθησε με χαρά. κι αυτή ασφυκτιούσε τόσα χρόνια, στην επαρχία της επαρχίας της Ευρώπης, αυτή μια Μοσχοβίτισα, ας όψονται οι πολιτικές. από κοντά και οι νεαροί με τα σπυράκια, και τις μεγάλες προσδοκίες. και οι κοπέλες με το πιάνο και τα γαλλικά, οι προσιτές μόνο για τον πρίγκιπα με το λευκό άτι Ανδαλουσίας. η ορχήστρα διασώθηκε. ο Συμεών Γκόγκαν κοιτούσε αμήχανος, οι γνώστες ακροατές χαμογελούσαν, οι υπόλοιποι το θεώρησαν σταριλίκι του Καββάκου. την άλλη μέρα, το σχολίασαν η Θεσσαλία και ο Ταχυδρόμος στα καλλιτεχνικά.


  με τους ίδιους αμήχανους συντελεστές, με τα ίδια όργανα, με το άγγιγμα και μόνο, της ιδιοφυίας - ταλέντου του Λεωνίδα, αλλά και της καλά σφυρηλατημένης τεχνικής του στο αμόνι της επανάληψης, ο βάλτος έγινε ουρανός και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα.
και ο νοών νοήτω... ο δε έχων ώτα, ακούειν ακουέτω...

ΥΓ : συνέχεια του " ο φόβος του τοξότη μπροστά στον στόχο"

2 σχόλια:

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

η πικρή αλήθεια, σύντροφοι, είναι οτι ο Λέων είναι ένας και οι μετριότητες πολλοί... δεν αρκούν μόνο η εξάσκηση... χρειάζονται κι άλλα για να απογειώσουν, τον τοξότη στην περιπτωσή μας,...

Ακης Μιχ. είπε...

ο καββακος έχει το θειο χάρισμα , δεν το έχει για τον εαυτό του ,του προσφέρθηκε απλόχερα το αξιοποίησε με την σκληρή δουλειά και το πάθος του ,έχει όμως την υποχρέωση να το επιστρέψει τραβώντας προς τα πάνω τους λιγότερο χαρισματικούς και να δώσει την ευκαιρία στα νέα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους