Ελλάς, το μεγαλείο σου

το βουνό χιονισμένο, το πέλαγο στολισμένο, τα δένδρα ανθισμένα.
Το καλύτερο οικόπεδο

χωρίς λόγια

φωτο by Θύμιος Μπάστης & Μήτσος Βαραλής

είναι πολλές οι λίβρες ;

χειμώνας έξω και ψόφος. ζέστη μέσα και ησυχία. καιρός για κρασί, χουζούρι και "φιλοσοφία". πιάνω λοιπόν το τελευταίο θέμα για να το πάω παραπέρα.
αυτός ο φόβος- δισταγμός, ο φόβος της αποτυχίας είπαμε!!! έχει και άλλες συνέπειες... όχι δεν θάχε!!! ξεκινά απ'το μυαλό και καταλήγει στο σώμα, στην ύλη. ναι όπως πάντα.
καθώς μένει ο τοξότης κοιτώντας το στόχο και διστάζοντας, οι μύες που συμμετέχουν σφίγγουν. αν το φορτίο ήταν στην πλάτη, τώρα ανεβαίνει στους ώμους ακόμη και στους βραχίονες και πλέον γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να πάρουν το τελευταίο χιλιοστό του clicker, αν υποθέσουμε πως εχει σωστή στάση και τον έχει τοποθετήσει σωστά. να έχει δηλαδή 1-2mm βέλους μόνο κάτω απ'αυτόν, ώστε με μια ελαφρότατη πίεση στη λαβή, click (ούφ) και να ελευθερωθεί, βέλος και τοξότης. χαρακτηριστικά θα δείς ενα τρέμμολο στο μακρύ αντίβαρο, στον πήχη του τόξου η ακόμη χειρότερα και σε όλο το τόξο!!!
μοιάζει το βέλος να είναι ατελείωτο, να μακραίνει.
αν αυτό επαναλαμβάνεται και καθώς εξωτερικά δεν φαίνεται κάτι χαρακτηριστικά λάθος, είναι θέμα χρόνου, ο τοξότης, ο προπονητής η και οι δυό, να σκεφτούν, "είναι πολλές οι λίβρες" δεν βγαίνω-εις, να τις λιγοστέψουμε...
Μέγα λάθος... το αντίθετο, ναι ξέρω φωνάζεις..., θα ήταν πιο αποτελεσματικό...με λίγες λίβρες στα χέρια, θα μένει ο ασθενής στατικός ακόμη πιο πολύ, μην αποφασίζοντας να δώσει τέλος. θα έλθει πάλι στην ίδια θέση, με το φορτίο στους ώμους, ο clicker θα είναι πάλι δύσκολος και ο τραυματισμός (υπερακάνθιος και άλλοι τένοντες, επικονδυλίτιδα, κλπ) είναι κοντά.
τα λέω αυτά εκ πείρας καθώς έχω δοκιμάσει και χρησιμοποιήσει λίβρες από 38 έως 52 και έχοντας σταθεροποιηθεί στο μέσον. 45-48 ανάλογα με την περίοδο. τίποτα καλό δεν είδα στο μικρό λιβραζ, μόνο βρωμιά και στραβωμάρα, που τρυπώνει μεσ'την τεχνική. οι προς το πολύ λίβρες έχουν τα παρακάτω πλεονεκτήματα, κατά την γνώμη μου:

• σε αναγκάζουν σε σωστή στάση, με σωστή ευθυγράμμιση του σκελετού, αλλιώς δεν ανοίγουν. δεν μιλώ για μερικές βολές που μπορεί να γίνουν όπως όπως.
• σε οδηγούν να χρησιμοποιήσεις σωστά την πλάτη, για άνοιγμα και κράτημα του φορτίου, αλλιώς πάλι δεν ανοίγουν
• έχεις την αίσθηση του εύκολου, καθώς έχουν εμπλακεί στα γεμάτα, οι μεγάλοι μύες της πλάτης και όχι οι ώμοι.
• πας σε γρήγορη βολή, όχι βιαστική, μόνο γρήγορη. γιατί δεν μπορείς (και δεν πρέπει) να τις κρατάς επ'αόριστον, 3 sec maximum.
• αυξημένη ταχύτητα βέλους και χαμηλώτερη τροχιά, εκεί που ο άνεμος είναι ηπιότερος.
• και δώρο το πολύ καλύτερο ελευθέρωμα, καθώς μόλις χαλαρώσουν τα δάκτυλα, η χορδή τα παραμερίζει εύκολα (δεν υπάρχει περίπτωση για μάγκωμα) και εξασφαλίζει καθαρό δρόμο, με πολύ μικρότερη ταλάντωση.

μόνο μειονέκτημα: για κάποιο διάστημα, πρέπει το σκορ να πάει στη άκρη, μέχρι να δυναμώσει η πλάτη και να εγκασταθεί ένας καλός και αποτελεσματικός ρυθμός, ο οποίος και πρέπει πάση θυσία (αυτή αφορά το σκορ) να διατηρήται. σιγά σιγά θα έλθει και το σκορ. στον αέρα είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη του σωστού ρυθμού. πρέπει να γίνει η βολή πριν προλάβουν να σφίξουν οι μύες. ναι, αυτό είναι.
παω να γεμίσω.... στέγνωσε το στόμα μου.... νερό; οχι και νερό... νερό πίνουν τα μουλάρια....

το 3ο κονσέρτο για βιολί, σε E major, του Niccolò Paganini, ο Λεωνίδας Καββάκος και η Συμφωνική Ορχήστρα του Βόλου...

  αρκετά. ως εδώ, είπε ο Λεωνίδας. είπαμε να βοηθήσουμε την επαρχία, αλλά τούτοι δω δεν παίρνουν τα χέρια τους...

  το κομμάτι δεν έτρεχε. βαλτωμένο και θαμπό, αργοσερνώτανε στην ανηφόρα που η ιδιοφυία του Paganini σχεδίασε το 1826, και το αστέρι του Καββάκου, ματαίως, προσπαθούσε να ζωντανέψει το 1992 στο δημοτικό θέατρο του Βόλου. στην πλατεία, ως συνήθως, λίγοι το καταλάβαιναν, και αυτοί έκαναν υπομονή. έδειχναν κατανόηση. πολύ καλύτερο απ' το τίποτα. εξ άλλου δικοί μας άνθρωποι, δεν θα τους κράξουμε κιόλας! οτι μπορούν κάνουν. οι υπόλοιποι, όπως πάντα, δεν είχαν χαμπάρι. είχαν βγει κοσμική βόλτα και χειροκροτούσαν στην παραμικρή παύση. ο εφιάλτης της ορχήστρας. στην δεύτερη άκαιρη διακοπή o Συμεών τους έβαλε χέρι. καταραμένοι χωριάτες, ανάθεμα την ανάγκη μου. λούφαξαν.

  η ορχήστρα του Βόλου, δεν είχε αστέρια, δεν ήταν και για πέταμα. αποτελούνταν από νέα παιδιά, στο πτυχίο τους από το ωδείο του Δήμου και από οικονομικούς μετανάστες, από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. πρώτο βιολί και βιολοντσέλο κυρίες κοντά στα 50, όμορφες στην δύση τους, που σίγουρα είχαν λιώσει πολλά δοξάρια και χορδές, σε αμέτρητες ώρες μελέτης, σε αίθουσες γκρίζες και πάντα κρύες, κάτω απ' το αγριωπό, αφ' υψηλού βλέμα, του Στάλιν και του Λένιν. διευθυντής, ο Συμεών Γκόγκαν. πρώην σοβιετικός και αυτός. Βλαδιβοστόκ, Νοβοσιμπίρσκ, Ιρκούτσκ, Νόβγκοροντ, Μπατούμι, Βόλος. πάντα στην άκρη. μάστορας όμως. κουρασμένος όμως. απ' τις εξορίες. να πείς λοιπόν, πως δεν ήταν κάτοχοι της τέχνης τους, βαρύ θα ήταν και άστοχαστο. και όμως σαν αρχάριοι, σαν δημόσιοι υπάλληλοι που ερμηνεύουν εγκυκλίους, με το μάτι κολλημένο στην παρτιτούρα, μην και χάσουν καμμιά νότα η παύση, εμπόδιζαν το κομμάτι να λάμψει, ν' απογειωθεί.


  αρκετά, ως εδώ, δεν πάει άλλο, είπε ο Λέων ασφυκτιώντας.

  δεν μπορούσε να δεχθεί την μετριότητα. και παρακάμπτοντας την ιεραρχία και τους τύπους γύρισε την πλάτη στην σάλα και στον Συμεών. κοιτάζοντας στα μάτια την Πρώτο βιολί και υπερβάλλοντας στις κινήσεις του, της πέρασε μέρος απ' το πληθωρικό του ταλέντο και ορμή, απ' την απαστράπτουσα τεχνική και κατανόησή του. την πήρε απ' το χέρι και την παρέσυρε. ξεγέλασε τους φόβους της, την αποπλάνησε.

  όπως καταλαβαίνεις έγινε ένας πανικός, κάποια μέτρα της παρτιτούρας πήγαν χαμένα, η Πρώτο βιολί αναψοκοκκίνησε, αλλά ας έκανε κι αλλιώς! πιασμένη απ' την χείρα βοηθείας, και αναστατωμένη απ' τα μαύρα μάτια του Λεωνίδα, που την διαπερνούσαν, την τεμάχιζαν σε ρυθμό 3/4 και ξεσήκωναν ανέμους παλιούς, θυμήθηκε τα νιάτα της, τότε που με το θράσος και την αφοβιά της εφηβείας, τιθάσευε με την ίδια ευκολία, δύσκολα κομμάτια του προκλασσικού ρεπερτορίου και νεαρούς κομσομόλους, αυτούς με το στάχυ στα δόντια και το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό. η κυρία πρώτο τσέλο ακολούθησε με χαρά. κι αυτή ασφυκτιούσε τόσα χρόνια, στην επαρχία της επαρχίας της Ευρώπης, αυτή μια Μοσχοβίτισα, ας όψονται οι πολιτικές. από κοντά και οι νεαροί με τα σπυράκια, και τις μεγάλες προσδοκίες. και οι κοπέλες με το πιάνο και τα γαλλικά, οι προσιτές μόνο για τον πρίγκιπα με το λευκό άτι Ανδαλουσίας. η ορχήστρα διασώθηκε. ο Συμεών Γκόγκαν κοιτούσε αμήχανος, οι γνώστες ακροατές χαμογελούσαν, οι υπόλοιποι το θεώρησαν σταριλίκι του Καββάκου. την άλλη μέρα, το σχολίασαν η Θεσσαλία και ο Ταχυδρόμος στα καλλιτεχνικά.


  με τους ίδιους αμήχανους συντελεστές, με τα ίδια όργανα, με το άγγιγμα και μόνο, της ιδιοφυίας - ταλέντου του Λεωνίδα, αλλά και της καλά σφυρηλατημένης τεχνικής του στο αμόνι της επανάληψης, ο βάλτος έγινε ουρανός και έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα.
και ο νοών νοήτω... ο δε έχων ώτα, ακούειν ακουέτω...

ΥΓ : συνέχεια του " ο φόβος του τοξότη μπροστά στον στόχο"

τόπο στα νιάτα Νο3 Κύπελλο κχ 2009

το Μέλλον της τοξοβολίας μας...
σε λίγο θα τους έχουμε μες τα πόδια μας, αλλά κι αυτοί θα βαρεθούν να μας βλέπουν!!!
ε Γέρο;
να θυμίσω οτι καλύπτω μόνο την κατηγορία μου. Ολυμπιακό Ανδρών.ήταν πολύ ωραίο να βλέπεις όλη την οικογένεια μαζεμένη. απ'τον μικρούλη μέχρι τον κο. Άτλα. και ας ήταν νηστικοί και διψασμένοι, 12 ώρες στο γήπεδο. υπάρχει και το τάπερ απ'το σπίτι. δεν έπαθε κανείς τίποτα, αλλά μετά από χρόνια όλοι, μικροί μεγάλοι, έκαναν την κόντρα τους. καθώς είμαι καλοπροαίρετος πάντα, παρακάμπτω το ξεχύλωμα του ωραρίου που ανάγκασε τους Ροδίτες να φύγουν άρον -άρον, χωρίς να ρίξουν ομαδική κόντρα. είναι οι μόνοι ριγμένοι και ο Αντώνης έβγαζε αφρούς και καπνούς. νομίζω πως έκανε και ένσταση. δικαίως. του χρόνου ας κάνει και η οργάνωση ένα μικρό βήμα προόδου και σε λίγα χρόνια θα συμμαζευτούν και τα ωράρια και όλα.
ακόμη δεν κατάλαβα πως έχασα την β' κόντρα, αλλά όταν είδα και τον Ινδιάνο να χάνει και το μπαράζ απ'τον Φοβερό Κουμπάρο, ξαναείπα το τετριμμένο και αυτονόητο.

α. ρουλέτα η κόντρα, β. ο κουμπάρος τάχει καρύδια...

και του χρόνου με υγεία...

τόπο στα νιάτα Νο2 Κύπελλο κχ 2009

ο απίστευτος μικρούλης με την Κυρία του.
πολύ όμορφοι...

τόπο στα "νιάτα" Νο1 Κύπελλο κχ. 2009

οι συνήθεις ύποπτοι χτύπησαν ξανά. η παρέα του Κωνσταντίνου ήλθε οίδε και νίκησε!

όλους;

ευτυχώς όχι όλους!!!

ένας ατίθασος ανυπότακτος και ασυγκράτητος Γερός η Γέρος η KillBill η Βασίλης Καλογιάννης, έκανε τα όνειρα των μικρών και ταπεινών αληθινά και μπήκε σφήνα!!!

Πάντα τέτοια Γέρο!!!

ο Γερός, αναπαύεται μετά την μέχρι τελικής πτώσης μονομαχία.....

Κύπελλο κχ 2009. οι πάνω και οι κάτω...

καιρό τώρα, οι πάνω, Θάνος Κωνσταντίνος Ακης-Κουμπάρος Πάνος Τίμης και Παύλος, περίμεναν να δούν τους κάτω, Ηλία Θανάση και Σταύρο, κάτω. έχει ο καιρός γυρίσματα ...

ο φόβος του τοξότη, μπροστά στον στόχο...

είναι πρωταρχικός και κυρίαρχος.
ο φόβος του θανάτου.

όταν κοιμόμασταν πάνω στα δένδρα, εξαιτίας του φόβου των σαρκοφάγων, φοβόμασταν την πτώση και ότι συνεπάγεται. λένε πως ο εφιάλτης Αυτής της Πτώσης είναι που ταράζει τον ύπνο μας μέχρι σήμερα. ο φόβος απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. στους σεισμούς και τα ηφαίστεια, τις εκλείψεις και τους κομήτες. ο φόβος του πεινασμένου, του ασθενή, του τραυματία, του αμυνόμενου. ο αγώνας και η αγωνία για επιβίωση.

μαζί με τα προηγούμενα, που ποτέ δεν έσβησαν, μεταφυσικοί φόβοι προστέθηκαν, τροφοδοτούμενοι απ' το ιερατείο, που στο μεταξύ εγκαθιδρύθηκε και εξασφάλιζε την καλοπέρασή του, στην πλάτη των τρομοκρατημένων μαζών. δεν είχαν πραγματική βάση αλλά ο άνθρωπος έτρεμε και, παραδόξως ακόμη τρέμει, την οργή των πάσης φύσεως θεών, τα Τάρταρα, την Κόλαση, τα ξωτικά, την επαναγέννηση, την μετεμψύχωση, τους αφορισμούς, την δευτέρα παρουσία, κλπ.
οι ατρόμητοι Γαλάτες του Αστερίξ, θα το θυμάσαι, φοβόταν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους :-))

περνώντας τα χρόνια, όσο πιο πολύπλοκη γινόταν η κοινωνική διάρθρωση και η διαβίωση, τόσο πιο αδιόρατοι, υφέρποντες, αλλά πάντα ισχυροί και καθοριστικοί για την συμπεριφορά του ανθρώπου, οι νέοι φόβοι που προστίθενταν στους ήδη υπάρχοντες και βαθιά ριζωμένους.

για να κάνω την μακρυά κουβέντα, σύντομη και αφήνοντας τις γενικεύσεις, θέλω να μιλήσουμε γι' αυτό που ξέρουμε καλά, και που κατά την γνώμη μου εμπεριέχει και όλο το άλλο προγενέστερο φορτίο: την αγωνία, το φόβο του τοξότη, απέναντι απ' τον στόχο.

πως μια ενασχόληση ελεύθερου χρόνου και διασκέδασης σήμερα, μπορεί να καταλήξει να γίνει, ένα πεδίο ανταγωνισμού φόβων και φαντασμάτων, ένα θρίλερ που σ' αφήνει ξέπνοο και κατάκοπο. καθρέφτης του χαρακτήρα και δείκτης προόδου στην κατανόηση του εαυτού.

όταν περάσει η περίοδος της γνωριμίας με τα υλικά και τον τρόπο, ξεκινά και ο μεγάλος αγώνας με το εγώ. έχεις στα χέρια το νέο super τόξο, καλά κουρδισμένο, έχεις κάνει τις χιλιάδες επαναλήψεις και έχεις αυτοματίσει την κίνηση ώστε να επαναλαμβάνεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και επιστημονική ακρίβεια.

στέκεσαι λοιπόν με το τόξο ανοιγμένο, το βέλος έτοιμο να πετάξει, αλλά... τότε σ' εκείνο το κρίσιμο σημείο αναδύεται ο μέγας φόβος... μερικοί μένουν σ' αυτό το σημείο μιαν αιωνιότητα και μια μέρα. ένα δευτερόλεπτο χωρίζει την επιτυχία απ' την αποτυχία και είναι όλη μα όλη δική μας. ποιος όμως αντέχει την δεύτερη; και γι' αυτό δεν το αφήνουν να φύγει... αλλά για πόσο; εντέλει πρέπει να κάνεις την βολή η να κλείσεις το τόξο. και με τόσες παρεμβολές και εκτροπές, συνήθως η βολή δεν είναι καλή.

αν αυτό σου φαίνεται ακραίο, δεν λείπουν όμως τα παραδείγματα, όλους μας αφορά μια παύση, ένα κράτημα, μια ταλάντευση και μια αμφιθυμία, ένας δισταγμός, κάποιων δευτερολέπτων.
αυτός είναι. ο φόβος της αποτυχίας.

λένε, ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις τον φόβο σου είναι να τον αντικρίσεις. αυτό προσπαθώ να κάνω μ' αυτό το κομματάκι. Γι' αυτό πήγα στην Πεύκη και στην Λαμία.

Ένας χρόνος πέρασε απ' το περσινό κύπελλο ( δες στο "η γίδα και το γάλα") που με την βοήθεια του ξεβίδωτου button, που μου έδωσε 2 out, ελευθερώθηκα και έγραψα στο β' μέρος 290. παρ' όλη αυτή την από σπόντα, σπουδαία γνώση, προς χάριν της όποιας επιτυχίας ανάμεσα σε τυφλούς, συνεχίζω να βασανίζω, ένα ακόμη χρόνο την βολή και μένα.

είναι καιρός για το επόμενο σκαλοπάτι.
αφού αναμετρηθώ και ξεπεράσω, τον μεγάλο φόβο...

Άνθρωποι και άνθρωποι...

δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια, δεν είναι και οι άνθρωποι, δεν είναι και η καμπύλη μάθησής των. κάποιοι μαθαίνουν εύκολα, κάποιοι δύσκολα και κάποιοι δεν μαθαίνουν ποτέ... κάποιοι μαθαίνουν μόνο απ'τα λάθη τους, κάποιοι ούτε απ'αυτά και κάποιοι με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος στον ύπνο τους. κάποιοι έχουν τα εύκολα εύκολα και κάποιοι τα εύκολα δύσκολα. κάποιοι πιάνουν κοπριά και γίνεται χρυσάφι και κάποιοι τ'ανάποδο.
λέω δηλαδή, έπρεπε να κάνω 700χλμ, πάνω κάτω για να μάθω αυτό που λέω στους αρχάριους του συλλόγου, αυτό που ξέρω(;) δυνατά πίσω και πάτημα μπροστά με έμφαση στο timing; γιατί να επιτρέψω να βγούν κάτι τρεμάμενες άψυχες βολές; γιατί να κοιτώ το pin και να τραβιέμαι σε μάκρος κρατώντας το βέλος; αν μου έριχνε και ο στόχος; τα ίδια θα έκανα;
Στην Πεύκη, την κυριακή, με κόπους και βάσανα και χάνοντας 10 πόντους απ'τον μέσο όρο μου, αυτό που έβλεπα και στις τελευταίες προπονήσεις και στο Λουτράκι δηλ., συνέχισα με τον γνωστό μου τρόπο την σπουδή του τόξου. μία μπρός και δύο πίσω. δύσκολες βολές. χοντροκομμένες. τις θέλω πιό φίνες, με χάρη ή δυνατόν. και το όποιο μετάλλιο, δεν ήταν αποτέλεσμα επιβράβευσης της τέχνης μου αλλά αποτέλεσμα του χαμηλού επιπέδου της τοξοβολίας μας. Μονόφθαλμος στούς τυφλούς...εν πάση περιπτώσει, το όφελος είναι πως μέχρι το κύπελλο και με μαξιλάρι τη Λαμία, έχω ξεκάθαρο τι πρέπει να δουλέψω, εκεί που ήταν κάπως θολό. άντε να σώνουμε να κάνουμε και καμμιά δουλειά...
ο φίλος Βασίλης και η κυρά του, που μάλλον έπεσαν μεσ'τη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο όταν ήταν μικροί, χαλαρά, πήρε και πάλι σώβρακα, παρ'όλη την τσαπατσουλία στην τελευταία βολή, και γίνεται πλέον καθεστός ο ίδιος, κατά πόδας και η Γεωργία με χάλκινο. ο ινδιάνος ή αετός-που-έπεσε-στη γη-στη-μέση της λίμνης-πλάφ, Στέφανος, δοκιμάζει μετά από αναγκαστική αποχή δυό χρόνων, ας όψεται ο εμβολιάδης, τα φτερά του. χα... σκέψου και να τα στεγνώσει- ανοίξει. ο κουμπάρος προσπαθεί να μάθει να δένει τα κορδόνια του. κοντά είναι. ο Κωνσταντίνος είχε μούτρα και δεν μιλιώταν.... έκανε out έμαθα. photo by Κουμαριανός

αλληλούια.
καλές βολές σύντροφοι