με συγκινεί η Συλλογική προσπάθεια ώστε πέτρα την πέτρα να πάρουν σχήμα και μορφή.
με συναρπάζει η ιστορία τους, που μετράει αιώνες. τα τοίχια αυτά γίνονταν δέκτες κινημάτων, επαναστάσεων και καταστολών. κύματα φυλών και εθνών περνούν την καστρόπορτα, εύκολα η δύσκολα, με έφοδο η πανουργία και προδοσιά.
η ακμή και η παρακμή τους.
σήμερα συνήθως είναι περιτριγυρισμένα από πεύκα, αλλά εύκολα αυτά τα διαγράφω και βλέπω το γυμνό πεδίο. βλέπω το απαράμιλλο σθένος να διαβείς βαλλόμενος αυτά τα μέτρα, να ανεβείς την σκάλα...
τυχαία και απροσδόκητα, πλήν όμως βιαστικός, "έπεσα" πάνω σε ταπεινό και άγνωστο στο ευρύ κοινό, σ' ένα από τα κάστρα του Σεβαστοκράτορα Στέφανου Γαβριηλόπουλου πέριξ της Θεσσαλίας, την οποία ολάκερη διαφέντευε για κάποια χρόνια.
επανήλθα σ' αυτό, για την περιήγηση, για φωτογράφιση.
είχαμε και λέγαμε οτι κάτι κάνω και περνάει ευχάριστα ο χρόνος, που έτσι και αλλιώς περνάει.
όπως πέρασε και για το Κάστρο στο Καστρί Αγιάς!
όπως και στα περισσότερα, πολλές πέτρες αλλάξανε χρήση, γίνανε σπίτια, καλύβια, στάβλοι, πεζούλες. έμεινε όμως το βασικό χνάρι, τόσο - όσο ώστε να προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε ένα ευσυγκίνητο, εδώ που τα λέμε, συνταξιούχο! :)
φωτό:
