ο φόβος του τοξότη, μπροστά στον στόχο...

είναι πρωταρχικός και κυρίαρχος.
ο φόβος του θανάτου.

όταν κοιμόμασταν πάνω στα δένδρα, εξαιτίας του φόβου των σαρκοφάγων, φοβόμασταν την πτώση και ότι συνεπάγεται. λένε πως ο εφιάλτης Αυτής της Πτώσης είναι που ταράζει τον ύπνο μας μέχρι σήμερα. ο φόβος απέναντι στα καιρικά φαινόμενα. στους σεισμούς και τα ηφαίστεια, τις εκλείψεις και τους κομήτες. ο φόβος του πεινασμένου, του ασθενή, του τραυματία, του αμυνόμενου. ο αγώνας και η αγωνία για επιβίωση.

μαζί με τα προηγούμενα, που ποτέ δεν έσβησαν, μεταφυσικοί φόβοι προστέθηκαν, τροφοδοτούμενοι απ' το ιερατείο, που στο μεταξύ εγκαθιδρύθηκε και εξασφάλιζε την καλοπέρασή του, στην πλάτη των τρομοκρατημένων μαζών. δεν είχαν πραγματική βάση αλλά ο άνθρωπος έτρεμε και, παραδόξως ακόμη τρέμει, την οργή των πάσης φύσεως θεών, τα Τάρταρα, την Κόλαση, τα ξωτικά, την επαναγέννηση, την μετεμψύχωση, τους αφορισμούς, την δευτέρα παρουσία, κλπ.
οι ατρόμητοι Γαλάτες του Αστερίξ, θα το θυμάσαι, φοβόταν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους :-))

περνώντας τα χρόνια, όσο πιο πολύπλοκη γινόταν η κοινωνική διάρθρωση και η διαβίωση, τόσο πιο αδιόρατοι, υφέρποντες, αλλά πάντα ισχυροί και καθοριστικοί για την συμπεριφορά του ανθρώπου, οι νέοι φόβοι που προστίθενταν στους ήδη υπάρχοντες και βαθιά ριζωμένους.

για να κάνω την μακρυά κουβέντα, σύντομη και αφήνοντας τις γενικεύσεις, θέλω να μιλήσουμε γι' αυτό που ξέρουμε καλά, και που κατά την γνώμη μου εμπεριέχει και όλο το άλλο προγενέστερο φορτίο: την αγωνία, το φόβο του τοξότη, απέναντι απ' τον στόχο.

πως μια ενασχόληση ελεύθερου χρόνου και διασκέδασης σήμερα, μπορεί να καταλήξει να γίνει, ένα πεδίο ανταγωνισμού φόβων και φαντασμάτων, ένα θρίλερ που σ' αφήνει ξέπνοο και κατάκοπο. καθρέφτης του χαρακτήρα και δείκτης προόδου στην κατανόηση του εαυτού.

όταν περάσει η περίοδος της γνωριμίας με τα υλικά και τον τρόπο, ξεκινά και ο μεγάλος αγώνας με το εγώ. έχεις στα χέρια το νέο super τόξο, καλά κουρδισμένο, έχεις κάνει τις χιλιάδες επαναλήψεις και έχεις αυτοματίσει την κίνηση ώστε να επαναλαμβάνεται με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και επιστημονική ακρίβεια.

στέκεσαι λοιπόν με το τόξο ανοιγμένο, το βέλος έτοιμο να πετάξει, αλλά... τότε σ' εκείνο το κρίσιμο σημείο αναδύεται ο μέγας φόβος... μερικοί μένουν σ' αυτό το σημείο μιαν αιωνιότητα και μια μέρα. ένα δευτερόλεπτο χωρίζει την επιτυχία απ' την αποτυχία και είναι όλη μα όλη δική μας. ποιος όμως αντέχει την δεύτερη; και γι' αυτό δεν το αφήνουν να φύγει... αλλά για πόσο; εντέλει πρέπει να κάνεις την βολή η να κλείσεις το τόξο. και με τόσες παρεμβολές και εκτροπές, συνήθως η βολή δεν είναι καλή.

αν αυτό σου φαίνεται ακραίο, δεν λείπουν όμως τα παραδείγματα, όλους μας αφορά μια παύση, ένα κράτημα, μια ταλάντευση και μια αμφιθυμία, ένας δισταγμός, κάποιων δευτερολέπτων.
αυτός είναι. ο φόβος της αποτυχίας.

λένε, ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις τον φόβο σου είναι να τον αντικρίσεις. αυτό προσπαθώ να κάνω μ' αυτό το κομματάκι. Γι' αυτό πήγα στην Πεύκη και στην Λαμία.

Ένας χρόνος πέρασε απ' το περσινό κύπελλο ( δες στο "η γίδα και το γάλα") που με την βοήθεια του ξεβίδωτου button, που μου έδωσε 2 out, ελευθερώθηκα και έγραψα στο β' μέρος 290. παρ' όλη αυτή την από σπόντα, σπουδαία γνώση, προς χάριν της όποιας επιτυχίας ανάμεσα σε τυφλούς, συνεχίζω να βασανίζω, ένα ακόμη χρόνο την βολή και μένα.

είναι καιρός για το επόμενο σκαλοπάτι.
αφού αναμετρηθώ και ξεπεράσω, τον μεγάλο φόβο...