οι παρατηρητές της νοσταλγίας...

πως να τους ερμηνεύσεις με δυό λόγια; κείνον στ’ αριστερά, που δείχνει δίποδος, είναι λέω κατά 99% βλάξ, δηλ. απ’ αυτούς που μεταχειρίζονται το 1% του εγκεφάλου τους… ο τρίτος καχύποπτος ωσάν χωροφύλαξ, Όργανον!!!?. ο τέταρτος κραταιός ως πολιτικός από σόι, ΈτσιΤοΒρήκαμεΕτσιΚαιΘαΤΑφήσουμε κουφάλες! τελεία και παύλα, και η δεύτερη, ααα…μα είναι χορεύτρια! τρελή κι αδέσποτη, παρόλη την αγάπη!
30/11/03.
ζουν άραγε; θυμούνται άραγε ένα φωτογράφο, πλημυρισμένο νοσταλγία, που γυρόφερνε στο λιβάδι τους, δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος;

η καλή μέρα, απ'το πρωί φαίνεται...

μια παράξενη ησυχία, απλώνεται μέσα στο χωριό. την ύφανε η νύχτα. την ξηλώνει, ένα ακούραστο αηδόνι στη ρεματιά και, μετά από μέρες απόλυτης λαδιάς, ένας φλοίσβος απ' τα παλιά. προ ανθρώπου. 05:00 με μια κούπα πηχτό και σκέτο καφέ στην βεράντα, κοιτώ την Αφροδίτη, πάνω από τον Λεβάντε και τον Δία πιο ψηλά, Οστροσορόκο. και αυτοί με κοιτούν. αρχίζει να φέγγει 

είναι κι άλλοι στην γύρα. ο Δημήτρης ο φούρναρης. αφού έβαλε στον φούρνο το ψωμί, κάνει συρτή για κάνα μελανούρι, μπροστά απ' το εγκαταλειμμένο "Αιγαίον". έχει μια ώρα μπροστά του.

ο μαύρος σκύλος χωρίς όνομα, με την κομμένη ουρά. απ' αυτούς που αφήνουν τα καλοκαίρια στα χωριά μετά τις διακοπές. από χαριτωμένο κουτάβι έγινε μπελάς! 

η Κατερίνα στο μανάβικο, πρωινή κι αυτή, απλώνει την πραμάτεια κάνοντας το δεύτερο τσιγάρο. με τον καφέ αργότερα το τρίτο. αυτό το τσιγάρο θα... άστο....

στήνω το στόχο, δένω το τόξο, δοκιμάζω την χορδή. μες το χάραμα μου ακούγεται οικεία. ντούμμμμμ ντούμμμμμ... είναι πρώτη φωνή - ηχόχρωμα φίλου. η ρεματιά παρακάτω, έχει ρόλο ισοκράτη και τον χαίρεται. 30μ. out!!! πάλι δεν άλλαξα ρύθμιση στο σκοπευτικό! ένα βέλος λιγότερο! δεν ταράζομαι, ούτε κατά ένα μικρόν. το δεύτερο μέσα. και άλλα 10. και άλλα 11. κάπως σαν να άρχισα να ζεσταίνομαι. μετά από μισή ώρα πάω στα 50μ. ρίχνω χωρίς κιάλι. ούτε βλέπω που πάνε. όταν πάω να μαζέψω, βρίσκω ένα ωραίο μπουκέτο. καλά πάει η μέρα! άντε και 70μ. βγήκε το ψωμί και, η μυρωδιά σαν φιλί, μου κόβει τα γόνατα. το group είναι καλό και με βάζει σε φανταστική μονομαχία με τον super ημίθεο PARK Kyung-Mo (KOR)... ΧΑΝΕΙ στον πόντο... 111 - 110!!! καημένε Μο, που νά 'ξερες... πάλι καλά που δεν πήγαμε σε μπαράζ. 

οι εργάτες που στήνουν την Χανθ, βγαίνουν ένας ένας, τους χτυπά ο πρωινός ήλιος ανάμεσα απ' τα πλατανόφυλλα και τους ζαλίζει. με το ένα χέρι σκεπάζουν τα μάτια και με το άλλο τραβούν το παντελόνι. 

τα μαζεύω προς τα εμπρός. 2 φαρέτρες στα πενήντα. 2 και στα τριάντα. τα σέα στο Kangoo. 

η Κατερίνα καθαρίζει ψάρια και δίνει τα εντόσθια στην γάτα. τσιγάρο 8ον... η Λίζα, στην πόρτα του Άνεσις, παραπονιέται σκυλίσια, απαντώ ανθρωπινά...
καλή μέρα

είμαι ρυθμισμένος; Νο5 (αισίως και τέλος...)

το πολυζάλισα το θέμα, αλλά και πως θα περάσει την ώρα του ένας μεσήλικας; στο καφενείο η στα γήπεδα και τώρα τελευταία στα forum του internet....
έλεγα λοιπόν, πως παρ'ολη την επιτυχία του μαλακού συνόλου, το ότι δεν είχα πιά το άφτερο στο group, δεν μ'άφηνε να ησυχάσω. κατέβασα απ'την βιβιλιοθήκη όλα τα σχετικά βιβλία, (και τα έχω ΟΛΑ :-) ). παντού έβλεπα την πρόταση για άφτερο στο group στα 30μ. και μόνο ο McKinney το συνεχίζει και στα 70-90μ (αυτός όμως έριχνε και 1347 στα αγωνιστικά χρόνια του). και ξαναγυρίζει στα 18μ μόνο και μόνο για να το χρησιμοποιεί, το άφτερο, σαν σημείο αναφοράς και γρήγορου tuning.
τώρα, το σωστό κατά Easton βέλος, Αce 520, 29" correct arrow lenght, με 100grain μύτη, pin nocks και 48 λίβρες, μου έδωσε σπουδαία πτήση, ένα χρυσό μετάλλιο - εισητήριο για Κορέα που δεν ξέρω τι να το κάνω και ένα τρελά μαλακό άφτερο. ωραία. μπορούσα να το αγνοήσω; ΟΧΙ! διότι μιά αξιοπρεπής διαλογή αγωνιστικών βελών, προυποθέτει βολές άφτερων στα 70μ η στα 50μ για κοινούς θνητούς. ούτως ώστε να ξεσκαρτάρεις τα 2-3 σκατοβέλη που έχει κάθε 12άδα. και πως να το κάνεις αυτό με τέτοιο άφτερο;
και πώς γίνεται ωρέ σύντροφε, με ένα και δυό νούμερα λάθος βέλος, με τελείως λάθος κούρδισμα δηλαδή, τι κούρδισμα αφού ξεκινάμε από λάθος βάση, να καθόμαστε και να συζητάμε για μικρορύθμιση;
αυτό είναι κατά τη γνώμη μου προιόν της μαύρης μας της τύφλας... και όλα αυτά που γράφουν οι προπονηταράδες και οι super τοξότες, δεν είναι βρε για μάς.... είναι γι'αυτούς... τους 1350+ ημίθεους!!!
ηθικόν δίδαγμα; κάτω από 1300fita, μην σκοτίζεσαι και πολύ για το αν και πόσο είσαι ρυθμισμένος... χοντρά χοντρά και στο γήπεδο... έχουμε τόσα να μάθουμε εκεί και τόσους πόντους να συμμαζέψουμε μόνο και μόνο με την βελτίωση της τεχνικής της φόρμας μας...
τα 520 τα αποδεκάτισα, είχαν κακή τύχη-μοίρα, μείναν 5. ευρώ προς διάθεσην δεν υπάρχουν. ξαναέπιασα λοιπόν τα 470, 120grain μύτη και τις παλιές καλές ΟΚ! Archery λίβρες (46#) που δίνουν ίσιο άφτερο και νάμαι στο γήπεδο. το θέμα που είχα πριν ένα μήνα με click στο button ανα απόσταση λύθηκε με προσεκτικότερο centering. λίγο από δω button (στο 5') λίγο tiller (0mm) απο κει, λίγο nocking point (+3) παραπέρα και νάμαι 30 - 70 jet και με προσεκτική καλοστημένη φόρμα 50-70 στα 11 βέλη, τα 10 στο κίτρινο και από 1 8αράκι στο τσαρούχι. όχι μιά φορά αυτό... αν ξαναγράψω για ρύθμιση, να με μουτζώσεις... με 2 νούμερα διαφορά απ'τον Easton και παλιές - αργές με τα σημερινά δεδομένα carbon - ξύλο λίβρες...
παρακαλώ
Υ.Γ. και συγνώμη αν πήρα συντρόφους στο λαιμό μου... αλλά τίποτα δεν πάει χαμένο... το λέει και το τραγούδι.

αγώνας σαν προπόνηση...

είναι μεγάλος καημός, να βλέπεις super score στην προπόνηση και φτωχότερα, εκεί που μετράει. στον αγώνα!
ο Ηλίας, μιλά για τον πόνο του δημοσίως. ο ινδιάνος τα λέει κατ'ιδίαν. εγώ τα έλεγα στον κουμπάρο κλπ. και είναι ότι χειρότερο για έναν αρχάριο, να του τύχουν, γιατί περί τύχης πρόκειται,  κάποια μεγαλούτσικα σκορ. είναι ένα βάρος που δεν μπορεί να διαχειριστεί. θυμάμαι ήμουν 1 χρονού τοξότης όταν έγραψα το πρώτο 300ρι στα 70μ., σε προπόνηση και μου πήρε άλλα 5 για να το γράψω σε αγώνα. φυσιολογικά πράγματα. πόσα χρόνια χρειάζονται για να παίξεις με επάρκεια ένα μουσικό όργανο ας πούμε; είναι η άγνοια που φέρνει αυτήν την κουβέντα. γιατί στην προπόνηση και όχι στον αγώνα... τ'ανάποδο θα ήταν πιο παράξενο...αφού δεν είμαστε Βούδες, ούτε καν Κούδες, το στρες του αγώνα πάντα θα κόβει πόντους.
και τα κάνουμε ακόμα χειρότερα όταν:

1. μιλάμε για ώρα μετά από ένα λάθος, για το λάθος. το πιθανότερο είναι να τα ξανακάνουμε στην συνέχεια..
2. ακόμη και αυτός που μας ακούει μπορεί να μπεί σ'αυτήν την διαδικασία.
3. προσπαθούμε συνειδητά, να κάνουμε το κάτι παραπάνω, το καλύτερο στον αγώνα. αυτό φέρνει σφίξιμο, το σφίξιμο επιβράδυνση, αυτή καθυστέρηση στον ρυθμό και οι επιδόσεις πέφτουν.
4. η super εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας, με τα σκορ της προπόνησης, οδηγεί σε λανθασμένους στόχους και φιλοδοξίες, που δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα.
5. κάνουμε προσθέσεις των πόντων μας η ακόμη χειρότερα και των αντιπάλων.
6. αποδίδουμε την κακή επίδοση σε υλικά η καιρικές συνθήκες.
7. κάνουμε λάθος στην διαχείριση του λάθους, στην διαδικασία εκτέλεσης της βολής.
8. η προετοιμασία μας είναι ελλιπής.

και μπορεί η λίστα να γίνει πολύ μεγάλη. προσθέστε και εσείς στα σχόλια την πείρα σας. πάμε να δούμε τα παραπάνω:

1. δεν βγαίνει τίποτα καλό, μες τον αγώνα, με το να λες από δω και από κει, τι απίστευτο λάθος έκανες και πως το έπαθες αυτό και τι κακό σε βρήκε. οτι στην προπόνηση ποτέ δεν συνέβει . όσο πιο γρήγορα το ξεχάσεις - αφήσεις πίσω, τόσο καλύτερα θα πας στην συνέχεια. θυμάμαι με ντροπή, να γκρινιάζω σε άνθρωπο του στόχου μου (νομίζω ο Βούρος ήταν το Σεπτ του 2005 στην Δεκέλεια), οτι αντί για το 54 που μου έπρεπε, έγραψα 43 και αντί για 600 που περίμενα (πως; γιατί;) πάλι 500 μάζεψα, και αυτός να έχει 2 out στην 6άδα. φρίκη και ντροπή.
2. φύγε μακρυά από κάποιον που γκρινιάζει και περιγράφει τα λάθη του.
3. αυτό εδώ έχει πολύ ψωμί. συνειδητά, λένε οι ειδικοί, μπορούμε να κάνουμε ΕΝΑ - 1, πράγμα την φορά. υποσυνείδητα μπορούμε αμέτρητα και ταυτόχρονα. με την προπόνηση και την επανάληψη και τη βοήθεια του προπονητή μας, γράφουμε στο υποσυνείδητο ΣΩΣΤΑ το πρόγραμμα εκτέλεσης της χορογραφίας της βολής μας, που είναι ένα πολύ σύνθετο πράγμα και κατόπιν πρέπει να το αφήσουμε να λειτουργήσει. το δε συνειδητό ελέγχει την γενική κατεύθυνση. πχ. σημαδεύεις τον σωστό στόχο; έχεις χρόνο; από που έρχεται ο αέρας; αν επιμένεις σε ένα σημείο της εκτέλεσης, πχ. στην σκόπευση, για καλύτερο αποτέλεσμα, το πρόγραμμα δεν τρέχει στον χρόνο του και στον ρυθμό που έμαθε στην προπόνηση, όπου συνήθως ρίχνουμε άφοβα αβίαστα και χαλαρά, βγαίνει ένταση και αναστάτωση, μπερδεύεται και η βολή χαλά.
4. ευτυχώς η πραγματικότητα βάζει τα πράγματα στην θέση τους. επομένως νωρίς νωρίς, πάρε το σκόρ του αγώνα σαν αποτίμηση των ικανοτήτων και της προόδου και όχι την προπόνηση. δες που μπορείς να κάνεις βελτιώσεις, σε περίοδο εκτός αγώνων. πάνω σ'αυτό βάλε και τους όποιους στόχους και προοπτικές, αν το θέλεις και το χρειάζεσαι.
5. στην λογική του ένα πράγμα με συνειδητό έλεγχο, αν κάνεις προσθέσεις, θα χάσεις πχ. τον στόχο. πόσους έχεις δεί να ρίχνουν 10 στον δίπλα στόχο; εγώ πολλούς και έχω ρίξει και εγώ αρκετά τέτοια βέλη.
6. τα υλικά μας εμείς τα αγοράζουμε - διαλέγουμε -ταιριάζουμε, άρα είμαστε υπεύθυνοι γι'αυτά. παγκόσμιες επιδόσεις έχουν γίνει και πχ.με λίβρες στραβές. Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!! πόσο να το τονίσω άλλο. ο αέρας κουνάει, ο ήλιος καίει, η βροχή βρέχει ΟΛΟΥΣ. τα αυτονόητα. το ίδιο και το φως. ίδιο για όλους είναι. όσο δίνουμε δικαιολογίες, στα λάθη και δεν τα αναγνωρίζουμε σαν δικά μας και μόνο δικά μας, τόσο θα αργήσουμε να τα διορθώσουμε.
7. αφού δεν είμαστε ρομπότ, η βολή μας έχει ποικιλία στην εκτέλεση άρα και το group. πόσο μάλλον αφού είμαστε χομπίστες, δεν δουλεύουμε καθημερινά πάνω στο αντικείμενο και συνήθως δεν έχουμε ένα έμπειρο μάτι πάνω μας. κάποια στιγμή θα γίνει η μικρή η μεγάλη παπαριά. εκεί είναι που πρέπει να δείξεις εμπιστοσύνη στην δουλειά που έχεις κάνει, αν έχεις κάνει... στην προπόνηση ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ ΣΟΥ. μην την βάλεις σε κρίση. στο τέλος της μέρας θα βγεις κερδισμένος.
8. στον αγώνα του Ελληνικού, περιμέναμε από μέρες έως και καταιγίδα. πόσοι ήταν οι τελείως απροετοίμαστοι έστω και για ψιχάλα δεν λέγεται. πόσοι φύγαν μόλις άρχισε να βρέχει γερά; γιατί σύντροφοι; πόσοι έχουμε μια δεύτερη χορδή; ένα δεύτερο button, ένα δεύτερο tab; ένα τσιρότο; και δεν έχει τέλος...

αυτά και μένω...και τα γράφω για να τα ακούω πρώτος και καλύτερος, μπάς και μου τυπωθούν.... στο ίδιο καζάνι βράζουμε σύντροφοι...