Φθινοπωρινή αστραπή, Η εκπαίδευση ενός Αμερικανού Σαμουράι, Ντειβ Λόουρι. εκδ. Αλκίμαχον. Συστήνεται θερμά.

...Η πλατιά πόρτα ήταν σηκωμένη και, παρά το στουχτερό κρύο του χειμώνα, το φως του ήλιου χυνόταν μέσα στο γκαράζ ζεσταίνοντας εμάς και το χιόνι που είχε μαζευτεί στην τσίγκινη στέγη πάνω από τα κεφάλια μας. Ο Σενσέι στάθηκε στο κατώφλι, κοτάζοντας τις συνεχόμενες σταγόνες του χιονιού που έλιωνε. Μου έκανε νόημα να φύγω από την μέση και στάθηκε σε τάτσι-ιάι. Tο ξίφος του άστραψε σαν ασήμι μέσα στο φώς του ήλιου και έκανε έναν ρουρηχτό ήχο καθώς τινάχτηκε από την θήκη του, έκοψε τον αέρα και σταμάτησε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι είχε κόψει τη σταγόνα' το έκανε ξανά και ξανά χωρίς να αστοχήσει ούτε μιά φορά.
''Τώρα εσύ προσπαθείς", είπε- και προσπάθησα. Προσπάθησα να τραβήξω την κατάνα γρήγορα, προσπάθησα να την τραβήξω αργά, προσπάθησα με κάθε τρόπο να πετύχω τον συγχρονισμό. Χρησιμοποίησα τον γοφό μου για να προσθέσω ορμή στην κίνηση, δοκίμασα ήρεμος και με προσοχή, δοκίμασα εκνευρισμένος και χωρίς να σκέφτομαι και αν τελικά έθεσα σε κίνδυνο έστω και μία σταγόνα νερού, είμαι απολύτως βέβαιος ότι το έκανα κατά λάθος. Χρειάστηκε να λιώσει το τελευταίο, κρυσταλλιασμένο χιόνι του χειμώνα και να αρχίσουν να γουργουρίζουν και να στάζουν οι παχιές σταγόνες του καλοκαιριού για να καταφέρω να τις χτυπάω σχετικά συστηματικά.
Από το παγωμένο χιονόνερο του χειμώνα ως τις στάλες της ανοιξιάτικής βροχής που έπεφταν απαλά, ο ρυθμός ακολουθούσε τη δική του πορεία, μια πορεία φυσική που δεν μπορούσες να βιάσεις αλλά μόνο να ακολουθήσεις. Η δική μου επιτάχυνση ή επιβράδυνση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Η κατάκτηση της βαθιάς γνώσης οποιουδήποτε πράγματος έρχεται με τον δικό της ρυθμό.