το δάκρυ του Ψηλορείτη

καιρό είχα να ψάχνω μολύβι, 

να γράψω τον τίτλο, να το βρώ,

να τ' ακούσω δεκάδες φορές,

να το χορτάσω,

να το φχαριστηθώ,

ε και να το επικοινωνήσω εν τέλει!

Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Κρήτη, πιθανότατα το 1943, ένα μικρός αριθμός Γερμανών στρατιωτών έψαχνε στους πρόποδες του Ψηλορείτη (κοντά στο χωριό Κουρούτες Αμαρίου) ένα νεαρό παιδί που πίστευαν ότι συμμετείχε σε αντιστασιακές οργανώσεις του νησιού. 

Το παιδί κατάφερε και ξέφυγε στα βουνά.

Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη. Ωρες αργότερα, βρήκαν ψηλά στο αόρι ένα άλλο παιδί 17 χρονών. Βοσκαρουδάκι... Το εκτέλεσαν χωρίς καν να ρωτήσουν πιστεύοντας ότι είναι ο αντιστασιακός που κυνηγάνε. Ωρες αργότερα ειδοποίησαν την μάνα του παιδιού. Ξεκίνησαν πολλοί χωριανοί και συνόδεψαν την μάνα του 17χρονου μέχρι το σημείο που έγινε η εκτέλεση. Μεταξύ των χωριανών ήταν και ο νεαρός τότε Γιάννης Πλατύραχος, ο στιχουργός και μουσικός του μοιρολογιού.

Όταν η μάνα είδε το νεκρό παιδί μέσα στα αίματα είπε το ανεπανάληπτο -και άξιο του κρητικού λαού και της παράδοσης του- αυτό μοιρολόι. Αυτή είναι η ιστορία αυτού του μοιρολογιού.

Ο ύπνος σ' ανακοίμισε ανάμεσα στα ρόδα

μουδέ και δάκρυα σε ξυπνούν, μουδέ και μοιρολόγια

Υπνε που μου το κοίμισες ανάμεσα στα ρόδα

το θρήνος μου δεν το ξυπνά, μουδέ τα μοιρολόγια

Άλλη δεν έχω απαντοχή στον άδειο κόσμο απού 'μαι

Ελεος κάμε, πάρε με, να μην ξεχωριστούμε»

χρόνια μετά βρήκα και άλλη μια εκτέλεση! Ψαραντώνης!