από το ευαγγέλιο του Πηλίου

... επεράσανε μέρες πολλές από τότε που πρωτοπήγα, που πρωτόειδα αυτό το θαύμα. ένα ξωκλήσι, ψηλά, μέσ' το δάσος του Πηλίου 'Ορους. δασιά - πυκνά το θυμόμουνα, το σκεφτόμουνα. κάτι τέτοια θυμάμαι. κάτι τέτοια σκέφτομαι. αγωνιούσα γι' αυτό. άραγε πως να είναι. υπάρχει γύρω του το δάσος;  υπάρχει η χωματένια στέρνα με την νεροφίδα; κρέμεται ακόμη η μικρή καμπάνα απ' το οριζόντιο κλωνάρι της γέρικης καστανιάς; μήπως ήταν της φαντασίας μου; μήπως η απόσταση του χρόνου, έδωσε μιαν διάσταση που δεν υπάρχει;  ο νεοέλληνας, σκληρός άνθρωπος, δεν σταματά μπροστά σε τίποτα! αυτό το αερικό και η λεπτεπίλεπτη ομορφιά του, κινδύνευε την κάθε στιγμή όλα αυτά τα χρόνια... πάντα περνώντας απ' την γειτονιά του, έκανα μια νοερή σημείωση για επίσκεψη, κάποια στιγμή πιο βολική. μια στιγμή 100% αφιερωμένη σ'αυτό και ναι, μια επίσκεψη στην νιότη που πέρασε και πάει...

και πέρασαν φίλε μου από τότες 9.957 συναπτές μέρες και νύχτες...

εννέα χιλιάδες εννιακόσιες πενήντα επτά συναπτές μέρες και νύχτες....

αυτά που ανασκάλευα στην άβυσσο της μνήμης και του χρόνου, δεν τα βρήκα. χαθήκανε... 

χάθηκε η στέρνα, μαζί και η νεροφίδα... το ξωκλήσι τώρα δείχνει ευτελές μετά την "επισκευή" με τσίγκους για στέγη  και στρατζαριστή κόκκινη βαμμένη λαμαρίνα για πόρτα.
την καμπάνα την μαζέψανε οι μέταλλο- κλέφτες...

με βρήκανε όμως άλλα, πιο μικρά, ταπεινά, φευγαλέα, αλλά και εξ αυτού, τόσο ισχυρά, τόσο αληθινά...

η Πάχνη της Αυγής,

ο κατά την Καστανιά Χρόνος,

 

 το Βρύο της υπομονής,

το ξάφνιασμα της Σαλαμάνδρας,

 

το μανιτάρι που βαρέθηκε να το λέμε Παλαβό,

 

τα Κυκλάμινα της Λησμονιάς ,

σύμμαχοι, βοηθοί και συνοδοιπόροι...