25 Φεβ 2010

ποιός είναι ο στόχος; οέοοο!!!

δυό πράγματα συνειδητοποίησα, τελευταία...

ότι απέναντι στην μουντάδα, όσον αφορά την αίσθηση της βολής στον αγώνα, με "σώζει" η σωματική μνήμη. το πρόγραμμα που έχω γράψει με τις χιλιάδες των επαναλήψεων.

επίσης κατάλαβα, πως αυτό το πρόγραμμα που έφτιαξα έγραψα και που με σώζει, αυτό καθ'αυτό είναι ένα μέτριο πράγμα, όσο μού' κοφτε και καταλάβαινα απ'τα βιβλία και τα video των μεγάλων, σπασμένο τηλέφωνο το λέγαν το παιγνίδι αυτό. με αρκετά λάθη βέβαια, που αθροιζόμενα, δίνουν καλούτσικο αποτέλεσμα, αλλά και λόγω αυτών, μέχρι εκεί... πχ. σε 3 απ'τους 4 χειμερινούς αγώνες έδωσε 550 και μαζί με το 10-out του Λαυρίου 4 στα 4, το ίδιο μου έδινε και στις προπονήσεις, με λίγες εξαιρέσεις, προς τα πάνω και λιγότερες χαμηλώτερα. ασφαλώς και θέλω να το βελτιώσω, για το μερακλήκι και μόνο! αυτός είναι και ο στόχος. 

το πως είναι μια άλλη ιστορία... προς στιγμήν φτάνει για την παιδική χαρά των γεροντοπαλίκαρων, αλλά δεν στέκει σε σοβαρούς αγώνες, σε ευρωπαικά γήπεδα... στα οποία έτσι κι αλλιώς δεν πάω λόγω δουλειάς. εδώ δεν πήγα στο παγκόσμιο της Κορέας!

αυτό είναι μια ανακούφιση, αφενός γιατί κατάλαβα ποιος τοξότης ( για να μην πω άνθρωπος και το χοντρύνω ) είμαι, πηγαίνω πιο χαλαρά, φτιάχνω ίδια αποτελέσματα σε προπόνηση και κατατακτήρια, και αφ' ετέρου διασκεδάζω στις κόντρες εκεί που άλλοι ξεφυσάνε και τρέμουν.
δηλ. του βάζω μόνος ένα όριο, δεν το απλώνω. νομίζω είναι και αντικειμενικό. γιατί ο στόχος και τα κόκαλα μιλάνε και λένε, μέχρι εδώ αγαπητέ. για παραπέρα θέλει άλλα κόλπα... πρέπει να διορθώσω λάθη, λεπτοφυή... αλλά και τι θα κάνω μέχρι... είναι φανερό, μ'αυτά θα παλεύω... 

τον Αλέξη, τον Οκτώβρη τον αντιμετώπισα όπως τον Στέφανο προχθές... του χαρίστηκα, κατέβασα τα χέρια, δεν τον κυνήγησα, παραδεχόμενος εκ των προτέρων ανωτερότητα. εξ αλλού, έτσι όπως εξελήχθηκε η κόντρα, μου έφερε τον Τίμη, που με μεγάλη χαρά καταχέρισα, κλείνοντας το μάτι στη Εφοτ... "πάρτε τον τώρα δαρμένο και πηγαίνετε στην Κύπρο"...
αλλά όταν είδα, τον Αλέξη, προχθές να χάνει 4-2 και να ισοφαρίζει με το στανιό τον Μάρκου, (μπράβο σου Κένταυρε!!) κατάλαβα, ότι είναι τρωτός, και τον πίεσα... και είχε αποτέλεσμα, καθώς δεν είναι ο Αλέξης του 2003 που έκανε το ένα πανελλήνιο μετά το άλλο, μέσα στη εφηβική ανεμελιά και αφοβία - θράσος. τώρα ζεί μια ζωή ενήλικα, με ότι σημαίνει αυτό!

Για τον Στέφανο, μπορώ να πω ότι είναι σε άλλο επίπεδο η βολή του - το πρόγραμμά του, απ' την υπόλοιπη γεροντο-παιδική χαρά, αλλά όταν θα τον ξαναβρώ θα τον αντιμετωπίσω ποιο "αγωνιστικά" όπως στο 30ρι στη Λαμία... μπορεί και να αποδώσει...

τελικά το όλον, λέω, με προϋπόθεση να τόχεις σε ένα καλό βαθμό, μπορεί και να στηρίζεται στο ποιος πιστεύει τι και πόσο αγωνίζεται - πιέζει για την πραγμάτωσή του. δηλ. η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό, η ικανότητα να αλληλεπιδράς με το περιβάλλον , και το τοξοτικό πρόγραμμα (ασυνείδητο) σε ισορροπία!!!

αυτά για σήμερα
Μέλτος





23 σχόλια:

ινδιανος είπε...

Παρολες τις γνωσεις που ειχες σαν "μεγαλυτερος" μεχρι τωρα, σημερα μπηκες στο νοημα. Εγινες γκουρου οπως λενε και οι φιλοι μου οι ινδιανοι! Καλως ηρθες στην παρεα της μοναχικοτητας!

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

τώρα να πω οτι σε πιάνω;
ψέμα θα ήταν... δεν το κάνεις πιό λιανά;

Ασήμαντη χωριατοπούλα είπε...

Ο Ινδιάνος έχει πάρει την Ελληνική ιθαγένεια φαντάζομαι...
Πάντα ήθελα να γνωρίσω έναν πρωταθλητή, αλλά να είναι Έλλην εξ αίματος. Όχι σαν τους άλλους...

σταυρος είπε...

χε χε Μιλτο!!!
Μ'αρεσει που συνεχως αυτοψυχαναλυεσαι!!
Αλλα θυμησου!!!
Σου ειχα γραψει καποτε:Δεν υπαρχουν θεοι και γιγαντες ολοι εχουν τους δικους τους δαιμονες που τους κατατρεχουν!!

ινδιανος είπε...

Καταρχην να πουμε δυο λεξεις για την μοναξια και την μοναχικοτητα. Το σκοταδι της μοναξιας δεν μπορει να το πολεμηση κανεις απευθειας. Υπαρχουν θεμελιωδη πραματα που δεν μπορουν να αλλαχτουν κι αυτο ειναι ενα απο τα βασικα: Δεν μπορεις να πολεμησεις απευθειας το σκοταδι,δεν μπορεις να πολεμησεις απευθειας τη μοναξια, δεν μπορεις να πολεμησεις απευθειας το φοβο της απομονωσης. Δεν μπορεις να πολεμησεις, επειδη τιποτε απ'αυτα δεν υπαρχει. Ειναι απλως απουσιες, ακριβως οπως το σκοταδι ειναι η απουσια του φωτος.
Τι κανεις οταν θελεις να μην ειναι σκοτεινο το δωματιο;
Δεν ασχολεισαι απευθειας με το σκοταδι...Δεν μπορεις να το βγαλεις εξω.Δεν μπορεις να κανεις κατι με το σκοταδι, ωστε να το εξαφανισεις. Μπορεις ομως να κανεις κατι με το φως.Αυτο βεβαια αλαζει ολη την κατασταση.Κι αυτο ειναι κατι ουσιωδες, θεμελιακο. Ουτε που το σκεφτεσαι.Δεν υπαρχει λογος, δεν υφισταται.Ειναι απλως μια απουσια.
Γιαυτο φερε το φως και δεν θα βρεις καθολου σκοταδι.Το σκοταδι ηταν απλως η απουσια του φωτος.Δεν ηταν κατι υλικο,κατι που να εχει δικια του υπαρξη,δεν ηταν υπαρκτο.Επειδη ομως δεν υπηρχε φως, ειχες την ψευδαισθηση πως το σκοταδι ηταν υπαρκτο.
Μπορεις να συνεχισεις να πολεμας μ'αυτο το σκοταδι σ'ολη σου την ζωη,χωρις να καταφερεις να το νικησης,μα ενα μικρο κερι ειναι αρκετο για να το διαλυσει.Πρεπει να δουλεψεις για το φως επειδη ειναι θετικο,υπαρξιακο,αυθυπαρκτο.Και οταν ερθει το φως, εξαφανιζεται αυτο που προηγουμενος ηταν απλως η απουσια του.
Η μοναξια μιαζει με το σκοταδι.
Δεν ξερεις την μοναχικοτητα σου.Δεν εχεις την εμπειρια της μοναχικοτητας σου και της ομορφιας της, της καταπληκτικης της δυναμης, του σθενους της. Μοναξια και μοναχικοτητα ειναι λεξεις συνωνυμες στα λεξικα, ομως η υπαρξη δεν ακολουθει τα λεξικα...
Αυτα για σημερα, αυριο παλι

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Ινδιάνε, τώρα κάτι πας να πεις...αλλά θέλουμε κι άλλα... λεπτομέρειες... τι είδατε ακριβώς στον τόπο του εγκλήματος

Σταύρο, σωστός!!!

ινδιανος είπε...

Σε καθε περιπτωση, να κοιτας αν αυτο που αντιμετωπιζεις ως προβλημα ειναι κατι αρνητικο,ή θετικο.Αν ειναι αρνητικο, τοτε μην το πολεμας.Μην ασχολεισαι μαζι του καθολου.Ψαξε απλως για το θετικο του μερος και θα βρισκεσαι μπροστα στη σωστη πορτα.
Οι περισοτεροι ανθρωποι στον κοσμο χανουν,επειδη αρχιζουν να πολεμουν απευθειας με την αρνητικη πορτα.
Πορτα δεν υπαρχει.Υπαρχει μονο σκοταδι, υπαρχει μονο απουσια.Και οσο περισοτερο πολεμουν,τοσο αποτυνχανουν, τοσο περισοτερο αισθανονται αποκαρδιωμενοι,απαισιοδοξοι...Και τελικα αρχιζουν να βρισκουν πως η ζωη(τοξοβολια) δεν εχει νοημα,οτι ειναι ενα μαρτυριο.Το σφαλμα τους ειναι πως μπηκαν απο την λαθος πορτα.
Γιαυτο, πριν αντιμετωπισεις ενα προβλημα, απλως κοιταξε το. Μηπως το προβλημα ειναι απλως μια απουσια; Ολα σου τα προβληματα ειναι μια απουσια...Οταν θα βρεις τινος η απουσια ειναι, τοτε ακολουθησε το θετικο.Και τη στιγμη που θα βρεις το θετικο,το φως, τοτε το σκοταδι τελειωνει.
Οσο
Μ'αυτα τα λιγα που εγραψα, ελπιζω να βοηθησα σε ενα μικρο ποσοστο(1%), αλλα την μεγαλυτερη προσπαθεια(99%) πρεπει να την κανεις εσυ, οπως και εγω γιατι ειμαστε μονοι...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Στέφανε,

χαίρομαι ιδιαίτερα για όσα σκέφτηκες και έγραψες παραπάνω... νομίζω πως Υπεραπλουστεύεις...

Ανώνυμε προτελευταίε... δεν πιάνω παρά μόνο χυδαία ειρωνεία... είναι αλήθεια η μου φαίνεται; αν σου πέφτουν λίγα σε πείρα και ουσία, ψάξε αλλού, δε χάθηκε ο κόσμος

λια είπε...

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι μονοί ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και φεύγουμε ακόμα πιο μόνοι!!αλλά το θέμα είναι αν έχουμε γέμισή τις σελίδες τις ζωής μας ή είναι ακόμα κενές.... Γιατί οι σελίδες και τα έργα μένουν πίσω τα σώματα γερνάν και φθείρονται... Η μοναξιά είναι κάτι υποκειμενικό αν αισθάνεσαι μόνος σου είσαι μονός αν όμως αισθάνεσαι ζωντανός τότε ζεις...και αφού ζεις έχεις λόγο να ελπίζεις να αγωνίζεσαι να παλεύεις. Η ζωή σου είναι στα χέρια σου όπως και το τόξο σου αν το βέλος δεν πάει καλά εσύ θα έχεις την ευθύνη και δεν θα ευθύνεται κανένας άλλος παρά μόνο η επιλογή που έκανες !!η ζωή έχει δυο δρόμους και ο καθένας κλείνεται να διαλέξει πιο δρόμο θα πάρει...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Λία,

εξακολουθείς να με εκπλήσεις και από μακρυά! ομολογώ πως οι συνεδρίες τόξου που έχουμε στο σύλλογο, στη χάση και στη φέξη, είναι μαθήματα και για μένα...

ευχαριστώ

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

εγώ πάλι,
εξ ιδίων (πως αλλιώς...) κρίνοντας,

θαρρώ πως Μια είναι η Πόρτα...απ'την στιγμή της γέννησης σου ανοίγεται, περνάς, και πορεύεσαι... δεν υπάρχει δίλημμα επιλογής, μόνο μπροστά μπορείς να πάς... και καθώς η γή είναι στρογγυλή, μοιραία θα ξαναγυρίσεις στην εκκίνηση πολλές φορές, αν έχει λάδι το καντήλι σου, θα γυρνάς όλο και πιο γρήγορα, και στο Τέλος, σαν στροβιλιζόμενος χορευτής, θα νικήσεις την βαρύτητα, και κατά την εφαπτομένη και θα ταξιδέψεις στον Κόσμο, που όλο μεγαλώνει...

Γιατρός είπε...

Έχει ανέβει πολύ η στάθμη στο μπλογκ και κινδυνεύουν με αναδουλειές οι ψυχαναλυτές...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Γιατρέ,

ασε τους ερασιτέχνες να πολεμάνε ανεμόμυλους.... στο τέλος στον καναπέ σου θα καταλήξουν θέλοντας και μή... μοίραζε καρτούλες και θα σε θυμηθούν...

Οποιοσδηποτε είπε...

Αη αη αη! Εχει ξεφύγει λιγάκι η κατάσταση.
Αλλα, ενα εχω να πω "The Wheel of time weaves, as the Wheel, wills." που λεει και ο φιλος μου o Robert.

Μεχρι να βρεθουμε και απο κοντα, γειώσου.

Ινδιανος είπε...

Ωραια, ανοιξε αυτη η πορτα, μπηκες και περπατας.Προς τα που πας;
Καποιοι, πολυ λιγοι, γνωριζουν οτι η κορυφη ειναι μια, αλλα τα μονοπατια που οδηγουν σ'αυτη ειναι πολλα.Ενα απο αυτα ειναι και η τεχνη της τοξοβολιας.(ΟΧΙ ομως η αθλητικη). Καποιοι χαραμιζουν την ζωη μεσα σ'αυτους κι εγω, οχι απλως ψαχνοντας το μονοπατι που οδηγει στην κορυφη, αλλα περπατοντας στην ερημο, και σε πολλους ειναι και νυχτα. Και δεν φταιει κανεις γιαυτο. Μεχρι λοιπον να επικρατησει το σχεδιο Αφροδιτη αντι του σχεδιου που επικρατει τωρα, λιγοι θα ανεβαινουν καποιο μονοπατι προς την κορυφη. Τωρα, ας πουμε κατι και για το θεμα μας.
Οταν βλεπει κανείς να ριχνω, κι ας μην βαλω εμενα,ποιος ειμαι εγω αλωστε; Ας βαλω την Παρκ ή τον χοντρο, η την Τζο, ή τον Ιμ, βλεπει κατι τοσο απλο και τοσο ομορφο, ενα ποιημα.(Οποιος εχει δει κορεατη να προσπαθει να ζορισει το σωμα του για να ριξει, ή δυο κορεατες να ριχνουν με τον ιδιο τροπο ας μου το πει). Ομως στην πραγματικοτητα ειναι τοσο πολυπλοκο, και χρειαζεται σκληρη δουλεια για να μπορεσει να το πετυχει κανεις.Και υπαρχουν πολλοι που δουλευουν σκληρα για να πετυχουν... Λιγοι ειναι αυτοι που ξεχωριζουν, και αυτο οφειλετε στον χαρακτηρα του καθενος και οχι τοσο πολυ στην σκληρη δουλεια.(αυτο ειναι δεδομενο,εκτος απο την Ελλαδα, και τις τριτοκοσμικες χωρες).Επισης νομιζω πως κανενας απο αυτους δεν δουλευει ουτε στις αδυναμιες του,αλλα ουτε στα δυνατα του σημεια.Το πιο βασικο απο ολα ειναι να αφησεις το σωμα σου και τις αισθησεις να λειτουργεισουν ελευθερα, να εκφραστεις ελευθερα,και εκει πανω να κανεις τα εκκατομυρια των βολων. Δυστηχως οι περισοτεροι νομιζουν οτι διορθονωντας το σωμα θα πετυχουν κατι καλυτερο. Στην αρχη αυτο νομιζα. Δεν το νομιζω τωρα πια,μετα απο την εμπειρια που απεκτησα αυτα τα λιγα χρονια.Επισης νομιζω οτι δεν υπαρχουν μυστικα στην τεχνικη, κι ας λεει ο φιλος μου ο Λι οτι θελει...θυσιαστηκε κι αυτος στον βωμο των χρηματων, οπως και καποια δις αλλων πανω στον πλανητη.
Γιαυτο οποιος θελει να ασχοληθει σοβαρα με το αθλημα της τοξοβολιας μαζι με την δουλεια πρεπει να εμπιστευεται το σωμα του, και μονο αυτο.

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

κατ'εμε,
ο άνθρωπος είναι μιά μορφή ζωής ανάμεσα στις άπειρες άλλες, ούτε παρά κάτω, ούτε παραπάνω. αναρωτιέται πως πάνε στην κορυφή ένα βακτηρίδιο; ένας γαλαξίας; ζουν και πεθαίνουν. αυτά τα περί σκοπών και σχεδίων λοιπόν τ'ακούω βερεσέ. με τα χρόνια και την εξέλιξη, απέκτησε ικανότητες, έχασε άλλες. ζώντας σε πόλεις, έχασε πολλά απ'το ένστικτό του, κέρδισε σε διανοητική ανάπτυξη - παραγωγή θεωρίας - και από κει σε εφαρμοσμένη τεχνολογία. τώρα το τόξο, μας έρχεται από πάρα πολύ παλιά. από τον καιρό των κυνηγών και τροφοσυλλεκτών. τότε χτυπούσες το θήραμα η τον εισβολέα, επιβίωνες, δεν; δεν! τώρα, οι σημερινοί χειριστές joysticks και υδραυλικών τιμονιών, έχουν πρόβλημα να ανοίξουν τόξο μόλις 20κιλών, τον καλλιτέχνη απόγονο των πολεμικών τόξων των 60+ κιλών, τι να λέμε... παρ'όλα αυτά, οι ίδιες αντικειμενικές δυσκολίες, βρίσκουν τις ίδιες απαντήσεις, χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, μόνο ξανά θυμηθούμε λίγα απ'τον αρχαίο κυνηγό - πολεμιστή. ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης, αποφάσεις, Αφόβη Άμεση δράση. απλά πράγματα, αλλά τόσο σύνθετα, και οι σημερινοί χειριστές είναι τόσο αδέξιοι, τόσο μαλθακοί, τόσο άχρηστοι, ένα κουνάβι αξίζει όσο 100 από δαύτους... χέστα κι άστα

προτείνω καθημερινή εξάσκηση, πρόσθεσε και φυσική κατάσταση, και μεγάλη δίψα για κυνήγι...η βελτίωση έρχεται σιγά σιγά, φυσιολογικά το ίδιο και η παρακμή...

savvas g είπε...

Βεβαίως καθημερινή εξάσκηση και βεβαίως και καλή φυσική κατάσταση πως όμως;που (αν και αγαπάς το τόξο) σ'έχουν αρπάξει τα γρανάζια της καθημερηνότητας και αυτος ο λίγος χρόνος που έχεις δεν φτάνει ούτε να λύσεις σωστά ;

ινδιανος είπε...

Ξεχασες οτι ο ανθρωπος εχει κατι που δεν εχουν τα υπολοιπα πλασματα, την εξελιγμενη αντιληψη. Πιο πανω το ειπα χαρακτηρα.Μπορει να αντιληφθει ενα βακτηρίδιο, ενα μερμηγκι την υπαρξη σου;Με την σειρα μας και εμεις δεν μπορουμε να αντιληφθουμε αλλες μορφες ζωης ,πιο εξελιγμενες.
Οταν προκειται για την επιβιωση τα πραγματα αλλαζουν δραματικα, Μιλτο μου.Οι ανθρωποι τοτε εκπαιδευονταν απο μικροι για να γινουν τοξοτες και παιζοταν η ζωη τους σ'αυτο, (ασε που δεν χρειαζοταν να σημαδεψουν και ιδιετερα οποτε η βολη γινοταν σε μισο δευ/λεπτο). Την σημερινη τεχνολογικη εξελιξη του ο ανθρωπος την οφειλει στην τοξοβολια σε μεγαλο βαθμο πχ το στελθ το βομβαρδιστικο και πολλα επιτευγματα της μηχανικης.
Αλλα,τον τροπο ζωης του ανθρωπου σημερα τον προτιμω απο καθε αποψη απο τον παλιο. θεωρω το εαυτο μου τυχερο που γενηθηκα σ'αυτην την εποχη, και δεν θα ηθελα να ξαναγυρισω πισω. Θα ηθελα αλλα δεν μπορω να θυμηθω-ανακαλεσω το ενστικτο του πολεμιστη, οταν παιζω τοξοβολια. (Πιστεψε με αν βρεθουμε απεναντι και παιξουμε τις ζωες μας θα τα θυμηθουμε μια χαρα τα ενστικτα μας!)
Το σχεδιο Αφροδιτη που ειπα πριν δεν ειναι τιποτε αλλο απο το περασμα του χρηματοοικονομικου συστηματος σε μια κοινωνια που ο ανθρωπος θα εκμεταλευεται το 100% της ενεργειας, της γεωθερμικης ας πουμε που ειναι απο τις πιο ισχυρες, την δημιουργια ρομποτ στο 90% των χειρονακτικων εργασιων, και αν δεν υπαρχει χρημα-συναλαγη στη μεση(σκεψου ποσα κακα οφειλονται στο χρημα) και ολα μας δινονται χωρις ανθρωπινο κοπο(εργασια), θα εχουμε περισοτερο χρονο για γνωρισουμε τον εαυτο μας.(Πλακα πλακα τωρα που το σκεφτομαι καπως ετσι λειτουργουσαν και στην αρχαια Ελλαδα μονο που αντι για ρομποτ ειχαν τους δουλους). Για περισοτερες λεπτομεριες δες το zeitgeist 2.

Μεσα στο "δεδομενα" που ειπα την προηγουμενη φορα ενοειται η φυσικη κατασταση, η εξασκηση.Οσο για το ενστικτο του κυνηγου αφου δεν μπορουμε βιολογικα να το θυμηθουμε-ανακαλεσουμε μπορουμε να το εξελιξουμε πνευματικα.Νομιζω πως η λυση δεν ειναι στα παλια.

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

τι "πως όμως" Savvas;

αν φλέγεσαι να προκόψεις τοξοτικά, θα κόψεις ώρες από καναπέ, κρεββάτι, φραππεδοchat κλπ. εσύ θα διαβαθμίσεις τι σου είναι σημαντικό και τι προτεραιότητα έχει στις 24ώρες...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

τώρα θα γελά το διαδίκτιο μ' αυτήν την κουβέντα καφενείου, αλλά μ'αρέσει...

a)το βακτηρίδιο, σαν Τροφή σίγουρα θα μας αντιλαμβάνεται.τα θηλαστικά μια χαρά μας αντιλαμβάνονται επίσης, και σαν επικίνδυνη εισβολή στον χώρο τους αλλά και σαν τροφή επίσης. και δεν ελπίζουν σε κάτι. ζουν και πεθαίνουν στο τώρα, ολοκληρωτικά. αυτό είναι σπουδαιότερο και απ'το mms μαζί και με 32" TFT και το νέο Hoyt:-)

β) αυτά με τα σχέδια, μου φέρνουν λίγο προς β'παρουσία και παράδεισους και μυρίζουν ιερατείο και εξουσία. αν αλήθεια ήταν τόσο ανατρεπτικά, δεν θα τά'βρισκες με ένα click στο youtube...

γ) στο τόξο. είναι σήμερα μιά μορφή τέχνης, αν και κάποιοι ακόμη κυνηγάνε. στους τεχνίτες και στους κυνηγούς, υπάρχουν ποιοτικές διαβαθμίσεις, ως προς το πόσο παίζουν - πιάνουν τα χέρια τους και κόβει το μυαλό τους. δεν είναι και ούτε θα γίνουν όλοι super!!! εξαρτάται απ'το περιβάλλον που θα βρεθούν, το μυαλό τους, το σώμα τους. απλά πράγματα. γιατί το ζαλίζουμε;

δ) επειδή η φύση του είναι, λεπτοφυώς, αρκετά περίπλοκη και γεμάτη αντιφάσεις είναι ένα ζωντανό Koan (πχ. κράτα 40Kgr Αλλά Χαλαρά), το χρησιμοποίησαν και οι Ζεν καλογέροι, για να ξεκολύσουν τα στραβάδια μαθητές, απ'την λογική αντιμετώπιση του Κόσμου, και να τους φέρουν στο Εδώ & Τώρα!!! στην φώτιση, χοντρά χοντρά.

ε) διαβάζοντας το "Ζεν και τοξοβολία" και αγοράζοντας τόξο αρχίσαμε να τοξεύουμε και να εντρυφούμε... και αμέσως μετά αγώνες και προσδοκίες. πολύ γρήγορα "ξεχάσαμε" πως ο γερμανός έκανε 5 χρόνια να πάει σε στόχο. για 5 χρόνια Μαζί με Δάσκαλο, έριχνε στα 2 Μέτρα!!! καμμία σχέση με πόντους και στόχους και αγώνες και επίδειξη και να μετρηθούμε ποιός την έχει μεγαλύτερη.

στ) αφού ξεκινήσαμε στραβά, το φυσιολογικότερο, στρεβλά θα συνεχίσουμε... η φώτιση μπορεί να περιμένει, εμείς χάνουμε...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Στέφανε,
δεν αντιλαμβάνεσαι την τραγική κατάσταση του Homo sapiens, που στέκεται μετέωρος, ξεκομμένος απ'την φύση; ούτε ζώον, όσο φορά τα ρούχα του, ούτε θεός, όταν κοιτά απ'τους διαστημικούς σταθμούς... ένα κουφό πράγμα... εμένα σαν ένα πείραμα σε εξέλιξη της εξέλιξης μου φαίνεται... μιά ζαριά στο χάος... ότι βγεί...

Tom & Jerry είπε...

Και τα μυαλά στα κάγκελα..
Καλό μήνα.

ινδιανος είπε...

Και γιατι να μας χαλαει αυτο; Το οτι ειμαστε ξεκομενοι; Ειμαστε τα μονα πλασματα που προσαρμοζουμε το περιβαλον πανω μας. Το αν θα βγει σε κακο τελικα θα το δειξει.Μονο μεσα απο τα λαθη μαθαινει καποιος και καποια στιγμη θα ξεκολησουμε απο τα τραγικα λαθη που εχουμε κανει.Το θεμα ειναι να ειμαστε λιγο τυχεροι, και να μην ψοφησουμε ολοι.Και αυτο δεν προκειτε να γινει εκτος κι αν παθουμε οτι παθαν οι δεινοσαυροι. Πολλοι λεφταδες εχουχ κανει καταφυγεια και μπορουν να συντηρησουν 1000 ατομα για 100 χρονια. Αλλα και ολοι να ψοφησουμε τι πειραζει;Η Ζωη ειναι ενας "ολυμπιακος γυρος". παιξαμε και χασαμε. Την επομενη φορα μπορει να σταθουμε πιο τυχεροι...