ούτε σε χίλια χρόνια...

λοιπόν είχε ξανασυμβεί το 2003, δεύτερο καλοκαίρι που τόξευα χαράματα,
επειδής η δουλειά.
τότε λοιπόν, νύχτα, αφού ξύπνησα έμεινα να συλλογιέμαι, καλά τι σκατά κάνω τώρα, να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο!!! εδώ ο κόσμος χάνεται, τελευταία τρύπα του ζουρνά, με κυνηγούν χρέη και δαίμονες, έχω δουλέψει 20 ώρες και έχω κοιμηθεί 4, καμμιά απολαβή δεν έχω (ο ψαράς τρώει ας πούμε και κάν'α ψάρι) παιδιά & σκυλία περιμένουν απο μένα και να σηκωθώ να πα να κάνω τόξο; τι είναι αυτό το τόξο δηλαδή; και γιατί όλο αυτό το σκηνικό;...
με καταλαβαίνεις;
στην αρχή ήταν μια απόφαση για να μην χάσω την επαφή. αν τ'άφηνα το Μαίο, τον Οκτώβρη άντε πάλι απ'την αρχή. και τι πείραζε θα μου πεις; ενα χόμπι είναι... πείραζε όμως διότι το αντιμετώπιζα (-σα) σαν ζήτημα ζωής και θανάτου.
διότι,
αφήνοντας σαν στην άκρη την κανονική ζωή, με τις αποδείξεις και τις εφορίες, τους χωρισμούς και τις αγάπες, τους φίλους και τους ρουφιάνους, το χάος του συν - πλήν και των παραγώγων τους κοντολογής, και έχοντας πέσει με τα μούτρα σ'αυτήν την υπεραπλούστευσή της, το τόξο και τον στόχο, καθώς φαινόταν πιό χειραγωγούμενα, πάλευα να βάλω, πρώτη φορά, μιά σειρά.
λέω...
δεν μπορώ το όλον, μήπως μπορώ το μέρος; τον τρόπο που θα το φέρω βόλτα αυτό το μικρό, θα τον έχω πιλότο στα πιό σύνθετα...σηκώθηκα και πήγα εκείνο το πρωϊ και δεν ξαναρώτησα για άλλα 4 χρόνια,
τώρα...
τώρα, ήρθε η ώρα να καταλάβω καλά, αυτό που διάβασα στο Αξιον Εστί το '77.
“αυτός ο κόσμος ο Μικρός ο Μέγας “
Οτι δηλαδή, αυτό το μικρό μέρος, το τόξο, είναι τόσο μεγάλο όσο και ο κόσμος, και οτι με τον τελείως ερασιτεχνικό τρόπο που πορευόμαι σειρά δεν μπαίνει ούτε σε χίλια χρόνια... συνεχίζω λοιπόν μες την τύφλα μου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο... το λεγόμενον "γαργάρα"...