27 Απρ 2009

με αίμα και δάκρυα...

HPIM1140





μπορεί ένα κομμάτι χαρτί, να μεταφέρει, να μεταδώσει, να περιγράψει, ένα μέρος έστω, μια μικρή προσέγγιση του δράματος που έλαβε χώρα στα 30μ του Fita της Λαμίας;


δεν το νομίζω...

όμως, τούτη η φωτογραφία, είναι το αποτύπωμα, το ίχνος που απέμεινε μετά τον ορυμαγδό της μάχης, με τον Ινδιάνο (βλέπε Στέφανο Τσερκέζη) και με τον εαυτό μου.
ούτε πριν χρόνια, όταν πρωτοέπιασα τόξο, αλλά ούτε καν το προηγούμενο βράδυ, όταν σεριανούσα με τον Ινδιάνο στη Λαμία, λέγοντας ιστορίες ζωής, ανάμεσα σε τοξοτικές αναζητήσεις, μπορούσα να υποψιαστώ τι με περίμενε το μεσημέρι της κυριακής στον αγώνα που ήταν σε εξέλιξη.
όταν άρχισαν τα 30μ, είχα χάσει με μέτριο έως κακό 50αρι, το πλεονέκτημα των 9 πόντων, που κέρδισα στις μεγάλες αποστάσεις και ο Στέφανος ήταν πιά 6 πόντους μπροστά. πίσω μου 8 πόντους ο αφυπνισμένος επιτέλους, ταλαντούχος και πολύπειρος Αλέξης και παραπίσω ο Κωνσταντίνος στο -9.
τώρα είναι τα δύσκολά. πως να σου περιγράψω την ένταση και την κλιμάκωση αυτών των τελευταίων 36 βελών, σε τριάδες, που παρέτειναν σαδιστικά, ακόμα πιό πολύ το δράμα, και με-μας χάραξαν βαθειά και ανεξίτηλα. στα σίγουρα θα είναι απ'τα τελευταία πράγματα που θα ξεχάσω...
στην πρώτη τριάδα με 3 δεκάρια, πήρα 3 πόντους απ'την διαφορά του Στέφανου. στην επόμενη άλλον 1. μετά 2-3 ισόπαλες. μετά άλλο 1 πόντο. αργά και βασανιστικά, με την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει, το τόξο να βαραίνει, τα χέρια να τρέμουν. καρδιά και νούς να προσπαθούν για την επιβίωση, στην κόψη του ξυραφιού! χάθηκα σε ένα ταξίδι που δεν είχα ταξιδέψει ποτέ. δεν ήξερα, από ώρα, ποιός είναι μπρος και ποιός πίσω. ούτε που ρωτούσα. ενστικτωδώς, κάρφωνα σβέλτα τα βέλη στο στόχο, χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Θάνος και ο Γιώργος μου λέγαν που πήγαν και προσπαθούσα στον κενό χρόνο, ανάμεσα στις βολές, να ελέγξω το φορτίο αυτής της απίστευτης έντασης. " δεν είναι για την ηλικία μου αυτά, θα μείνω..." είπα ακκιζόμενος στον Αλέκο. αυτός γελούσε και απολάμβανε την δυνατή κόντρα. τα εύκολα και ανέμελα, σε φυσιολογικές συνθήκες 30μ, έγιναν γολγοθάς. μέσ'αυτό το χάσμα του χρόνου και της πραγματικότητας, ο Ινδιάνος έκανε το λάθος... και έγραψε out...
ζεματισμένος, περίλυπος και χαμένος, έτοιμος να καταρεύσει.
τον ταρακούνησα. έπρεπε να συνεχίσει. να κρατήση την θέση του, την γραμμή του και τον στοίχο του, ωσάν οπλίτης της Μακεδονικής Φάλαγγας. ο αγώνας ακόμη έτρεχε, δεν ξέραμε τι έκαναν οι άλλοι δυό και ακόμη και εγώ μπορεί να έκανα το λάθος, αν και δύσκολα, χωρίς το βάρος της κόντρας. τουλάχιστον έπρεπε να βρεί το κουράγιο να συνεχίσει. και συνέχισε.

τέλειωσα με ένα 29. και με το τελευταίο ακόμη βέλος, όλα παιζόταν. ο Αλέξης και στα 30 με πέρασε 1 πόντο. και είχα δυό επιλογές για να εκτονώσω την ένταση. να βάλω μια φωνή, να με ακούσει όλη η Λαμία και... και έκατσα σε μιά καρέκλα και έκλαψα...με μεγάλα ασυγκράτητα δάκρυα...
δεύτερος ο Αλέξης, τρίτος ο Ινδιάνος, τέταρτος μακράν, ο Κωνσταντίνος.
σαν σε όνειρο είδα τους 25 συναγωνιστές να περνούν με τη σειρά και να μου δίνουν το χαμόγελό τους, το χέρι τους και τα συγχαρητήριά τους.

σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους.
ιδιαίτερα, τον Χρήστο, τον Γιώργο, τον Θάνο, το Γιάννη και τον Αλέκο, καθώς είχαν συμμετοχή στα δρώμενα, ο καθένας με τον τρόπο του.

18 σχόλια:

Αλεξης Διακογιαννης είπε...

Μπραβο ρε φιλε!!!

Για αυτό ζούμε, για αυτήν την ψυχολογική εκγύμναση που μονο η τοξοβολια μπορεί να φέρει.

Γιώργος Αγγελόπουλος (tsimentas) είπε...

Συγχαρητήρια σε όλα τους συντελεστές του «δράματος». Τελικά το κέρδος δεν είναι τι κρεμάς στο λαιμό σου, αλλά με τη στολίζεις την ψυχή σου και στην περίπτωση αυτή είστε όλοι νικητές.

Nick είπε...

Συγχαρητήρια κι από μένα φίλε!!

Αν και παρών, έστω και μόνο δυό στόχους μακρύτερα, έχασα μέσα στον δικό μου αγώνα αυτό που παιζόταν ανάμεσα σε σένα και στον Στέφανο. Όμως δεν έχασα ούτε για μια στιμή την πραγματική προσπάθειά σου, να ταρακουνήσεις τον Στέφανο πίσω από την γραμμή βολής (εκεί δεν επιτρέπεται μόνο, επιβάλλεται κιόλας) και να τον ξαναμπάσεις στον αγώνα. Και σήμερα, από το προσωρινά αποτελέσματα που δημοσίευσε ο Ηλίας, έψαξα στις ¨κρυμμένες¨ κολώνες του αρχείου και ξέθαψα την αγωνιώδη πορεία και των δυό σας. Σκηνές που τις βλέπουμε όλοι στα γήπεδα αλλά λίγοι τις καταλαβαίνουν και σίγουρα όχι όσοι αγωνίζονται για το "άτομο" επειδή τους έχουν πει ότι η τοξοβολία είναι ατομικό άθλημα. Ίσως κάποια στιγμή καταλάβουν τη διαφορά του "ατομικού" από το "μοναχικό" άθλημα...

Μπράβο σε σένα Μίλτο, όχι μόνο για την νίκη σου και τις ικανότητές σου αλλά κυρίως για ότι προσφέρεις σε όλους μας στο γήπεδο, σε κάθε αγώνα. Μπράβο και στον Στέφανο που δεν κατάθεσε τα όπλα αλλά συνέχισε ακάθεκτος. Μπράβο και στον Αλέξανδρο που έδειξε ότι δεν αποφάσισε να "συνταξιοδοτηθεί" τόσο νωρίς.

Και μπράβο, βέβαια σε όλους μας που τρέξαμε από κάθε γωνιά της Ελλάδας να πάρουμε μέρος σε ένα πανέμορφο αγώνα που μας (ξανα)δικαίωσε για την επιλογή που έχουμε κάνει.

Ανώνυμος είπε...

Μηλτο δεν είναι τυχαίο που απο το 2003 σε λεω ΑΡΧΗΓΟ , αυτο το συναισθημα και τα δακρια είναι το επιστεγασμα της πρώτης κορυφής.
ΜΠΡΑΒΟ ΑΡΧΗΓΕ!!!!
Σταματοπουλος Πρόδρομος

Ινδιανος είπε...

Οι δυο μερες αυτες ηταν το μεγαλητερο σχολειο που περασα ποτε στα χρονια που ασχολουμαι με την τοξοβολια. Ο αγωνας που κανεις να θυμηθεις τον καλο σου εαυτο πολεμοντας τον κακο σου εαυτο για να τους βαλεις και τους δυο στη "θεση" τους δεν περιγραφετε με λογια. Ακους πολυ αμυδρα τις φωνες των "αδελφων" σου, που προσπθουν να σε στιριξουν γιατι οι σκεψεις που σε περικυκλωνουν ακριβως ενα κλασμα του δευτ/του μετα το αουτ ειναι δεκαδες και πολλαπλασιαζονται καθε στιγμη που περναει. εχεις λοιπον 3' για να τις βαλεις ολες σε ταξη, και να συνεχεισεις... Τελειωνοντας, η αισθηση της απελευθερωσης του τελευταιου βελους και το καρφωμα του στο 10, ηταν η εντονοτερη αισθηση βελους που εφυγε απο τα δακτυλα μου. Για μενα ηταν η σημαντικοτερη νικη που εχω κανει.

Θελω να ευχαριστησω τις "φωνες" που ακουσα σ'αυτον των αγωνα μα κυριως τη φωνη που ανηκε στον κυρίος αντιπαλο μου.

Τον ΜΥΛΤΙΑΔΗ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟ. Αν ηταν ινδιανος, ειμαι σιγουρος οτι θα τον φωναζαν,
Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ!

Vassilis είπε...

Κατόπιν διαταγής του καπετάν Μίλτου (ο οποίος φαίνεται να προτιμά τις δημόσιες ανταλλαγές ιδεών από τις ιδιωτικές συζητήσεις) παραθέτω με κοπυ-παστε το κατωθι e-mail


"Απίστευτε γερό-Μίλτο

Να είσαι καλά που με έκανες και βούρκωσα με αυτά που διάβασα !!
Ρε τρελοκομείο τι σκόρ ήταν αυτά ? (απίστευτο , το ξαναλέω αλλα …..απίστευτο)
Είχα αποφασίσει να σταματήσω να ρίχνω (τουλάχιστον αγωνιστικά ) μίας και δεν υπάρχουν οι ευκολίες που χρειάζονται
Βασικά γήπεδο δηλαδή J. Δεν κατηγορώ κάποιον για κάτι , εντάξει ο όμιλός μου δεν έχει την πολυτέλεια το γηπέδου
και η ομοσπονδία δεν κατάφερε παρά τις προσπάθειες της να εξασφαλίσει γήπεδο για προπονήσεις τι να κάνουμε , απλά
σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να «αφιερώνομαι» τόσο σε προπονήσεις και ρυθμίσεις και ταξίδια και..και ..και … από την
στιγμή που το βασικό εφόδιο , ο χώρος, μου λείπει. Είπα να ρίχνω στα ταπεινά 10 μέτρα του κήπου μου όταν μπορώ και τα 18
του συλλόγου μου όταν είναι διαθέσιμα για «ξεχαρμάνιασμα» . Αλλά με όλα αυτά με «έφτιαξες» πάλι. Άνοιξε και η Δεκέλεια
15:00-18:30 λέει αλλά το ωράριο αυτό είναι δώρο-άδωρο μιας και σχολάω 17:00 και θέλω μια ώρα να πάω ως εκεί. Τουλάχιστον
έχω διαθέσιμα τα Σαββατοκύριακα από το πρωί, κάτι είναι και αυτό.

Συγχαρητήρια λοιπόν και στους 3 καμπαλέρος και… σε ανώτερα… ??

Υ.Γ. Και πάλι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ"

Βασίλης

ΓΜΤ ....Απίστευτο (Το ξανάπα ?)

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

πιό πολύ απ'το μπράβο, είναι η χαρά να τα ακούω από από εραστές της τέχνης.
ευχαριστώ σύντροφοι...

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Βασίλη,
1256, είναι μιά καλή αρχή.... μόλις αρχίζουν να μισανοίγουν τα μάτια

Vassilis είπε...

Μίλτο
Με τα νέα βέλη έριξες ?
Και τι είναι αυτό με τις τριάδες ?
Δεν ρίχνεις 6 εξάδες σε κάθε απόσταση ??

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

ναι βασίλη,
σωστός κατά easton και τρελό άφτερο
βασίλη είσαι ντίπ άσχετος 50 & 30 ρίχνουμε χρόνια τώρα, τριάδες...

Vassilis είπε...

1) Δεν είπα ποτέ ότι είμαι σχετικός !!! (γενικά με την τοξοβολία..αλλά μαθαίνω)
2) Που να το ξέρω ρε αρχηγέ ? Άμα ρίξω θα το μάθω και αυτό (τώρα στα γεράματα)
3) Σταύροοοο ακούς. Τρελό άφτερο !! Τι να το κάνεις το group με το άφτερο όταν τα φτερωμένα πάνε κέντρο?

Πουν' η Κορέα οεο ??

σταυρος είπε...

3) Σταύροοοο ακούς. Τρελό άφτερο !! Τι να το κάνεις το group με το άφτερο όταν τα φτερωμένα πάνε κέντρο?

Bασιλη γι'αυτο του λεω αρυθμιστος!!!
Ευτυχως δηλαδη γιατι αμα ειχε και το αφτερο στο γκρουπ θα ειχε 1300+++ και μετα αντε πιαστονε!!!

Του μαρτυρησες και τις κρυφες προπονησεις που ξεκινησαμε στη Δεκελεια?

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

φίλοι μου αγαπημένοι,
οι πόντοι δεν είναι στραγάλια 50 πάνω 50 κάτω...δε βαριέσαι. για συμμαζευτήτε και δουλέψτε. πότε ο γιάννης δεν μπορεί πότε ο κώλος του πονεί... δεν γίνεται προκοπή έτσι. και απ'το 1250 χρειάζεται περαιτέρω συσσώρευση γνώσης και άσκησης και χρόνου για να γίνει, αν γίνει, το άλμα στα 1300...

Δημήτρης Παπαδόπουλος είπε...

Συγχαρητηρια κ.Μίλτο! ή μήπως θα πρεπε να πω...

명. 치하, 칭찬
명. 축하하기; 축하 표현 !!!

Αντε να μαθαινουμε και τη γλωσσα για τις βασικες αναγκες...(φαι και τουαλετα δηλαδη!:P )

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

κ.Δημήτρη,
το βασικό για την περίπτωση, θα έλεγα οτι είναι, το
"προς τα πού είναι το γήπεδο" :-))

γήπεδο τοξοβολίας = 필드 양궁, κατά google!!!

ως γνωστόν,χωρίς τροφή ζεί ο άνθρωπος πολλές μέρες...
ευχαριστώ Δημήτρη... 감사합니다

Ανώνυμος είπε...

Εγώ με τη σειρά μου, ενα εχω να πώ, το οποιο διαφοροποιήται κατα πολύ απο τα λόγια των υπολοίπων... Έχοντας ρίξει παρέα σας το σαβ/κυριακο το συγκεκριμένο, επιβεβαίωσα οτι νικητής δεν ειναι αυτός με το μετάλιο η τους 1000+ ποντους, αλλα αυτος που, οπως δεν λεει ο μιλτιαδης παραπανω, καναν παρελαση για να τον συγχαρουν... οχι για την νικη του, αλλα για το ποιος ειναι... Την επομενη το μεταλλιο μπορει να το φοραω εγω, η εσυ (τοξοτη αναγνώστη) με πόντους πανελληνιου η και μη ρεκόρ, αλλα αυτο που πρεπει να αισθανθηκε ο μιλτος, δεν γνωριζω αν και πότε θα το βιωσω και εγω... Οπότε Μίλτο, 1) οι ελεφαντες δεν κλαινε (ξεεεεερεις εσυ) και 2) περιμενω φωτο απο την καρδιοκατακτητρια.... (ελπιζω να μη σου μοιαζει γιατι αλλιώς... )

Κατα τα άλλα ... το νού σου...

o John Varsanis ;-p

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

οκ Γιάννημ,
και αυχαριστώ για την συμπαράσταση...

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου φιλαρα μας
Με εχει πρηξει η Βανα , γραψε και γραψε και γραψε κατι στον Mιλτιαδη, σιγουρα θα περιμενει θετικα σχολια και συγχαρητηρια απο τους φιλους του τουλαχιστον.
Λοιπον παραδεχομαι οτι εχει δικηο, μπραβο Μιλτο, τα λεμε απο κοντα, γεια σου !
Πλακα κανω, αυτα που διαβασα με το πως πηγε ο αγωνας, το κοντραρισμα, ο θριαμβος, συγνωμη, Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ στο τελος,
τα ευγε των συναθλητων και ολη η ατμοσφαιρα γενικα πρεπει να δημιουργουν μια τρομερη εμπειρια και μια δικαιωση για την σκληρη προπονηση, εις βαρος των πελατων βεβαιως βεβαιως,
διοτι κυριε ξενοδοχε συν τοις αλλοις, δεν μπορω εγω να σε χανω τα μεσημερια επειδη ξυπνας ξημερωματα για προπονηση στον κουμπαρο.
Δεν μπορω να ενοχλω την μανουλα σου κατα την 4 μ.μ. να μου φτιαξει σαλατα και ομελετα επειδη εσυ χρουψιζεις στα ενδοτερα, και κατωτερα διαμερισματα!
Ουφ , το εβγαλα απο μεσα μου !!!!
Μιλτο μας , φιλακια και ανυπομονουμε να τα πουμε απο κοντα.
Time flies baby !!
Σταματω γιατι το πληκτρολογιο υποφερει απο τους δικεφαλους, τρικεφαλους και οκτακεφαλους που εχω κτισει, δεν ελεγχω την δυναμη μου.
Απο Σαραντη και Βανα φιλια σ’ολους, και τους λοιπους φιλους μας
Γεια χαρα !!!