20 Νοε 2007

επαρχιακό κλειστό

Εχουμε μπροστά μας, στις 8/12 τον πρώτο χειμωνιάτικο αγώνα.
Αυτός ήταν και ο πρώτος μου αγώνας, επαρχιακό κλειστό 18m, στην Λαμία. 17/11/2002. σκόρ 421 (600). τυχαία τα προχτές βρήκα και το πρόσωπο, (το χαρτί με τους στόχους δηλαδή) και το κοίταζα μία ώρα. από τότε είχα πρόβλημα με το πάνω κάτω. Πήρα και ένα ασημένιο, στο ομαδικό, με τους δυό Θωμάδες να βάζουν το σκόρ και εγώ την συμμετοχή.
Τότε με την προοπτική των ολυμπιακών, και με Ουκρανό προπονητή, ερχόταν όλοι, δηλ. οι μεγάλοι της εθνικής απ'την Σαλονίκη, η Ψάρρα, η Ρομάντζη, ο Παπαπαναγιώτου, ο Καλογιαννίδης, από κοντά και ο δικός μας ο Θωμάς ο Πατακιούτης, μελλοντικός πρωταθλητής (2003) και εθνικάριος. Επίσης, καθώς δεν είχαν χωρίσει κατηγορίες ήταν μαζί μικροί - μεγάλοι - σχετικοί και άσχετοι, πλήθος μεγάλο. Ο Βόλος, ολόκληρο λεωφοριάκι, περί τα 20 τεμάχια. Και προπονητή παρακαλώ, τον Γιάννη τον Τσόγκα, τώρα είναι γυμναστής στα Σφακιά.
Στο σπίτι εκείνο τον καιρό όλοι τρίβανε τον πολεμιστή :-)) ... η μεγάλη προσπάθεια να συμμαζέψω το χάος μαζί με την ασχετοσύνη είχε μεγάλη επιβάρυνση στούς ώμους κυρίως, (δεν την γνώριζα την υλοποίηση του "τράβα με πλάτη", τότε) σύν ένα κρύωμα.. C των 1000 και echinacea, έμπλαστρα, voltaren και κακό μεγάλο, άυπνος, συλλογισμένος στο δρόμο, που πολλές φορές θα έκανα ακόμη, κλειστός, καθόλου άνετος, σαν αδιάβαστος σε εξετάσεις...
Εκεί που έγινε χαμός ήταν μόλις στηθήκαμε στη γραμμή βολής για δοκιμαστικές... χα χα... φοβερό... με περί τους 160 παλμούς το τόξο να πηγαίνει όπου ήθελε. Λές και με κυνηγούσαν να με σκοτώσουν. Ρε Γιάνη, λέω στον προπονητη, έτσι και έτσι, γελούσε ο Γιάννης... να μην πολυλογώ, πέρασε το πρώτο μέρος, έγινε διάλειμα και στα μισά του δεύτερου πήρα να ηρεμώ και να ρίχνω κάπως ανεκτά. Στα κενά ανάμεσα στις βολές έκανα και video. Τους μεγάλους για μελέτη και τους δικούς μας για αναμνηστικό. Εικοστός κάτι στους 36 σαν να θυμάμαι.
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια... έπεσαν οι παλμοί, ανέβηκαν το σκόρ και η θέση, αλλά πάλι σαν αδιάβαστος πάω, σαν αρχάριος, τα λάθη πάντα πιο πολλα απ'τα σωστά μου φαίνονται.
Πολλοί σύντροφοι έχουν σταθεροποιήσει μιά βολή, καλή κακή αυτή είναι, και πορεύονται, εγώ πάντα σε πόλεμο με τις παραλαγές. Κλείνω μια πόρτα και ανοίγουν δυό άλλες. Και με τα υλικά, αυτόν τον καιρό έχω 4 βέλη και 2 τόξα που ανακατεύω.
Είπαμε εχθρός του καλού το καλύτερο αλλά ε!!! υπάρχει και ένα όριο... η μήπως δεν υπάρχει;

7 Νοε 2007

Park Sung Hyun



εδώ βλέπουμε την εκδοχή της Κα Park (χρυσή στην Αθήνα ), καθόλου άσχημα ε;... :-))
το video και η επεξεργασία του είναι του Miika Aulio από την Φιλανδία.

ούτε σε χίλια χρόνια...

λοιπόν είχε ξανασυμβεί το 2003, δεύτερο καλοκαίρι που τόξευα χαράματα,
επειδής η δουλειά.
τότε λοιπόν, νύχτα, αφού ξύπνησα έμεινα να συλλογιέμαι, καλά τι σκατά κάνω τώρα, να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο!!! εδώ ο κόσμος χάνεται, τελευταία τρύπα του ζουρνά, με κυνηγούν χρέη και δαίμονες, έχω δουλέψει 20 ώρες και έχω κοιμηθεί 4, καμμιά απολαβή δεν έχω (ο ψαράς τρώει ας πούμε και κάν'α ψάρι) παιδιά & σκυλία περιμένουν απο μένα και να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο; τι είναι αυτό το τόξο δηλαδή; και γιατί όλο αυτό το σκηνικό;...
με καταλαβαίνεις;
στην αρχή ήταν μια απόφαση για να μην χάσω την επαφή. αν τ'άφηνα το Μαίο, τον Οκτώβρη άντε πάλι απ'την αρχή. και τι πείραζε θα μου πεις; ενα χόμπι είναι... πείραζε όμως διότι το αντιμετώπιζα (-σα) σαν ζήτημα ζωής και θανάτου.
διότι,
αφήνοντας σαν στην άκρη την κανονική ζωή, με τις αποδείξεις και τις εφορίες, τους χωρισμούς και τις αγάπες, τους φίλους και τους ρουφιάνους, το χάος του συν - πλήν και των παραγώγων τους κοντολογής, και έχοντας πέσει με τα μούτρα σ'αυτήν την υπεραπλούστευσή της, το τόξο και τον στόχο, καθώς φαινόταν πιό χειραγωγούμενα, πάλευα να βάλω, πρώτη φορά, μιά σειρά.
λέω...
δεν μπορώ το όλον, μήπως μπορώ το μέρος; τον τρόπο που θα το φέρω βόλτα αυτό το μικρό, θα τον έχω πιλότο στα πιό σύνθετα...σηκώθηκα και πήγα εκείνο το πρωϊ και δεν ξαναρώτησα για άλλα 4 χρόνια,
τώρα...
τώρα, ήρθε η ώρα να καταλάβω καλά, αυτό που διάβασα στο Αξιον Εστί το '77.
“αυτός ο κόσμος ο Μικρός ο Μέγας “
Οτι δηλαδή, αυτό το μικρό μέρος, το τόξο, είναι τόσο μεγάλο όσο και ο κόσμος, και οτι με τον τελείως ερασιτεχνικό τρόπο που πορευόμαι σειρά δεν μπαίνει ούτε σε χίλια χρόνια... συνεχίζω λοιπόν μες την τύφλα μου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο... το λεγόμενον "γαργάρα"...

2 Νοε 2007

και ρακή, και δουλειά



ανάμεσα σε 2 καζανιές προλαβαίνω και μερικές φαρέτρες...

φιδάκι...

το θυμάσαι το φιδάκι;
το επιτραπέζιο παιγνίδι που ανεβαίνεις σκάλες και εκει που είσαι ψηλά, πέφτεις στο φιδάκι ( ο διαμαντής;) και πισωγυρίζεις; ε κάπως έτσι πάνε τα πράγματα και με το τόξο. και είσαι ο μόνος υπεύθυνος. Ούτε συμπαίκτες, ούτε διαιτητές.
Εσύ διαλέγεις και αγοράζεις τα υλικά, τα ταιριάζεις, τα ρυθμίζεις, τα ξαναρυθμίζεις (και όλο αρύθμιστα είναι), ρίχνεις χιλιάδες βολές με δεκάδες παραλλαγές, διαλέγεις την καλύτερη (για εκείνη την μέρα, αλλά δεν το ξέρεις), ανεβαίνει η ποιότητα της βολής και το σκόρ, λες εδώ είμαστε, πάμε να γκρεμίσουμε το (χαμηλό) πανελλήνιο που τόσοι και τόσοι kampourogamosavroi πασχίζουν και δεν μπορούν. Ε κάπου εκεί πατάς το φιδάκι και πάλι πίσω. Γιατί η τεχνική μας, παρ'ολα αυτά, είναι τόσο φτωχή και γεμάτη λάθη,που το σκόρ είναι τυχαίο!!! Γι'αυτό βλέπεις τοξότες της εθνικής να ρίχνουν και 110(σπανίως τώρα τελευταία...) αλλά και 89. Πόσο μάλλον οι υπόλοιποι.
Πρώτη, και χαζή αντίδραση, να αλλάξεις υλικά, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς τα υλικά που όλοι (τουλάχιστον οι της α&β κατηγορίας) χρησιμοποιούμε μπορούν να σε πάνε μέχρι παγκόσμιο.
Και τι μας μένει; Τι μου μένει;
Ατέλειωτη δουλειά, που σίγουρα θα μείνει και ατελείωτη. 5 εμπρός και 4.5 πίσω. Φιδάκι...