επαρχιακό κλειστό

Εχουμε μπροστά μας, στις 8/12 τον πρώτο χειμωνιάτικο αγώνα.
Αυτός ήταν και ο πρώτος μου αγώνας, επαρχιακό κλειστό 18m, στην Λαμία. 17/11/2002. σκόρ 421 (600). τυχαία τα προχτές βρήκα και το πρόσωπο, (το χαρτί με τους στόχους δηλαδή) και το κοίταζα μία ώρα. από τότε είχα πρόβλημα με το πάνω κάτω. Πήρα και ένα ασημένιο, στο ομαδικό, με τους δυό Θωμάδες να βάζουν το σκόρ και εγώ την συμμετοχή.
Τότε με την προοπτική των ολυμπιακών, και με Ουκρανό προπονητή, ερχόταν όλοι, δηλ. οι μεγάλοι της εθνικής απ'την Σαλονίκη, η Ψάρρα, η Ρομάντζη, ο Παπαπαναγιώτου, ο Καλογιαννίδης, από κοντά και ο δικός μας ο Θωμάς ο Πατακιούτης, μελλοντικός πρωταθλητής (2003) και εθνικάριος. Επίσης, καθώς δεν είχαν χωρίσει κατηγορίες ήταν μαζί μικροί - μεγάλοι - σχετικοί και άσχετοι, πλήθος μεγάλο. Ο Βόλος, ολόκληρο λεωφοριάκι, περί τα 20 τεμάχια. Και προπονητή παρακαλώ, τον Γιάννη τον Τσόγκα, τώρα είναι γυμναστής στα Σφακιά.
Στο σπίτι εκείνο τον καιρό όλοι τρίβανε τον πολεμιστή :-)) ... η μεγάλη προσπάθεια να συμμαζέψω το χάος μαζί με την ασχετοσύνη είχε μεγάλη επιβάρυνση στούς ώμους κυρίως, (δεν την γνώριζα την υλοποίηση του "τράβα με πλάτη", τότε) σύν ένα κρύωμα.. C των 1000 και echinacea, έμπλαστρα, voltaren και κακό μεγάλο, άυπνος, συλλογισμένος στο δρόμο, που πολλές φορές θα έκανα ακόμη, κλειστός, καθόλου άνετος, σαν αδιάβαστος σε εξετάσεις...
Εκεί που έγινε χαμός ήταν μόλις στηθήκαμε στη γραμμή βολής για δοκιμαστικές... χα χα... φοβερό... με περί τους 160 παλμούς το τόξο να πηγαίνει όπου ήθελε. Λές και με κυνηγούσαν να με σκοτώσουν. Ρε Γιάνη, λέω στον προπονητη, έτσι και έτσι, γελούσε ο Γιάννης... να μην πολυλογώ, πέρασε το πρώτο μέρος, έγινε διάλειμα και στα μισά του δεύτερου πήρα να ηρεμώ και να ρίχνω κάπως ανεκτά. Στα κενά ανάμεσα στις βολές έκανα και video. Τους μεγάλους για μελέτη και τους δικούς μας για αναμνηστικό. Εικοστός κάτι στους 36 σαν να θυμάμαι.
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια... έπεσαν οι παλμοί, ανέβηκαν το σκόρ και η θέση, αλλά πάλι σαν αδιάβαστος πάω, σαν αρχάριος, τα λάθη πάντα πιο πολλα απ'τα σωστά μου φαίνονται.
Πολλοί σύντροφοι έχουν σταθεροποιήσει μιά βολή, καλή κακή αυτή είναι, και πορεύονται, εγώ πάντα σε πόλεμο με τις παραλαγές. Κλείνω μια πόρτα και ανοίγουν δυό άλλες. Και με τα υλικά, αυτόν τον καιρό έχω 4 βέλη και 2 τόξα που ανακατεύω.
Είπαμε εχθρός του καλού το καλύτερο αλλά ε!!! υπάρχει και ένα όριο... η μήπως δεν υπάρχει;