εθισμός, (ο) η απόκτηση συνήθειας.

αμαρτία ομολογημένη, λένε, δεν είναι αμαρτία. Οπότε παίρνω φόρα και ομολογώ: "είμαι εθισμένος στην τοξοβολία"!!!
Μέρα χωρίς τόξο, κακά τα ψέματα, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Και ειδικότερα όταν τρίβω σκουριές, καλή ώρα, και μάλιστα μιά βδομάδα πριν τον αγώνα, αντί να είμαι στο γήπεδο, εύκολα καταλαβαίνεις ότι το στερητικό σύνδρομο, είναι πολύ έντονο. Προσπαθώ να τοξεύω νοητά, όταν είμαι στο έδαφος και κάνω κάτι μονότονο. Πάνω στη σκάλα δεν συμφέρει. (σκέψου να τελειώσουν τα βέλη και να κινήσω να τα μαζέψω... :-) )
Αλλά πάλι, όπως όταν τοξεύω είμαι εκεί 100% έτσι και όταν φτιάχνω φραπέδες ας πούμε, πάλι 100% είμαι παρόν, οπότε δεν μου πολυβγαίνει το νοερό, αντιθέτως ο φραπέ βγαίνει πολύ καλός, κατά γενική ομολογία. Ε και αυτή η περιβόητη οθόνη που προβάλεις το αντικείμενο του διαλογισμού, εκεί στο τρίτο μάτι, δεν μου είναι και πολύ σαφής. Οταν μιά φορά αξιώθηκα και πήγα στην Σαλονίκη, στον ΣΚΟΑΑΠΘ, και καθώς εκεί υπάρχει πρόβλημα χώρου, έβαλε ο Νασιούλας την Ελπίδα να ρίχνει νοερά για να κάνει χώρο για μένα. Αυτοί το κάνουν συστηματικά.
Στα δασιά - πυκνά διαλείμματα, ε έχω και μιά ηλικία πιά, την πληρώνει ο κουμπάρος. Και δώστου αναλύσεις επί αναλύσεων, για τη ευθυγράμμιση, την γεωμετρία, την επαφή, την πλάτη, τον ρυθμό, τον δισταγμό και την ένταση του αγωνιστικού βέλους σε σχέση με την άνεση της προπόνησης, που πρέπει να ξεπεραστεί κλπ. Η Ελένη κουνάει το κεφάλι, ε ρε που έμπλεξα... Αντε και μιά βόλτα στα forum του internet μήπως και παίξει τίποτα καινούργιο και δεν το πάρω χαμπάρι. Αντε να δώ και τα σχόλια στο βλόγ, καινούργιο φρούτο αυτό. Με κάτι τέτοια υποκατάστατα προσπαθώ να καλμάρω την στέρηση...Αλλά τι τα θές. Έχω τύψεις. Και δοθείσης ευκαιρίας παίρνω το αίμα μου πίσω. Χθές είχα πάρτυ. 2 ώρες στο χωριό το πρωϊ και 2 το απόγευμα στο Βόλο.
Και σήμερα καθώς δεν τοξεύσα, έγραψα αυτό το κομματάκι.