13 Μαΐ 2012

οδηγίες χρήσεως...





 παραθέτω, το τέλος της μακράς και άκρως ενδιαφέρουσας συνέντευξης των Νταν και Τζάκι ΝτεΠρόσπερο, Αμερικάνων μαθητών και του Δασκάλου τους στο τόξο, Χιντεχάρου Ονούμα.
μ' αυτήν κλείνει το βιβλίο: Κιούντο, 
Η Ουσία και η Πρακτική της Ιαπωνικής Τοξοβολίας
Χιντεχάρου Ονούμα
εκδόσεις Αλκίμαχον.




Τζάκι:
ήμαστε πολύ τυχεροί που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε και να μελετήσουμε μαζί σας, όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, κάποια μέρα θα πρέπει να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Πως μπορούμε να μελετάμε ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε στον σωστό δρόμο χωρίς την δική σας συνεχή καθοδήγηση και επίβλεψη;

Σενσέι:
Ως προς την βολή, είναι αναγκαίο να επιστρέφετε από καιρού εις καιρόν στα βασικά. Όμως πιο σημαντικό, ίσως να είναι, η εξάσκησή σας να διέπεται από τα εξής έξι στοιχεία: αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, ισορροπία, ταπεινότητα και επιμονή.

Ντάν:
Σενσέι, ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που σας έχει δώσει το κιούντο;

Σενσέι:
Νομίζω ότι τι κιούντο μου έχει δώσει πάρα πολλά. Είμαι πολύ τυχερός. Όμως αυτό που αξιολογώ περισσότερο, είναι η φιλία όλων των ανθρώπων που γνώρισα μέσω του κιούντο. Καθώς μεγαλώνω, χάνω την δύναμή μου, και το σώμα μου κλέβει την ικανότητά να κάνω κιούντο με τον τρόπο που θα ήθελα. Αυτό με στεναχωρεί λίγο. Όμως είναι όμορφο να ξέρω ότι όσο ζω, θα έχω πάντοτε τους φίλους μου.

2 σχόλια:

λιτσα είπε...

ναι,ναι φιλε μας ,ετσι εχουν τα πραγματα της ζωης .περιπου αυτην την κουβεντα ειχαμε στο ταξιδι της επιστροφης απο τις σαπες....αυτο που εσυ καταθετεις στον χωρο της τοξοβολιας περα απο το αγωνιστικο κομματι, ειναι το ΗΘΟΣ που διαθετεις,και που γι αυτο εισαι πολυτιμος φιλος.. σου υπενθυμιζω δε.... 'ο ανθρωπος για τον ανθρωπο εγινε'........και παρακατω....'Σαν φευγουμε για το ταξιδι το μεγαλο τι μενει απο μας?τα παιδια μας? σιγα το πραγμα γεννανε και τα ζωα!Τα σπιτια και τα σεα μας?Σωπα μωρε ,αυτα κιαν ειναι προορισμενα σε κουρβουλη και σταχτη να απολειξουνε!Μενει μοναχα αυτο που παραδινουμε στην αγκαλια των αλλων΄΄αγαπη μαζι με ο,τι μαθαμε.Εις τον αιωνα τον απαντα αυτα τα δυο δεν χανονται,γιατι απο το ενα στο αλλονε περνωντας,φουσκωνουν οπως το ζυμαρι και γινονται ψωμι για τους επομενους!!!!!!!!αποσπασματα απο το μυθιστορημα του φιλου σου Δημ.Μανινη ,'ΘΑΝΑΤΟς ΜΕ ΤΡΙΚΥΜΙΑ΄'αφιερωμενο στους πολυτιμους φιλους!!!!!!!!

Άγνωστη αγαπημένη είπε...

Λίτσα για να το λες κάτι θα ξέρεις.
Άλλωστε ο μήνας έχει δέκα τρεις.