6 Φεβ 2012

χρόνος, σαν άμμος

στην φωτό του Γρηγόρη Κακανάκη,
βλέπεις πως "κόβαμε" τα νύχια μας πιτσιρίκια...
σκάβοντας πηγάδια στην άμμο,
μέχρι να βρούμε θάλασσα,
φτιάχνοντας Φράγματα στα ρέματα,
να γίνουν λιμάνια,
να πλέξουν τα τσίγκινα καϊκια,
να κουβαλήσουνε εμπόρευμα, για τα Μαγαζιά,
στην αντιπέρα όχθη. Μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι.
είχε απ' όλα. φουρτούνες, πειρατές και
Λαιστρυγόνες....
την Κύρκη και την σκοτεινή της δύναμη, δεν την γνωρίζαμε τότε, άρα δεν υπήρχε...
την άλλη μέρα το Φράγμα κάπου είχε Σπάσει,
με ομαδική δουλειά το ξαναφτιάχναμε....
άμμος στις ρίζες των μαλλιών,
στην μύτη, στ'αυτιά, στο στόμα, μα και στο βρακί,
οι φωνές τών μανάδων,
ο Δάσκαλος στην βόλτα...
ο σκύλος χαρούμενος...

4 σχόλια:

λιτσα είπε...

ποιητης..........ναι ,ναι, ποιητης της ζωης ο φιλος μας......παρηγορια,στους καιρους που ζουμε!!!!!!!! μηπως μπορουμε να εχουμε και την συνεχεια? σε δοσεις,δεν μας πειραζει,γιατι ως γνωστον ο ανθρωπος αχορταγος ειναι..και ναι ξερουμε με βεβαιοτητα οτι υπαρχει!την γραφει καθε βραδυ οταν ανεβαινει στην στεγη ως μοναχικος λυκος,..
και μελταδ,μην ξεχνιομαστε,ΤΑ ΡΕΒΥΘΙΑ ,απ τα καλα!!!!!!!!!!!

Μερόπη είπε...

Νοσταλαγνεία...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

@ Μερόπη. ασφαλώς!
@ λίτσα. για ένα πιάτο ρεβύθια... το παράκανες! :)

σταυρος είπε...

...ολα ωραια..αλλα... τοξα Μιλτο δεν εφτιαχνες;;;Μου το χαλας!!!;-)))