11 Φεβ 2009

ο φόβος του τοξότη, μπροστά στον στόχο...


είναι πρωταρχικός και κυρίαρχος.
ο φόβος του θανάτου.

όταν κοιμόμασταν πάνω στα δένδρα, εξαιτίας του φόβου των σαρκοφάγων, φοβόμασταν την πτώση και ότι συνεπάγεται. λένε πως ο εφιάλτης Αυτής της Πτώσης είναι που ταράζει τον ύπνο μας μέχρι σήμερα. ο φόβος απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. στους σεισμούς και τα ηφαίστεια, τις εκλείψεις και τους κομήτες. ο φόβος του πεινασμένου, του ασθενή, του τραυματία, του αμυνόμενου. ο αγώνας και η αγωνία για επιβίωση.

μαζί με τα προηγούμενα, που ποτέ δεν έσβησαν, μεταφυσικοί φόβοι προστέθηκαν, τροφοδοτούμενοι απ' το ιερατείο, που στο μεταξύ εγκαθιδρύθηκε και εξασφάλιζε την καλοπέρασή του, στην πλάτη των τρομοκρατημένων μαζών. δεν είχαν πραγματική βάση αλλά ο άνθρωπος έτρεμε και, παραδόξως ακόμη τρέμει, την οργή των πάσης φύσεως θεών, τα Τάρταρα, την Κόλαση, τα ξωτικά, την επαναγέννηση, την μετεμψύχωση, τους αφορισμούς, την δευτέρα παρουσία, κλπ.
οι ατρόμητοι Γαλάτες του Αστερίξ, θα το θυμάσαι, φοβόταν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους :-))

περνώντας τα χρόνια, όσο πιο πολύπλοκη γινόταν η κοινωνική διάρθρωση και η διαβίωση, τόσο πιο αδιόρατοι, υφέρποντες, αλλά πάντα ισχυροί και καθοριστικοί για την συμπεριφορά του ανθρώπου, οι νέοι φόβοι που προστίθενταν στους ήδη υπάρχοντες και βαθιά ριζωμένους.

για να κάνω την μακρυά κουβέντα, σύντομη και αφήνοντας τις γενικεύσεις, θέλω να μιλήσουμε γι' αυτό που ξέρουμε καλά, και που κατά την γνώμη μου εμπεριέχει και όλο το άλλο προγενέστερο φορτίο: την αγωνία, το φόβο του τοξότη, απέναντι απ' τον στόχο.

πως μια ενασχόληση ελεύθερου χρόνου και διασκέδασης σήμερα, μπορεί να καταλήξει να γίνει, ένα πεδίο ανταγωνισμού φόβων και φαντασμάτων, ένα θρίλερ που σ' αφήνει ξέπνοο και κατάκοπο. καθρέφτης του χαρακτήρα και δείκτης προόδου στην κατανόηση του εαυτού.

όταν περάσει η περίοδος της γνωριμίας με τα υλικά και τον τρόπο, ξεκινά και ο μεγάλος αγώνας με το εγώ. έχεις στα χέρια το νέο super τόξο, καλά κουρδισμένο, έχεις κάνει τις χιλιάδες επαναλήψεις και έχεις αυτοματίσει την κίνηση ώστε να επαναλαμβάνεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και επιστημονική ακρίβεια.

στέκεσαι λοιπόν με το τόξο ανοιγμένο, το βέλος έτοιμο να πετάξει, αλλά... τότε σ' εκείνο το κρίσιμο σημείο αναδύεται ο μέγας φόβος... μερικοί μένουν σ' αυτό το σημείο μιαν αιωνιότητα και μια μέρα. ένα δευτερόλεπτο χωρίζει την επιτυχία απ' την αποτυχία και είναι όλη μα όλη δική μας. ποιος όμως αντέχει την δεύτερη; και γι' αυτό δεν το αφήνουν να φύγει... αλλά για πόσο; εντέλει πρέπει να κάνεις την βολή η να κλείσεις το τόξο. και με τόσες παρεμβολές και εκτροπές, συνήθως η βολή δεν είναι καλή.

αν αυτό σου φαίνεται ακραίο, δεν λείπουν όμως τα παραδείγματα, όλους μας αφορά μια παύση, ένα κράτημα, μια ταλάντευση και μια αμφιθυμία, ένας δισταγμός, κάποιων δευτερολέπτων.
αυτός είναι. ο φόβος της αποτυχίας.

λένε, ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις τον φόβο σου είναι να τον αντικρίσεις. αυτό προσπαθώ να κάνω μ' αυτό το κομματάκι. Γι' αυτό πήγα στην Πεύκη και στην Λαμία.

Ένας χρόνος πέρασε απ' το περσινό κύπελλο ( δες στο "η γίδα και το γάλα") που με την βοήθεια του ξεβίδωτου button, που μου έδωσε 2 out, ελευθερώθηκα και έγραψα στο β' μέρος 290. παρ' όλη αυτή την από σπόντα, σπουδαία γνώση, προς χάριν της όποιας επιτυχίας ανάμεσα σε τυφλούς, συνεχίζω να βασανίζω, ένα ακόμη χρόνο την βολή και μένα.

είναι καιρός για το επόμενο σκαλοπάτι.
αφού αναμετρηθώ και ξεπεράσω, τον μεγάλο φόβο...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στον κόσμο της διαφήμησης υπάρχει μια τεχνική που λέγεται "υποσυνήδητη διαφήμηση". Ουσιαστικά δηλαδή μέσα σε ένα σχετικά αδιάφορο διαφημιστικό σενάριο βάζουν σαν σφήνα μερικά (ελάχιστα) καρέ με τα οποία σου περνούν το μύνημα που θέλουν.
Κάτι τέτοιο εντόπισα και εγώ στο τελευταίο κειμενό σου φίλτατε Μιτιάδη. (βλέπε "ελευθερώθηκα και έγραψα στο β' μέρος 290" ). Παρ' όλα αυτά δηλώνουμε ότι ...δεν μας φοβίζουν των εχθρών τα .... βέλη (ακόμη και αν του έδωσαν το χρυσό στον τελευταίο του αγώνα - εύγε -)
Και δηλώνω απερίφραστα ότι ..Όσο ο στόχος παραμένει στην θέση του ακίνητος και δεν μου "ρίχνει" και αυτός, εγω θα είμαι πάντα στην γραμή βολή και θα σε περιμένω :)

Koumarianos είπε...

Μπράβο Μιλτιάδη, πολύ ωραίο post.
Βλέπεις παθών....
Θα τα πούμε στο Κύπελλο !!!

Ανώνυμος είπε...

μοναδικέ τοξότη, Κένταυρε, άντρα, ήρωα, όραμα μπροστά στον καθρέφτη μου γυμνή να φανατάζομαι τα βέλη σου....
τις βολές σου...
να βρίσκεις τον στόχο σου....
να ουρλιάζω απ την λαχτάρα της επιτυχίας σου... του θριάμβου σου ....


Αλλά, έχω και μία αντίρρηση Κένταυρέ μου:
αν , λέω καλέ μου, τρυφερέ μου, άν λέω, τόση θεωρία για τους αρχέγονους, τους αρχετυπικούς φόβους, για να καταλήξεις στο βέλος σου και τους δισταγμούς σου (και είμαι βέβαιη ότι μπροστά στον καθρέφτη μου θα είσαι αποφασιστικός),
λέω λοιπον, τί στο καλό να σκεφτεί κανείς στην περίπτωση της παρτούζας;
Εκεί κι αν χρειάζονται οι οδηγίες σου ! Σ ευχαριστώ, ευχαριστώ εσένα που ζωή δίνει στη ζωή μου, εσένα ευχαριστώ, που κάθε φορά μπροστά στον στόχο οι τοξοβόλοι στέκονται τυφλωμένοι , διστακτικοί του δευτερόλεπτου, προσπαθώντας να διαστείλλουν τον χρόνο, να μετατρέψουν την στιγμή σε αιωνιότητα για να γίνουν θεοί.....
Αλλά, μόνον εσύ γνωρίζεις και είμαι βέβαιη γι αυτό, ότι αυτή ξεκινά μόλις το βέλος σου θα φτάσει στην καρδιά μου.....

Ζωρζίτα Μπέλα

Ανώνυμος είπε...

Είσαι καημός
κι όταν κερδίζεις
κι όταν χάνεις
.....


ξέφυγε το βέλος σου;
την καρδιά μου έχει πετύχει



Ζωρζίτα της θλίψης

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

υπέροχη και μακρινή Ζωρζίτα,

η κατανόηση του Κόσμου και η κουλτούρα ενός χωρικού έστω και τοξότη είναι περιορισμένη, το ξέρεις καλά, άλλο τόσο και του πλήθους που διαβάζει αυτό το βλόγ. πολύ φοβάμαι πως η παροχέτευση τόσης σοφίας από την ανάλυση της θεωρίας της παρτούζας, θα προξενήσει ομαδικά satori, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ελληνικορθόδοξη κοινωνία μας. το ρητό " πότε Βούδας πότε Κούδας" θα πάρει άλλο νόημα... και ο νοών νοήτω... προσοχή λοιπόν όταν εφτασφράγιστα μυστικά δίνονται ασυλλόγιστα στις μάζες... θα έλεγα.

Ανώνυμος είπε...

'' Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ''

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

και το ξεσκονιστήρι της Ζωρζίτας!!!

Ανώνυμος είπε...

Σ ευχαριστώ, ευχαριστώ εσένα που ζωή δίνει στη ζωή μου, εσένα ευχαριστώ, που κάθε φορά μπροστά στον στόχο οι τοξοβόλοι στέκονται τυφλωμένοι , διστακτικοί του δευτερόλεπτου, προσπαθώντας να διαστείλλουν τον χρόνο, να μετατρέψουν την στιγμή σε αιωνιότητα για να γίνουν θεοί.....
Αλλά, μόνον εσύ γνωρίζεις και είμαι βέβαιη γι αυτό, ότι αυτή ξεκινά μόλις το βέλος σου θα φτάσει στην καρδιά μου.....

Ζωρζίτα Μπέλα


Ωρε Μιλτιαδη τι της εκανες της καημενης τη Ζωζωκας και παλεταιη καρδια της απο ερωτα για σενα???
Ξεχασε ακομα και τις παρτουζες κι εγινε μονογαμικη για παρτη σου!

Παντως ξεχειλιζει απο λυρισμο!φαινεται να εχει πιασει το νοημα της τοξοβολιας!!!

Λες να ειναι δικια μας η' χμ! χμ! δικος μας????

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

γειά σου Σταύρο με τα ωραία σου

ελα ντε....
ιδέα δεν έχω...
μυστήριο...
πρώτη φορά μου συμβαίνει

Enippeas είπε...

Καλό ξημέρωμα (01:08) φίλτατε Μίλτο!
Να μι σχωρνάς για το πισωγύρισμα και το ξεσκόνισμα της συγκεκριμένης ανάρτησης, αλλά φαίνεται πως κάποιες καταστάσεις είναι διαχρονικές. Εν'ολίγοις, μολόγα: ξεπέρασες ποτέ τον φόβο του στόχου (ο οποίος υποθέτω είναι ταυτόσημος με αυτό που αποκαλείται στην ενγκλαίζ "target panic");
Το βίωσα έντονα στις Σάπες. Μετά απο τακτική προπόνηση (καθημερινά 3 ώρες περίπου), με μεγάλη ευστοχία και σιγουριά στα 8 μέτρα του συλλόγου, ένιωσα ανήμπορος να ρίξω έστω ένα "ψυχωμένο" βέλος. Πήγα χωρίς να έχω προπονηθεί στα 18μ. Έπαιξε και αυτό ρόλο; ΟΚ, άπειρος είμαι, αλλά αυτό που ήθελα ήταν απλά να νιώσω οτι κάτι σαλεύει, κάτι αλλάζει. Δεν περίμενα πια να κάνω και τον αγώνα της ζωής μου! Και εντέλει, τι μπορώ να περιμένω στα 70μ. αν "κωλώνω" στα κοντινά;
Για πε με, τι φτιάν τώρα; Ά;

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

τώρα δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος για συμβουλές.... αλλά όπωςλένε ο μονόφθαλμος στους τυφλούς βασιλεύει :-))

πάμε λοιπόν:

δούλευε, αφού μπορείς καθημερινά. αν ρίχνεις κοντά, να σε παρακολουθεί κάποιος έμπειρος, αλλιώς μπορεί να ενισχύεις λάθη. φυσικά όσο ρίχνεις τόσο "ανακαλύπτεις" διορθώνεις κλπ. αυτό ΔΕΝ τελειώνει ποτέ! κοντά να χρησιμοποιείς αναλογικά μικρότερο πρόσωπο. το πρόγραμμα Archer Advantage (http://www.archersadvantage.com/AdPages/AAIntro.htm) το κάνει και το χρησιμοποιώ χρόνια τώρα. αλλά μην παίρνεις το αποτέλεσμα της μετρητοίς καθώς κοντά το βέλος ακόμη κάνει έντονα φίδια, και βέβαια μην ρυθμίζεις κοντά. να προσπαθείς να ρίχνεις στην απόσταση, με τον κατάλληλο στόχο. το κοντά είναι μια αναγκαιότητα. στην προπόνηση να κρατάς την συνολική εικόνα, με τα καλά ΚΑΙ τα λάθη, και όχι μόνο την καλή. έτσι θα έχεις μιά σωστή ιδέα για την τοξοβολία σου, κια δεν θα τσατίζεσαι στους αγώνες! όσο πιο γρήγορά αποφασίσεις να πατήσεις ψυχωμένα πάνω στο στόχο, τόσο το καλύτερο για σένα. στην Λαμία, όταν κέρδισα το εισητήριο για Κορέα, η πρώτη 6αδα στα 90μ, ήταν τρεμάμενη, φοβισμένη. 44 αν θυμάμαι καλά. τώρα εκεί είναι και θέμα πείρας αλλά και χαρακτήρα. αμέσως είπα μέσα μου πως δεν βγαίνει αγώνα 2 ημερών έτσι, πάτησα γοργά και αποφασιστικά και το σύνολο των 90μ ήταν κοντά στο πανελλήνιο. άν το έκανα απ την αρχή θα το έχανε ο Μάκης! μεγάλη, τεράστια η διαφορά. αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι και τα λάθη για να το κάνεις αυτό. ρίξε δυνατά, πάτα πάνω στο στόχο το pin, χωρίς καθυστέρηση, η βγάλτο κιόλα αν σε δυσκολεύει, (ρίχνω χρόνια με μεγάλο άδειο δαχτυλίδι) και τώρα στην αρχή ότι έρθει. καλύτερο θα είναι, σίγουρα...

η διαφορά των 70μ. απ τα 18 είναι μόνο ο αγέρας... αλλά κι αυτό εύκολα παλεύεται, αν δεν μείνεις στατικός και τρεμάμενος απέναντι στο στόχο, να έχεις το πάνω χέρι του τόξου, δυνατά και αποφασιστικά, κάνε ότι είναι να κάνεις, και μέτρα ότι έρθει. να είσαι σίγουρος θα είναι καλύτερο απ'όσο φαντάζεσαι. μόνο που στην επόμενη 6αδα ΜΗΝ προσπαθήσεις να το κάνεις πιο προσεκτικά πιο καλά, ώστε να έχεις ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα. γιατί τότε θα σκατώσει σίγουρα και θα τιμωρηθείς!

καλές βολές φίλε μου!

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

είπε ένα ωραίο πρίν χρόνια ο Αλέκος...

"... αν σου έριχνε και ο στόχος, τι θα έκανες; θα καθόσουνα να τον κοιτάς; "

:-))

Enippeas είπε...

Ευχαριστώ για την άμεση απάντηση! (Καλά, κάθε μέρα τέτοια ώρα ξυπνάς;)
Κατ'αρχάς να σου πω πώς μια χαρά κατάλληλος για συμβουλές είσαι. Έχεις εμπειρία που αποκτήθηκε με πολλά σπασμένα βέλη -όπως έχεις αναφέρει- κι'αυτό μετράει πιο πολύ απο τους ειδικούς by the book...
Πρέπει να σου πω πως δεν τσατίστηκα και γενικά δεν τσατίζομαι με τα αποτελέσματα, πιο πολύ απογοητεύτηκα, ίσως γιατί βιάστηκα να ανεβάσω τον πήχη λόγω των καλών αποτελεσμάτων του Δεκεμβρίου στο Πολύκαστρο. Περιττό να σου πω πως την επόμενη μέρα του αγώνα ήμουν ολημερίς "στα χαμένα": μιλούσα ελάχιστα, δεν είχα διάθεση να βγω ή να δω άνθρωπο, το μυαλό μου ταξίδευε, στιγμιαία πέρασε η σκέψη να τα μουντζώσω όλα γιατί απλά "δεν το έχω". Όπως σου ανέφερα και στην ανάρτηση 'Αθλητικός τουρισμός", δεν ακολούθησε και καμιά τσιπουροκρασοκατάνυξη τουλάχιστον να πω, ε!, άξιζε το ταξίδι, είδα και μίλησα και πέρασα τουλάχιστον καλά.
Ευχαριστώ και πάλι για τις οδηγίες προς ναυτιλομένους (ή να πω θαλασσοπνιγμένους καλύτερα!) και να'σαι καλά.

ΥΓ:Καλά ο Αλέκος είναι μορφή! Τι να λέμε!

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

κανένας δεν γεννήθηκε και να τόχει φίλε μου, το φτιάχνεις δουλεύοντας. Το ταλέντο αν δουλέψει θα πάει μακρυά. οι υπόλοιποι θα γεμίζουν την λίστα. στο τέλος και χεράδες και κουλοί, όλοι αφήνουν τους αγώνες. γιατί αυτό το πρωταθλητικό, δεν είναι συμβατό με τον ερασιτέχνη. διασυλλογικοί με ψητά και μπύρες ρεφενέ, είναι το μέλλον!!! :-))
εχε υπόψιν σου και το εξής: τα σκορ του αρχάριου είναι ασανσερ καθώς έχουν αρκετή δόση τυχαίου ...