Όνειρο

    ήτανε ανοιξιάτικη ωραία ημέρα, στο κτήμα με τις μηλιές, προς το τέλος της άνθισής των.  καλοκλαδεμένες, γκριζογάλαζα τα κλαδιά τους από τα πρώτα χέρια βορδιγάλιου. κοντό και νοτισμένο, δροσερό το χορτάρι. 

    μπαινόβγαινα στη φροντισμένη αποθήκη, με τα εργαλεία, τα βαρέλια του κρασιού. γέμιζα λίπασμα για μερικά νεόφυτα. 
   

     κι εκεί που χάζευα τα δένδρα, ξαφνικά και κοντά μου στάθηκε το φάντασμα του πατέρα! με την - ξεθωριασμένο καφέ - χοντρή ζακέτα, τα γυαλιά του, το φαρδύ μπλούτζιν. τον αγκάλιασα και έτσι σφιχτά κρατώντας τον, περπατήσαμε προς το κέντρο του κτήματος.  

" Δες! Όμορφες που είναι οι μηλιές μας!”

        τον ώθησα για να συνεχίσει μόνος τον περίπατο μες τα ανθισμένα δένδρα, τις μέλισσες, το δροσερό χορτάρι. οτι του άρεσε πολύ. και κάθε χρόνο, αυτήν την εποχή, περνούσε όλες τις ώρες της μέρας εκεί πάνω.
    
       κάθισα κάτω από ένα δένδρο δακρυσμένος, δακρυσμένος ξύπνησα, δακρυσμένος τώρα γράφω...

        
        Και δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτώ...

Κάστρα

 τα κάστρα με έθελγαν, πολύ πριν πιάσω τόξο. μετά την γνωριμία με το τόξο, το πράγμα εντάθηκε! δίπλα από κάθε πολεμίστρα "βλέπω"  ένα τοξότη και το πεδίο βολής του :) 

με συγκινεί η Συλλογική προσπάθεια ώστε πέτρα την πέτρα να πάρουν σχήμα και μορφή. 
με συναρπάζει η ιστορία τους, που μετράει αιώνες. τα τοίχια αυτά γίνονταν δέκτες κινημάτων, επαναστάσεων και καταστολών. κύματα φυλών και εθνών περνούν την καστρόπορτα, εύκολα η δύσκολα, με έφοδο η πανουργία και προδοσιά. 

η ακμή και η παρακμή τους.

σήμερα συνήθως είναι περιτριγυρισμένα από πεύκα, αλλά εύκολα αυτά τα διαγράφω και βλέπω το γυμνό πεδίο. βλέπω το απαράμιλλο σθένος  να διαβείς βαλλόμενος αυτά τα μέτρα, να ανεβείς την σκάλα... 

τυχαία και απροσδόκητα, πλήν όμως βιαστικός, "έπεσα" πάνω σε ταπεινό και άγνωστο στο ευρύ κοινό, σ' ένα από τα κάστρα του Σεβαστοκράτορα  Στέφανου Γαβριηλόπουλου   πέριξ της Θεσσαλίας, την οποία ολάκερη διαφέντευε για κάποια χρόνια. 

επανήλθα σ' αυτό, για την περιήγηση, για φωτογράφιση.
είχαμε και λέγαμε οτι κάτι κάνω και περνάει ευχάριστα ο χρόνος, που έτσι και αλλιώς περνάει.
όπως πέρασε και για το Κάστρο στο Καστρί Αγιάς! 

όπως και στα περισσότερα, πολλές πέτρες αλλάξανε χρήση, γίνανε σπίτια, καλύβια, στάβλοι, πεζούλες. έμεινε όμως το βασικό χνάρι, τόσο - όσο ώστε να προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε ένα ευσυγκίνητο, εδώ που τα λέμε, συνταξιούχο! :) 

φωτό: