ανάλυσέ το....

χωρίς καμμιά αμφιβολία, στο Porec, συνάντησα τοξότες α) καλύτερους από μένα, β) πολύ καλύτερους από μένα και γ) καλύτερους απ' το πιο καλύτερο σημείο που μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Τα πρωϊνά έβρεχε (RW & CM) αλλά το απόγευμα (RM & CW) έφτιαχνε. Ούτε ο καιρός λοιπόν ήταν πρόβλημα. Η απόσταση ήταν η ίδια με του Αη Γιάννη και ο στόχος είχε την ίδια διάσταση και δεν κουνιόταν, περίμενε υπομονετικά. Κανένα πρόβλημα και από εκεί. Τόξο και βέλος ιδανικά ρυθμισμένα, εντάξει και από αυτό το τμήμα. Οι super και λιγότερο surer συναθλητές μου είχαν την δουλειά τους, δεν με ενόχλησαν στο παραμικρό. Ταχυπαλμίες και ιδρωμένες παλάμες δεν είχα ούτε κατά διάνοια.

Αυτό που κατά την γνώμη μου επέδρασε, ώστε να μην κάνω αυτό που θεωρητικά έστω μπορούσα, (υπό κλίμακα το ίδιο βασανίζει και εσένα Ηλία και Αλέξη,) ήταν οι προσδοκίες. Προσδοκία για μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Προσδοκία για το χαλάλι, όσων έμειναν πίσω περνώντας τους 1 πόντο. Για την επιβράβευση των προπονητών. Για τους φίλους που όλο με ρωτούν αν θα πάω Πεκίνο... Για τις ώρες τηλεφωνικής υποστήριξης του Κουμπάρου. Για τον φίλο μου τον Πρόδρομο και τον Αλέξη, την Λίτσα και την Ανίτα, τον Πάνο και την Αγγελική, την Ελπίδα και την Μαρούσα. Για τα παιδιά μου και τους φίλους ανά τον κόσμο, που on line παρακολουθούσαν. Γιατί όχι και για την Ελλάδα ρε γαμώτο... και μύριες όσες άλλες.

Όλο αυτό το πράγμα, είναι πολύ για ένα χομπίστα, φέρνει έναν δισταγμό, 1-2sec παραπάνω στον clicker, και πιστεύω, εδώ ήμαστε να το συζητήσουμε, αυτό είναι που κάνει την διαφορά. Ολική αλλαγή του ρυθμού, ανταγωνισμός των μυών, κακό σκορ, βάσανο αντί για χαρά, και ξανά από την αρχή. Ανατροφοδότηση, ανάδραση, όπως θέλεις πες το.

Φίλε μου τελείωσα με 44, πράγμα που είχα πάρα πολύ καιρό να δω. Πάλι καλά δεν έκανα και out, αλλά είναι σχεδόν σαν να έκανα.

αυτά για σήμερα,
αύριο πάλι...