οδηγίες προς ναυτιλλομένους

"καλά μόνο 5 είμασταν";
αναρωτήθηκα φωναχτά, μπροστά στον πίνακα με τα αποτελέσματα του αγώνα στο Πολύκαστρο,  για να εισπράξω από τον άγνωστο διπλανό μου, που με ανοιχτό το στόμα κοιτούσε και δεν πίστευε το 570 του Ινδιάνου  και από κοντά το 558, το δικό μου.
"δεν βλέπεις σκορ; αυτοί είναι της Α''
έτσι με-μας βλέπουν λοιπόν τα πρωτάκια,  σαν "της Α". άντε να του εξηγώ οτι καθόλου δεν αισθάνομαι Α'. πασχίζων μπάζο, αυτό ναι!
ποια Α' όμως σύντροφοι; είναι φανερό, πως μόνο ένας είναι Α'. ο Ινδιάνος. μια κατηγορία μόνος. από κει και κάτω, καμιά 10ριά τεμάχια, που νομίζουν ότι ξέρουν,  και ανάμεσά τους κάποιοι  ελάχιστοι, που γνωρίζουν ότι νομίζουν πως ξέρουν... 
Α' που λίγο πριν τον αγώνα θυμούνται να πιάσουν τόξο.
Α' που στο χώρο τους κάνουν πανελλήνια, και στον αγώνα out.
A' που στο ημίχρονο φτιάχνουν  nocking point.
Α' που φτιάχνονται με το μετάλλιο, ακόμη και παρουσιάζοντας μέτριο σκορ.
Α' που τρέμουν μπροστά στο στόχο.
Α' που δεν τους αρέσει το σκορ που πετυχαίνουν, αν και δουλεύουν ελάχιστα.
Α' που φαίνονται πεντακάθαρα πόσο γυμνοί τεχνικά είναι, όταν βρεθούν σε μεγάλα events.
Α' καθαρά ελληνικό. δηλαδή μαϊμού. σαν τα στατιστικά που στέλναμε στους κουτόφραγκους. σαν την χωριάτικη με τις 3 ελιές που πουλάμε για χρυσάφι το καλοκαίρι...

οι καιροί είναι δύσκολοι. με το όριο του Indoor στο 575, κινδυνεύουμε και με άλλες άσκοπες βόλτες τουρισμού στις ευρωπαϊκές σάλες. ναι, σαν και αυτήν που (τραβάτε με και ας κλαίω) πήγα και εγώ στο Porec. μ' αυτό το όριο δεν μπαίνεις καν στις κόντρες.
προτείνω στην εφοτ νέο, ενήμερο όριο, 580 - 585, τουλάχιστον.
και βλέπουμε...