αφελώς, προσπαθώ να το στριμώξω, να το χειραγωγήσω. αλλά δεν...
όλο ξεγλιστράει.
Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Λίγο παλιότερα, αυτό το κέντρο του στόχου, ήταν η τροφή και η άμυνα της φυλής. Δεν έκαναν χόμπι οι πρόγονοι. Έπρεπε να πετυχαίνουν το θήραμα η τον εχθρό. Ο μεγάλος αγώνας της επιβίωσης, αυτό ήταν το κύπελλο. Και το κατακτούσαν κάθε μέρα.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε τα στατιστικά του αγώνα τους, πόσα 10ρια , πόσα 9ρια... Μόνο ιστορίες ανθρώπων που έκαναν εξωφρενικά πράγματα με τα τόξα τους.
Τώρα, με το στόχο ακίνητο, στα 70μ. μόλις, σε απόλυτα οριζόντιο γήπεδο, με βέλη ομαδοποιημένα με ακρίβεια δεκάτου του γραμμαρίου, με τόξο ευθυγραμμισμένο με lazer, ακόμη, μετά από 6 χρόνια άσκησης, ακόμη ψάχνω και δεν βρίσκω την τέλεια βολή, αυτήν που δίνει πάντα κέντρο.
Γιατί;
Τη μιά τη μέρα όλα ωραία και καλά την άλλη μέτρια και την παραάλλη κώλος μετά συγχωρήσεως. Ο ίδιος άνθρωπος τα ίδια υλικά... (λέμε τώρα :-)). Κάθε μέρα το παλεύω, κάθε μέρα το πολεμάω, η σκουριά κοντεύει να φάει τα κάγκελα του ξενοδοχείου, αλλά τίποτα.
Ολο ξεγλιστράει...
Να, σήμερα πάλι, μετά την πρώτη , καλή ποιοτικά ώρα (δεν μετράω βέλη, μετράω ώρες) άρχισαν οι παραλλαγές και το group άνοιξε. 'Οτι και να έκανα, όσο και να προσπάθησα, πενιχρά τα αποτελέσματα, πάντα θα ερχόταν ένα δυό 7ρια, ένα 6ρι για να μου σπάσουν τα νεύρα και ο κόπος πολύς. Μετά την τρίτη ώρα, ρετάλι από κούραση κυρίως ψυχολογική (τσατίλα το λεγόμενον) και αφού το πήρα απόφαση οτι τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται και σήμερα, βγήκαν κάποιες καλές βολές, όπως και στην αρχή. Για να συνονοούμαστε, 10 κίτρινα και 2 κόκκινα, ρίχνω 12άδες. Όσο το κυνηγούσα τόσο έφευγε, όταν σταμάτησα σταμάτησε και αυτό.
Εύκολα λές, μην το κυνηγάς, αλλά να σε δώ να ρίχνεις 6ρια και 7ρια και να μην ιδρώνει τ'αυτί σου και θα αγοράσω καπέλο για να στο βγάζω...
Λέω, μήπως το ζαλίζω πολύ, μήπως να τάφηνα λιγάκι. 6 χρόνια τώρα το μεγαλύτερο κενό ήταν 10 μέρες και αυτό γιατί δεν πάει άλλο εκεί μετά τις 8-10 Αυγούστου. Αλλά δεν το παίρνω απόφαση, δεν μου πάει. Κι αυτό
Ολο ξεγλιστράει
Αύριο τα σπουδαία
5 σχόλια:
Χαίρε τοξότη του Πηλίου χαίρε
Ποτέ κανείς δεν θα φτάσει τον στόχο μέχρι να αντιληφθεί οτι στόχος τόξος, βέλος κι ο ιδιος ειναι το αυτό πράγμα. Ο νούς ομως παραμένει διχασμένος, κυριαρχικός ανίκανος να καταλάβει την ενότητα. Εσυ όμως μια μέρα θα τα καταφέρεις γιατί έχεις duente που λένε οι Ισπανοί, που ίσως ναμεταφ΄ρεζεται η χάρις (είναι η χάρις που μας πέρνει σκάει και απογιώνεται. Βρίσκει την καινούργια ρίζα και ξανά σαρκώνεται) Ερρωσο, φίλε
Χαίρε Varalis Πρωτότοκε, ευχάριστη έκπληξη η επίσκεψή σου,
Το οτι δεν φτάνω με τεχνικά μέσα είναι φανερό, αλλά τα περί ενότητας σύμπαντος και τοξότη ενώ τα πρωτοδιάβασα πριν 22χρόνια, εύκολα τώρα βλέπω πως άλλο να τα διαβάσω-ακούσω και βεβαίως βεβαίως άλλο να φτάσω στην δική μου κατανόηση η σωστότερα, βίωση αυτής της πραγματικότητας. Βαριά η καλογερική...αλλά λέει μιά Πηλιορείτικη παροιμία΄" μην προσκολλάστε στο παρελθον, μην κυνηγάτε το μελλον. Αυτό είναι προτιμώτερο και από δέκα χρόνια ασκητικής ζωής". Νομίζω πως κάτι τέτοιο φαινομενικά απλό αν γίνει πράξη τότε θα πάνε κατ'ευχήν τα πράγματα...
αρχηγέ μέτρα ώρες, και εαν μπορείς με 2 (δύο) ψηφία :)))).
για καθε 1 καλή ώρα (ποιοτική) θέλεις 3-4 ώρες , μάλον χάνουμε τον στοχο απο μπροστά μας, αλλα σκεφτόμαστε και άλλα θέλουμε να κάνουμε , οι αρχαιοι υμών δεν σκεφτόταν καθόλου, απλα έριχναν- πολλές ώρες- , θα έλεγα ολη μέρα.
Είναι όπως περπατας, οταν το σκέφτεσαι σκοντάφτης.
Χαίρε Πρόδρομε μεγάλε...
Αρχηγε Μήλτο πρεπει να περάσουμε απο την συνηθισμένη και πολύπλοκη συνειδητότητα στην (απλή) ασυνείδητη κατάσταση.
Πώς όμως αυτή η κατάσταση θα πραγματοποιηθεί στην πραγματική μας ζωή; , το τόξο θα μας δείξει τον δρόμο , η πραγματική ζωή με τα τόσα (κάγγελα) προβλήματα θα μας αφήσει να τον ακολουθήσουμε? . Και στο κάτω κάτω πόσο δύσκολο η εύκολο είναι να βρούμε την πραγματική ισορροπία μας (τον πραγματικό δρόμο μας) σε όλα τα παραπάνω .
Το τόξο (πνεύμα) και η πραγματική ζωη (σώμα) αποτελούν μια αμφίδρομη εξίσωση , αυτό που μένει είναι ο τρόπος (ισορροπία) που θα λύσουμε αυτήν την εξίσωση.
Δημοσίευση σχολίου