ότι απέναντι στην μουντάδα, όσον αφορά την αίσθηση της βολής στον αγώνα, με "σώζει" η σωματική μνήμη. το πρόγραμμα που έχω γράψει με τις χιλιάδες των επαναλήψεων.
επίσης κατάλαβα, πως αυτό το πρόγραμμα που έφτιαξα έγραψα και που με σώζει, αυτό καθ'αυτό είναι ένα μέτριο πράγμα, όσο μού' κοφτε και καταλάβαινα απ'τα βιβλία και τα video των μεγάλων, σπασμένο τηλέφωνο το λέγαν το παιγνίδι αυτό. με αρκετά λάθη βέβαια, που αθροιζόμενα, δίνουν καλούτσικο αποτέλεσμα, αλλά και λόγω αυτών, μέχρι εκεί... πχ. σε 3 απ'τους 4 χειμερινούς αγώνες έδωσε 550 και μαζί με το 10-out του Λαυρίου 4 στα 4, το ίδιο μου έδινε και στις προπονήσεις, με λίγες εξαιρέσεις, προς τα πάνω και λιγότερες χαμηλώτερα. ασφαλώς και θέλω να το βελτιώσω, για το μερακλήκι και μόνο! αυτός είναι και ο στόχος.
το πως είναι μια άλλη ιστορία... προς στιγμήν φτάνει για την παιδική χαρά των γεροντοπαλίκαρων, αλλά δεν στέκει σε σοβαρούς αγώνες, σε ευρωπαικά γήπεδα... στα οποία έτσι κι αλλιώς δεν πάω λόγω δουλειάς. εδώ δεν πήγα στο παγκόσμιο της Κορέας!
αυτό είναι μια ανακούφιση, αφενός γιατί κατάλαβα ποιος τοξότης ( για να μην πω άνθρωπος και το χοντρύνω ) είμαι, πηγαίνω πιο χαλαρά, φτιάχνω ίδια αποτελέσματα σε προπόνηση και κατατακτήρια, και αφ' ετέρου διασκεδάζω στις κόντρες εκεί που άλλοι ξεφυσάνε και τρέμουν.
δηλ. του βάζω μόνος ένα όριο, δεν το απλώνω. νομίζω είναι και αντικειμενικό. γιατί ο στόχος και τα κόκαλα μιλάνε και λένε, μέχρι εδώ αγαπητέ. για παραπέρα θέλει άλλα κόλπα... πρέπει να διορθώσω λάθη, λεπτοφυή... αλλά και τι θα κάνω μέχρι... είναι φανερό, μ'αυτά θα παλεύω...
τον Αλέξη, τον Οκτώβρη τον αντιμετώπισα όπως τον Στέφανο προχθές... του χαρίστηκα, κατέβασα τα χέρια, δεν τον κυνήγησα, παραδεχόμενος εκ των προτέρων ανωτερότητα. εξ αλλού, έτσι όπως εξελήχθηκε η κόντρα, μου έφερε τον Τίμη, που με μεγάλη χαρά καταχέρισα, κλείνοντας το μάτι στη Εφοτ... "πάρτε τον τώρα δαρμένο και πηγαίνετε στην Κύπρο"...
αλλά όταν είδα, τον Αλέξη, προχθές να χάνει 4-2 και να ισοφαρίζει με το στανιό τον Μάρκου, (μπράβο σου Κένταυρε!!) κατάλαβα, ότι είναι τρωτός, και τον πίεσα... και είχε αποτέλεσμα, καθώς δεν είναι ο Αλέξης του 2003 που έκανε το ένα πανελλήνιο μετά το άλλο, μέσα στη εφηβική ανεμελιά και αφοβία - θράσος. τώρα ζεί μια ζωή ενήλικα, με ότι σημαίνει αυτό!
Για τον Στέφανο, μπορώ να πω ότι είναι σε άλλο επίπεδο η βολή του - το πρόγραμμά του, απ' την υπόλοιπη γεροντο-παιδική χαρά, αλλά όταν θα τον ξαναβρώ θα τον αντιμετωπίσω ποιο "αγωνιστικά" όπως στο 30ρι στη Λαμία... μπορεί και να αποδώσει...
τελικά το όλον, λέω, με προϋπόθεση να τόχεις σε ένα καλό βαθμό, μπορεί και να στηρίζεται στο ποιος πιστεύει τι και πόσο αγωνίζεται - πιέζει για την πραγμάτωσή του. δηλ. η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό, η ικανότητα να αλληλεπιδράς με το περιβάλλον , και το τοξοτικό πρόγραμμα (ασυνείδητο) σε ισορροπία!!!
αυτά για σήμερα
Μέλτος