ξαφνικά και απρόσμενα, όντας μακριά από τόξο για μήνες, μην πω χρόνια , δέχτηκα μια πρόσκληση για ένα 3D Game. είμαι τεμπέλης, αράθυμος και γκρινιάρης συνταξιούχος, μην πω γέρος - νωρίς είναι ακόμα :) η πρώτη σκέψη - που να τρέχω τώρα, έξοδα, ταλαιπώρια κλπ.
σαν περάσανε οι μέρες, ο johnpan με σκούντησε: "τι λες; θάρθεις;" - το μυαλό λέει όχι αλλά η καρδιά λέει ναι, "άσε του λέω ένα παράθυρο ανοιχτό". Το αφήνω Ορθάνοιχτο μου απαντά! :)
ε, έβγαλα ένα τσουβάλι στην αυλή και άρχισα το πέρα δώθε! :) και για την περίσταση, για το ασορτί με την υπόλοιπη ευρωπαική παρέα (ήρθανε όλοι οι γνωστοί των tfg και ακόμη περσότεροι) "ράφτηκα" :) ένα μονοκόμματο ξύλο και βέλη Baltsavias από το ράφι. καλή η ιδέα αλλά με άδοξη κατάληξη καθώς το ένα άκρο είχε κάποιο θέμα.
έτσι, 19ρι ξύλινο κέντρο με "παράθυρο" και ilf 36# κάρμπον ξύλο έλασμα, κάρμπον βέλη με φυσικό φτέρωμα - κατηγορία ΒΒ 3under και ψηλή επαφή και βούρ για την συνάντηση της όμορφης κοινότητας του τόξου, για την αγκαλιά με φίλους, που αν και δεν γνωρίζω πολλά από την ζήση τους, αισθάνομαι τόσο οικία μαζί τους. είναι το Τόξο που μας ενώνει, μας κάνει, ομάδα, φυλή, φάρα, σόι, κλάν, οικογένεια! μέσα σ' αυτή, δε χωράνε ανταγωνισμοί, παρά μόνο αλληλεγγύη και θυσία του προσωπικού προς το καλό της κοινότητας.
αυτό κάνανε τα παιδιά των Κορυβάντων ( το λέω έτσι γενικά, μην και ξεχάσω κανένα :) ) χωρίς κανένα οικονομικό αντίτιμο για συμμετοχή, τροφή - ποτά, μεταφορές, τρέξανε, ιδρώσανε, σπρώξανε και κινητοποίησαν λυτούς και δεμένους, ώστε εμείς οι υπόλοιποι να απολαύσουμε για 3 ημέρες, φύση, τόξο, παρέα, με λίγα λόγια και εν τέλει, ώστε να δούμε την ζωή, με άλλο μάτι, ώστε "Να Αλλάξουμε Επίπεδο Αντίληψης του Κόσμου" μακριά από την μίζερη πλέον καθημερινότητα του homosapiens.
δεν σταμάτησα να λέω, για την ομορφιά του δάσους, για την ποιότητα της διαδρομής, για τους ευφυώς τοποθετημένους στόχους, την αδερφική διάθεση. επειδή το γνωρίζω το έργο, εύκολα κατάλαβα τον κόπο και την ενέργεια που κατέθεσαν όσοι θυσιάσανε πολλά για να περάσουμε εμείς οι υπόλοιποι Αξέχαστα! αλλά και πάλι ενθυμούμενος τα δικά μου στο βουνό με τα tfg, η χαρά και τα χαμόγελα των συμμετεχόντων, είναι η καλύτερη ανταπόδοση. και είναι ένα σπουδαίο και αλησμόνητο "παράσημο" στον άσημο βίο μου - μας.
φιλοσοφώντας μετ' ευτελείας, κατέθεσα σε νεοεισερχόμενους, οτι η βαθιά εμπλοκή μου σε WA αγώνες, μου δίδαξαν πειθαρχία, προσήλωση στον στόχο και με έσπρωξαν, σε συστηματική και επίμονη (δε λέω επίπονη, αφού χαρά ήτανε) εμβάθυνση στα "μυστικά" και στην λεπτομέρεια του τόξου. όμως η χαρά και η αλεγρία αυτών των Οικογενειακών συναντήσεων, είναι το κάτι άλλο, είναι φάρμακο, είναι μεταλαβιά, είναι βάφτισμα σε νερά ιαματικά!
όσο μιλώ, τόσο μου προκύπτουν λέξεις και έννοιες.
θα κλείσω με ένα εγκάρδιο Ευχαριστώ!
λίγες φωτό:
