τι να πω για τον Χρήστο...
ένας ακόμη φίλος, που γνώρισα εξ αιτίας του δρόμου του Τόξου.
ότι και να πω, δεν θα περιγράφει τον άνθρωπο! θα είναι λίγο!
αλλά, ας τον βλέπουν οι νεώτεροι σαν παράδειγμα,
επιμονής στον στόχο,
υπομονής στα δύσκολα και
ηρωϊκού μεγαλείου στα πιο δύσκολα!
να μερικοί ακόμη!
δεν μπορώ να πω, ότι τον γνωρίζω τον Κώστα.
μια αμηχανία και ένα δέος στην κόντρα μας τα είχα...
από λάθη του έχασε,
αλλά εν τέλει από τα λάθη μας χάνουμε...
Δυνατά Κωστή! Δυνατά
ο Κάπτεν Jim!
κλώτσησε κώλους, προχώρησε στους 8 αλλά,
είχε την "στιγμή" του (out) με μένα, Thanks Captain! :)
να το αλάτι της γραμμής αναμονής Σταύρος Μυττάς η
Κουφάλογο!
Σταύρε! στα βηματά σου βαδίζω :))
ο Γιώργος ο Τοχοβίτης,
από τα Δάση του Sherwood ήρθε στο Μαρκόπουλο, για δυνατές κόντρες! και τις πήρε!
Γιώργο φίλε μου, κέρνα μια γύρα το pub σαν γυρίσεις με το καλό!
με τον Πάνο τον Πετρόγγονα, με συνδέει εκτός της φιλίας και το ότι του μεταβίβασα το πρώτο του και πρώτο μου τόξο! κόκκινο GoldMedalist. έχουμε τοξεύσει και μέσα στο Ανεσις. έχουμε περπατήσει μέχρι την Φανερωμένη. μετά από αγώνες μαζί με τον απόντα Κουμπάρο, έχουμε δοκιμάσει όλον τον κατάλογο του Αλαντίν στο Φάληρο.
με καθάρισε στον μικρό τελικό (7-1) με εξαιρετικές βολές μέσα στον αγέρα!
και αυτό είναι ένα θέμα!
όταν έρχεται η ώρα και μείνουμε τέσσερις φίλοι όρθιοι στην γραμμή και δεκαπλάσιοι στις καρέκλες (χεχεχε.... αυτό λέγεται σφάξιμο με το μπαμπάκι !!! ) δεν έχω ανταγωνιστικό πνεύμα. έτσι λοιπόν και καθώς οι υπόλοιποι έριχναν σε επίπεδο διεθνών αγώνων μέσα στον αέρα (πολύ σπουδαία τοξοβολία και πολύ άξια χέρια σου λέω)
έμεινα χωρίς καρέκλα και με τον μουτζούρη στο χέρι :)
για τον Ινδιάνο δεν γράφω τίποτα άλλο.
ε στο μισό βλόγ μιλάω γι' αυτόν και την μεγαλειώδη "τρέλα" του
κράτα καλά Στέφανε!
τέλος αργά τ'απόγεμα, μαζί με Βασίλη, Γωγώ, Τίμη, Γιώργο, Κώστα, Νίκο, Ανδρέα, Ηλία, Μαρούσκα, Σμαρώ, Σαρακατσάνο, και όλα τα καλά παιδιά αναφώνησα με θέρμη!
οοοοοοοοόλεεεεεεεεε!!!
και του χρόνου με υγεία! αποτελέσματα εδώ
3 σχόλια:
Συγχαρητήρια σε όλους! Και πρώτα στον Ινδιάνο! Ήπια καφέ με τον Τόχο πρωί-πρωί και έμαθα για το οδοιπορικό... Ένα ξέρω: θέλω και εγώ να φάω από τα χεράκια της Αργυρώς! ;-) (χιχιχι)
Συγχαρητήρια σε όλους! Πρώτα γιατί καταφέρατε να είσαστε εκεί και μετά για τα καλά αποτελέσματα. Όσον αφορά τον "ξάδερφο" Χρήστο, ήρεμη δύναμη με ιδιαίτερη αγάπη για το άθλημα.
Ενιππέα; το παιγνίδι αγοράκια κοριτσάκια, δείχνει χαριτωμένο, αλλά είναι εν τέλει βάσανο :)
προτιμώ το τόξο! η Αργυρώ; σίγουρα κορυφαία σ' αυτό το παιγνίδι! μελαχρινός διάολος!
Παύλε! τι να σε κάνω να σε μερώσω;
την άλλη φορά!
Δημοσίευση σχολίου